Altijd druk bij de Bruna op zaterdag en dus een rij bij de kassa. Gelukkig gaat er een tweede kassa open en snel schiet de achterste helft van de rij naar de tweede kassa. Zodoende zijn die mensen dus eerder aan de beurt dan de paar die niet rap genoeg reageerden. Je kent dat wel. Het komt vaker voor. Ervaren winkelpersoneel voorkomt gekissebis door de zaken goed aan te sturen maar ervaren winkelpersoneel is te duur en dus ontslagen. De Bruna geeft de voorkeur aan goedkope, onervaren en van niets wetende zaterdaghulpjes. Dus moeten de mensen zelf zo’n situatie oplossen.

Nietsvermoedend sloot ik aan in de ene rij bij de kassa. Onmiddellijk werd ik door een dame uit de andere rij betrokken bij een discussie waarvan ik het begin niet had meegemaakt.
“U staat daar verkeerd hoor. U kunt beter hier aansluiten. De mensen die voor u staan zijn voorgepiept en die denken dus dat ze beter zijn dan ons allemaal.”
“Ik sta hier goed” zei ik. “Geen haast en op zaterdag naar de Bruna is mijn wekelijkse Zen-oefening in geduld. Geen zin om me druk te maken.”
“Nou ik wel!” Ze begon nu te bijten en te krabbelen. “Ik vind het asociaal! Die mensen snappen toch zelf ook wel dat dit asociaal is?”
“Misschien wel” zei ik “maar misschien is het ook helemaal geen boze opzet. En weet u wat ik vind? We zijn allemaal tegen oorlog en ellende in het groot. Misschien moeten we eens in het klein beginnen om daarmee te stoppen. Al die nijd. En waar gaat het over? Over drie minuten. In die drie minuten kunnen we even een praatje met elkaar maken. Een stukje lezen in de krant die je straks gaat afrekenen. Om je heen kijken en het leven overdenken. Maar nee, u kiest ervoor om te gaan staan foeteren en schelden. U kiest ervoor om uw kind (meisje van rond de 8 jaar stond erbij) te leren hoe we niet met elkaar om moeten gaan. U doet maar. Ik doe niet mee.”

Ze was inmiddels aan de beurt en na het afrekenen stormde ze de winkel uit. Wat ze ondertussen mompelde was niet te verstaan en dat was waarschijnlijk maar goed ook.
De jonge vrouw voor mij keek achterom en produceerde een bibberend lachje. Beetje natte ogen ook. Duidelijk een type die voor geen millimeter raad weet met zo’n situatie en die er waarschijnlijk de rest van de dag last van gaat hebben. “Diep ademhalen en straks fijn een bloemetje voor jezelf kopen” zei ik.
Denk nou niet dat ik altijd zo’n vredelievend figuur ben. Normaal gesproken is de kans groot dat ik totaal uit mijn verschoning schiet. Maar vandaag niet. En misschien morgen ook wel niet. En overmorgen zien we wel weer verder.

Een dag niet boos geworden is een dag beter geleefd.