Boodschappen doen bij de Lidl kan uitermate irritant zijn maar dat ligt helemaal aan jezelf. Je moet nooit vergeten je humorknop op “aan” te zetten anders wordt het niks en daar heb je alleen jezelf mee.
Want bij de Lidl kan het helemaal niemand iets schelen op wat voor manier jij je boodschappen doet. Als je ze maar doet. En daarna snel oprotten. Wegwezen. Eruit!
Ik ga het liefst op maandagmiddag. De halve winkel is leeggesloopt door de zaterdagklanten en met enorme haast is men bezig om de nieuwe aanbiedingen (die starten op maandag) neer te plempen en de op zaterdag ontstane gaten te vullen.
Daartoe maakt men gebruik van grote verrijdbare palletdingen die hoog opgestapeld zijn met kratten, kisten en dozen. Deze palletgevallen worden bij voorkeur in de te smalle paden schuin neergezet zodat doorgang met een winkelwagentje vrijwel onmogelijk wordt.
Van de ingang naar de zuivel (halverwege) heb ik al zeker 24 keer “pardon, mag ik er even langs” geroepen. Geïrriteerde blikken en nijdig opzijschuiven van de verrijdbare palletdingen zijn het gevolg. Als je geluk hebt. Anders moet je omlopen.
Als je iets niet kunt vinden en je zoekt vervolgens een personeelslid om de weg te vragen dan zijn ze ineens allemaal spoorloos verdwenen. Foetsie. Nergens meer te bekennen. Heb je het geluk dat er toch eentje te pakken hebt dan moet je heel d.u.i.d.e.l.i.j.k spreken anders is de kans groot dat je niets anders terugkrijgt dan een schouderophalen en een vragende blik. Het is een communicatie zoals bij de Chinees. Numma hoenda atteveerta?
Ja hoor, doet u maar. Zal wel goed zijn.
Bij de kassa aangekomen kijk ik altijd of mijn favoriete kassière er is. Die heeft de neiging om voortdurend half omgedraaid in haar stoel de boodschappen langs de PIEP te halen. Ze praat dan namelijk tegen de collega die achter haar zit. Vanwege het feit dat ze half omgedraaid zit heeft ze vaak niet in de gaten dat de PIEP niet klinkt en dat de boodschappen onafgerekend blijven.
Afgelopen week mocht ik getuige zijn van het feit dat ze halverwege een volle (hele volle) band met boodschappen op het verkeerde knopje drukte en niet meer wist waar ze gebleven was. Geen nood. Ze ging op goed geluk ergens verder en verzocht de klant in kwestie om de bon goed na te kijken want “waarschijnlijk stond niet alles erop.” Zelden een klant zo hard zien lachen.
Als mijn boodschappen in een razende vaart langs de PIEP gesleurd zijn en achteloos op het heel kleine blad naast de kassa op een hoop geschoven liggen roept de dame in kwestie wat ik moet betalen. Ze noemt alleen het bedrag en geen alstublieft ofzo.
Op mijn gemak doe ik dan eerst alle artikelen terug in mijn wagentje. Spijtig voor de rest van de rij maar ik heb geen haast. Halverwege de stapel vraagt de kassadame ietwat pissig: “Gaat u pinnen???”
“Nee” zeg ik “ik ga contant betalen.” Om vervolgens rustig door te gaan tot alles in mijn wagentje ligt. Pas daarna pak ik mijn portemonnee om af te rekenen.
Gelukkig moet ik gedurende de week nog een paar keer terug want de dag dat ze alle artikelen uit het advertentieblaadje ook daadwerkelijk in voorraad hebben is nog niet aangebroken.
Neem de tijd, kijk goed om je heen, doe net alsof je een bijrol hebt in een komische serie van heel slechte kwaliteit en geniet! En niet dat humorknopje vergeten aan te zetten.