Er bestaat, althans voor mij, een prachtige manier om het leven tot op het bot te doorgronden en dat is winkelen in de supermarkt. Niet met je boodschappenbriefje langs de rekken razen en alles in je wagentje smijten wat je nodig hebt maar langzaam, heel langzaam langs rekken lopen met produkten die je nooit koopt en de gebruiksaanwijzingen lezen. Daar leer de je mensheid kennen en daar zie je wat er omgaat in deze maatschappij. Wat is er mis met ons? Wij komen tijd en creativiteit te kort. Dat is wel duidelijk. Er is een nieuwe broodmix van Koopmans in de smaak Salami/knoflook. Het is heel duur en hoeft niet de rijzen (tijd !) en wat moet je er zelf nog aan toevoegen? Salami ! (creativiteit). De gekheid ten top. Maar het kan nog erger. Ik zie grote dozen die amper in mijn mandje passen met “Wereldmaaltijden”. Nooit geweten dat er zoiets bestond als wereldmaaltijden. En wat moet ik daar zelf nog bijsmijten? Groente, vlees en rijst. Wat zit er dan in die doos? Het duizelt me maar ik zet door, ik ben niet bang. Pastasauzen (heel duur) die uit niets anders bestaan dan gemalen tomaten en wat kruiden, kant en klaar stoommaaltijden (nog duurder) die je waarschijnlijk achterlaten met een gevoel dat een patatje oorlog er nog wel in zou gaan. Flessen met spul waar je alleen maar water bij gooit, even schudden en dan heb je pannenkoekenmix. De wereld is gek geworden en wij sponseren dat. Blijkbaar is er vraag naar. Tijd hebben we niet meer en creativiteit al helemaal niet meer. Wat is er fout gegaan met bloem, eieren, melk en een snufje zout? Waarom maken we ons druk om zeehondjes wier kopje wordt ingebeukt door een werkeloze Canadase visser en eten we wel kant en klare plofkippen en voorgeroosterde gemartelde biggetjes? In de supermarkt moet ik eerst langs 20 meter kant en klaargedoe dat versgemaakt nog geen 15 minuten nodig heeft om vervolgens te belanden in de zee van opgeleukte toetjes waar je het maagzuur bij kado krijgt en ik vraag me nog maar eens af: “Wat is er toch met ons?” Het verse deel, voor mensen die nog zelf koken, wordt kleiner en kleiner. Een aardappel schillen en koken om daarna zelf te bakken is een lachwekkende bezigheid geworden. We rukken een megadoos open om er een zakje uit te halen en binnen 10 minuten op tafel te zetten omdat …… ja omdat wat? We pletteren een Lonnie in de magnetron omdat ….. ja omdat wat? Tijd, tijd en creativiteit. We hebben geen tijd meer. We hebben geen zin meer. We willen zitten en hangen na een vermoeiende dag en om vooral niet ontspannen in de keuken te staan. Zelfs geen kwartier. Koken is voor veel mensen geen manier van ontspannen meer. Liever een zak euro’s neerpletteren en een kwartier besparen dan zelf nadenken. Het is de bedoeling van de fabrikanten dat we over 5 jaar maximaal 8 minuten koken nodig hebben om een avondmaaltijd te produceren. Dan denk ik aan die mediterrane landen waar mensen uren in de keuken staan en avonden aan tafel zitten om samen gezellig en lang te eten. Maar ja, die worden dan ook een stuk ouder dan wij. En wat doen mensen met de 10 of 20 minuten die ze besparen op een dag. Daar ben ik nou nieuwsgierig naar. Talpa kijken misschien?

Ze is een jaar of vijf en ligt languit op de inpaktafel van de supermarkt. Geen zin om mee naar binnen te gaan en dus wachten op mama. Ik zet mijn volle boodschappenkar tegen de inpaktafel en begin alles over te hevelen naar mijn Oma-wagentje met twee wieltjes. “Hoi” zegt ze. “Hallo daar” zeg ik. “Neem jij je wagentje niet mee naar huis?” wil ze weten. “Nee” zeg ik “ik heb toch een eigen wagentje?” Ze gooit haar bovenlichaam over de rand en steekt haar hoofd in het karretje. “Even kijken wat jij allemaal heb.” Ze pakt een zakje sla en laat het snel weer vallen. Van sla moet ze niks hebben blijkbaar. Haar oog valt op een pakje sigaretten en vol verbazing vraagt ze: “Rook jij?” “Soms” zeg ik ineens beschaamd. “Moet je niet doen, is niet goed voor je.” weet ze wijs te vertellen. Haar ogen gaan over de flessen wijn en nu wil ze weten of ik dat allemaal zelf op ga drinken. “Nee, daar krijg ik wel wat hulp bij” zeg ik. Ineens valt haar iets op en met hoge verbaasde stem roept ze: “Jij hebt geen snoepjes !!” “Dat klopt, ik hou niet van snoepjes.” Ze kijkt me vol verbazing aan. Haar hersens draaien op volle toeren en omdat ik inmiddels bijna bij de laatste boodschap ben schiet haar een prima idee te binnen. “Zal ik jouw wagentje wegbrengen?” en heel snel zegt ze “En dan krijg jij het centje terug van mij.” Haar eerste offerte in dit leven, gaat er door mijn hoofd, maar geen goeie offerte. Hier is een levensles op zijn plaats. “Ik heb een beter idee” stel ik voor, “jij brengt mijn wagentje weg en dan mag je ook het centje houden want daar heb je dan tenslotte voor gewerkt.” Ze springt snel van de tafel en klamt haar handen om mijn wagen om dit voordeel vast te houden. Ik loop weg en zwaai nog even naar haar. Terwijl ik de winkel uitstap hoor ik haar gillen: “Maaaaaa, ik mag die mevrouw d’r wagentje wegzetten en ook het centje houden.”
Weer een zakenvrouw geboren denk ik tevreden.

Note: Niet lang hierna ben ik voorgoed gestopt met roken

Je komt ze nog tegen want ze bestaan nog echt. Zaterdagvaders. Van die vaders die hun kroost op zaterdag opnieuw ontmoeten na een week hard werken en dan hun afwezigheid goedmaken door moeder een uurtje rust te gunnen en met hun niet-in-de-hand-te-houden kinderen boodschapjes gaan doen. In de supermarkt zijn ze een ramp maar bij de bakker kunnen ze er ook wat van. Papa staat eerst 10 minuten voor joker in de rij en komt er dan pas achter dat hij een nummertje moet trekken. Hij heeft er slechts 21 voor zich maar ach, het gaat snel. Terwijl de kinderen achter zijn rug de winkel afbreken staat papa trots voor zich uit te kijken. Hij doet dit toch maar voor moeder! Een kwartier en 21 nummers later is papa aan de beurt. Hij heeft een kwartier en 21 nummers na kunnen denken over zijn bestelling maar helaas blijkt dat niet lang genoeg. “Wat zal het zijn?” zegt de geduldigste bakkersvrouw van de wereld. Ze kent haar pappenheimers en weet al precies wat er komen gaat. “Uhhhhhh, wat is dat voor brood?” vraagt papa terwijl hij vaag naar een plank met broden wijst. “Vikorn” krijgt hij als antwoord. “Zitten daar hele korrels in?” wil hij weten. Dat zitten er inderdaad en nu moet de bakkersvrouw opnoemen in welke bruine broden er geen hele korrels zitten. Fijnvolkoren dan maar. De kinderen zien echter hun kans schoon om het niet aanwezige schuldgevoel van paps op te stoken en roepen in koor: “Nee, geen bruin brood hoor!”. Geen bruin brood dus. De volgende vraag zal duidelijk zijn. Wat voor witbrood gaat het dan worden? Het duizelt papa inmiddels en eindelijk doet hij zijn bestelling. Een zucht van verlichting gaat door de winkel. Kinderen zeuren nog een croissantje los en er gaat ook nog een aardbeienvlaai mee naar huis. Want papa trakteert !!
Volgende week zondag is het vaderdag en ook de Zaterdagvaders krijgen hun portie zelfgeprutste rotzooi. Maar ik weet een beter kado. Een broodbakmachine.