Technisch gezien is deze foto eigenlijk mislukt. Te licht en niet echt mooi. Emotioneel gezien is deze foto volledig geslaagd. Manlief werd op 1 november vorig jaar door giechelende pubers van zijn fiets gereden en kwam met, zoals de chirurg zei, zwaar lichamelijk letsel in het ziekenhuis terecht. Een week later lag hij op de operatietafel en werd zijn rechterelleboog voor een groot deel door een prothese vervangen. Terwijl hij de operatiekamer ingereden werd kreeg ik bericht dat 30 kilometer verderop mijn moeder onverwacht naar een ander ziekenhuis werd gebracht. Die nacht lag hij zwaar onder de morfine in het ene ziekenhuis en zat ik aan het bed van mijn moeder die om half één ’s nachts stierf. De begrafenis hebben we goed kunnen regelen maar moest wel uitgesteld worden. Het huis moest opgeruimd en de administratie gedaan. Het waren zware maanden. Het ergste van dit ongeluk was echter dat hij niet aan haar sterfbed heeft kunnen zijn. Hij hield meer van haar dan van zijn eigen moeder, zij hield meer van hem dan van mij. Haar laatste verstaanbare vraag was: “Hoe is het met hem?” “Goed moeders, het komt allemaal goed” jokte ik. Het is nooit meer helemaal goed gekomen. Een verkeersongeluk met zulke gevolgen wordt in Nederland automatisch een strafzaak en de Officier van Justitie zal zich er nog over buigen want zo snel gaat dat allemaal niet. En het kan ons niets schelen wat de uitspraak zal zijn want de werkelijke schade is met geen geld of straf te vergoeden.
Van de daders nooit meer iets vernomen. De vader van één van de meisjes liep manlief vorige week op straat nog voorbij zonder blijk van herkenning. Ze weten hoe ernstig de gevolgen waren en ze weten wat er allemaal nog achteraan is gekomen en dan denk ik weleens, dat zou mij nou niet gebeuren. Dat ik dan helemaal nooit meer iets van me zou laten horen.
Maar ach, het is 2005.
Dan ben ik even stil.
Bizar dat ze niks meer van zich hebben laten horen. Aangrijpend verhaal dit en de foto…past hier heel goed bij.
goh
wat een afschuwelijke samenloop van omstandigheden, te bizar voor woorden eigenlijk. Het is sowieso al heel moeilik om je ouder(s) te verliezen maar dit klinkt wel heel heavy…En dat mensen naderhand doen of er niks gebuerd is…ongelooflijk!
Ook ik heb niet de goede woorden voorhanden……..
Ik weet niet wat ik er op moet antwoorden.
Sterkte Groetjes Nel.
wat een lege trieste plek.
ogelooflijk dat zo’n meisjes? niet uit zichzelf met een bosje fresia’s langskomen.
te druk met hun eigen trauma?
laten we roosenboom er maar weer eens bijhalen.
Cornette, dit ben jij ook. Ik ben geen lezer van het ‘oude’ weblog, ken jou nog maar kort en in die korte tijd was je sprankelend, creatief en zorgeloos. Ik moest even ‘wennen’ en ben daarna heel kwaad geworden.
Er wordt sodeju hier in dit land meer geïnvesteerd in de dader dan in het slachtoffer. De dader moet worden behoed voor terugval, de leefomstandigheden moeten onder de loep genomen worden want het moet toch ergens vandaan komen niet waar, hij of zij moet tegen zichzelf in bescherming worden genomen en dat vereist ‘zorg’. Het slachtoffer kan wel voor zichzelf zorgen, was geen ‘probleemgeval’.
“Houd de kansloze, aan de rand van de samenleving terechtgekomen probleemjongere� riep de man luidkeels toen hij er ‘zo een’ met zijn aktetas uit zijn auto vandoor zag gaan.
De werkelijke schade jullie berokkend kan inderdaad nooit vergoed worden maar het zou het toch aanvaardbaarder maken als er enige vorm van represaille plaats zou vinden. Dat verontrust ook, dat uitblijven. Mij tenminste wel.
Sterkte beiden bij deze dip Cornette. Lieve groet.
Mooi Cornette! Wat een sfeervolle foto.
Tja, jouw lief heeft levenslang gekregen (en jij daardoor ook), zoals dat hier zo vaak gebeurd met slachtoffers….
De juiste woorden kan ik hiervoor nu even niet vinden. Ik merk dat er een behoorlijke dosis boosheid omhoog borrelt nu, en die wil ik hier liever niet uiten.
Liefs!
Om stil van te worden. Ja.
Wat jullie is overkomen is ook voor mij nieuw.
Aan een strafzaak hebben jullie inderdaad niets, want niets kan jullie leed verzachten laat staan vergoeden.
Het lezen van jouw verhaal geeft mij een gevoel van onmacht, hoe onmachtig moeten jullie je dan wel voelen?
Zoveel verdriet kan mensen dichter bij elkaar brengen.
Ik hoop dat het ook bij jullie het geval is.
Dan is er naast alle ellende ook iets goeds uit voortgekomen.
Liefs van Indigo
Jee Cornette, wat moet jij je eenzaam en verscheurd hebben gevoeld daar aan dat bed van je moeder…wat ontzettend erg voor je man en natuurlijk ook voor je moeder.Niet goed afscheid kunnen nemen blijft altijd wringen.
Ik wens je alsnog heel veel sterkte.
heel erg… en droef… en dan nog die pijn achteraf… niet herkend en erkend te worden in wat jullie is overkomen…
Ik herinner mij je log over de dood van je moeder. De foto hier spreekt boekdelen. Ik sluit me ook helemaal aan wat Pixie schreef over dader/slachtoffer. Ik kan hier ook zo boos over worden maar jij en je man schieten er niks mee op!
Heel veel sterkte!
Jeetje, ik ben er helemaal stil van. Overigens nog eerder door het zinnetje: ‘Hij hield meer van haar dan van zijn eigen moeder, zij hield meer van hem dan van mij.’dan door de andere dingen. Hoeveel verdriet er ook uit de rest van je verhaal naar voren komt.. hier kreeg ik toch echt acuut kippenvel van op de armen. Sterkte… met alles en alle onderliggende emoties.
ah. dit klinkt heel waardeloos zeg.. aso ook.. en wat erg van je moeder ~ sterkte ~ zo’n verlies blijft altijd ~ sorry ik ben gewoon een beetje stil nu..
Goh Cornette wat een verhaal. Ik volg je log nog niet lang genoeg om dit te weten. Wat zeg je ongelooflijk veel tussen de regels door. Ben onder de indruk. Knap dat je het zo onder woorden kunt brengen. Bewondering voor je.
Ook al kende ik ‘het verhaal’ al, ik word er toch door geraakt. Blijf vechten, Cornette. Ik leef met je mee.
Geen woorden..
Heel treurig. Ik wilde even laten merken dat ik aan je denk.
dikke knuf van sterappel
die ontroerd en sprakeloos is
en boos op de laffe daders.
In een adem dit logje uitgelezen. Te tragisch om het echt in te kunnen denken.
*knuf* (voor jullie)
Mooie foto, mooie log. Ik kan het me nog allemaal herinneren. Je schreef er heel bijzonder en mooi over. Het heeft me aangegrepen toen.
Veel sterkte. Jammer dat mensen nooit meer van zich laten horen. Terwijl juist dat stukje interesse zo belangrijk kan zijn.
Perfecte foto bij een aangrijpend verhaal.