Mijn lievelingsplek van dit moment is de supermarkt. Normaal eten is er bijna niet meer te verkrijgen en het grote grabbelen en graaien is begonnen. Spruitjes zijn er alleen nog maar schoongemaakt en in porties van 150 gram en de bloemkool is onbetaalbaar. Zelfs doorgewinterde boodschappendoeners zetten hun karretjes overdwars in het gangpad want ze zijn volkomen gebiologeerd op zoek naar etenswaren die weliswaar in het recept staan maar waar ze eigenlijk nog nooit van gehoord hebben. Nog nimmer zag ik zoveel soorten paddestoelen en de bizarre kaassoorten vliegen je om de oren. “De vis mevrouw, die ligt tegenover de melk aan de andere kant van de winkel.” Want de vis ligt normaal gesproken wel naast het vlees maar nu niet. De Grootgrutter kent zijn zaken en richt zijn winkel zodanig in dat je wel alle paden moet bewandelen om het gewenste artikel te vinden. In de kadowinkels is het drukker dan druk en bij de slijter kunnen ze het niet aan. De delicatessenzaak beleeft zijn beste weken van het jaar. Toch kunnen mensen niet alles uitgeven want over anderhalve week moet er weer voor een vermogen aan vuurwerk ingeslagen worden. Bij de koffie- en theespeciaalzaak moesten vriendin en ik ons een weg naar binnen vechten. Ineens gaat de meute weer gewoon koffie zetten in plaats van hun idiote Senseo te gebruiken. Ik geniet want al die overspannen namaak-kokers moeten ineens zo nodig en de echte amateurs wachten tot het einde van de week. Dat is pas echt lachen want juist dat ene zo noodzakelijke ingrediënt blijkt dan ineens nergens te krijgen. De godvers vliegen dan om je oren en de stoom komt uit de mobieltjes. Heerlijk !!! Voor de lol doe ik iedere dag een rondje winkels en zaterdag wordt de topper van de week. Makkelijk praten natuurlijk als je alle boodschappen al binnen hebt en de pakjes onder de boom liggen.
“Dat heet nou planning” zei manlief wiens specialiteit dit is.
Dank schat.

De supermarkt is en blijft een bron van vermaak ende irritatie. Sta ik bij de kassa en je weet, daar is zo’n schuif die het kassameisje opzij smijt zodat jou boodschappen aan de ene kant naar beneden rollen terwijl de volgende boodschappers hun uitgekozen waren aan de andere kant naar beneden zien zakken. Ik heb betaald en sta dus aan het einde van de band mijn boodschappen weer in mijn wagentje te dumpen. De volgende klanten (echtpaar van rond de zeventig) moeten nog betalen en zien hun boodschappen alvast naar het einde van de band zakken. De mevrouw van het stel voorziet problemen en zegt tegen manlief: “Jan! Jan! Ga jij vast daar staan want anders neemt die mevrouw misschien ook onze boodschappen mee.” Ze praat niet echt zachtjes en zowel het kassameisje (Bianca zegt het speldje) en ik kijken verrast op. Dat je het in je dolle hoofd zou halen om de boodschappen van iemand anders in je wagentje te laden is nieuw voor mij. Wat een idee ! Bezuinigingen van wereldformaat doemen voor mijn ogen op en bijna kan ik de verleiding niet weerstaan om haar verdenking ook direct in daden om te zetten. Maar Jan heeft inmiddels zijn borst opgeblazen en stapt dreigend naar het einde van de band om zijn toekomstige snacks te beschermen. Ik kijk hem perplex aan en richt mijn totaal verbijsterde blik daarna op mevrouw Jan. “Nou” zegt ze, alvast in de verdediging, “je kunt toch nooit weten?” Ik overweeg een paar akties. Spugen is een optie maar dat heeft mijn moeder al vroeg verboden. Gooien met één van haar eigen kant en klaar maaltijden is een tweede. Ook niet netjes. Verbaal geweld besluit ik. Hier past alleen verbaal geweld. “Mevrouw” zeg ik duidelijk, hard en langzaam. “Mijn interesse in uw boodschappen is nul komma nul. U hebt namelijk geen smaak en totaal geen verstand van koken. U koopt alleen kant en klaar en snacks en iemand zoals ik, die echt verstand van eten heeft kan daar alleen maar om lachen. U bent een culinaire zielepiet.” Vervolgens pak ik met twee handen een zak zoutjes (geen idee wat voor) van haar boodschappen af en druk ze zodanig in Jan zijn handen dat er waarschijnlijk alleen nog kruimels in zitten. “Pak aan Gorilla” zeg ik tegen hem “je vitamientjes van vandaag.”
Op lichte voeten loop ik de winkel uit. Ik heb in geen tijden zo’n leuke dag gehad.
Herfstdip? Wie heeft er een herfstdip? Ikke niet !