Met drie in de rij? Dan doen wij er een kassa bij. Dat zegt de grootgrutter. Want in de rij staan daar hebben mensen blijkbaar een hekel aan. Dan komen ze niet meer terug en zoeken een andere supermarkt. Bedrijven waar geen alternatief voor is hebben dat hele probleem niet en trekken zich van lange rijen niets aan. Zoals die uitgedunde piepkleine postkantoortjes achterin slecht gesorteerde boekwinkels. Met de regelmaat van de klok staan er lange, lange rijen. De afgelopen weken was het erger dan ooit want het is vakantietijd en dus was er maar één loketmevrouw. Aangezien die loketmevrouw ook nog haar bammetje op moet eten gaat het postkantoortje tussen de middag een uurtje dicht. Gevolg? Slechts 26 nummertjes voor mij in de rij. Ik wil graag postzegels kopen. Veel postzegels van 1 euro, 0,25 cent en 0,78 cent. Terwijl ik om mij heen koekeloer zie ik de man van het slecht gesorteerde boekwinkeltje achter zijn balie met lotto, staatsloten, krasloten, sigaretten, printercassettes en lege CD’s staan. Hij heeft zijn handen op zijn rug en telt de plafondtegels. Ik zeg tegen hem: “Wat zou het toch handig zijn als u ook postzegels in alle soorten en maten zou verkopen.” Hij stopt met tegels tellen, kijkt me aan en zegt: “Neeeeeee mevrouw, daar is geen beginnen aan.”
Dat snap ik best want als het slecht gesorteerde boekwinkeltje het druk krijgt dan komt je nooit te weten hoeveel plafondtegels er boven je hoofd hangen. Gelukkig kan ik met een gerust hart mijn nummertje weggooien en richting supermarkt gaan. Die verkopen namelijk wel postzegels. In alle soorten en maten.

Dus ik sta in de supermarkt en ik denk: “Ik ben iets vergeten. Maar wat?” Tas heb ik, sleutels heb ik, boodschappenbriefje heb ik. Alleen kan ik dat boodschappenbriefje niet lezen. Waarom niet? Bril vergeten. Ik voel voor alle zekerheid nog even op mijn hoofd, maar nee. Geen bril. Dan dus maar op goed geluk boodschappen doen. Ik weet tenslotte zo ongeveer waar alles staat dus dat moet wel lukken. Bij het vlees slaat de eerste twijfel toe. Heb ik hier een pak gehakt in mijn handen of kom ik thuis met een sudderlap? Voor alle zekerheid maar even vragen. Een vriendelijke mevrouw leest voor wat er op de verpakking staat en maakt daarna dat ze wegkomt want de wereld zit vol geflipte gladiolen en blijkbaar hoor ik daar vandaag ook bij. Op de tast en zonder te speuren naar de uiterste verkoopdatum gooi ik mijn wagentje vol. Bij het fruit wordt het natuurlijk wel heel spannend want heb ik niet zojuist in de krant gelezen (met bril) dat de dodelijke redbackspin steeds vaker meelift naar Nederland? Het piepkleine spinnetje (vrouwtje 1 cm, mannetje 3-4 mm) komt voor in Australië en komt steeds vaker mee in partijen fruit enzo. Het klimaat in Nederland bevalt het beestje prima en ze overleven dan ook met gemak. Op goed geluk in het fruit graaien bij de grootgrutter wordt dus een levensgevaarlijke onderneming. Wat komt er eigenlijk voor fruit uit Australië? Geen idee maar ik neem zonder bril geen risico. Niet dat ik het beestje met bril wel van een plukje stof zou kunnen onderscheiden maar zonder bril is het leven één grote gekleurde kermis waarin ik twee zich voortplantende tarantula’s nog niet herken als gevaarlijk. En om nou het omstanders te gaan vragen om een paar mango’s uit te zoeken zonder redbackspin lijkt in deze warmte vragen om problemen. Voor je het weet zit je in een dwangbuis. Geen fruit dus. De kassa is groot genoeg om te vinden en de weg naar huis ken ik ook uit mijn hoofd. Eerst heb ik de boodschappen in de ijskast gezet en pas daarna mijn bril gezocht. Ik hou het voor mezelf nog even als verrassing wat we eten vanavond. Dat zie ik straks wel. Geen fruit in ieder geval.

Pas als je ergens goed over nagedacht hebt moet je aktie ondernemen en eerder niet. Alhoewel? De jongeman vanmorgen in de supermarkt had eigenlijk direct actie moeten ondernemen. Het jonge stel van rond de twintig stond bij het brood en hij stopte een halfje in het blauwe grootgruttersmandje. “Ik neem deze” zei hij “want ik mag kiezen vandaag.” De mondhoeken in het gezicht van zijn vriendin bogen helemaal om richting haar schouders en ze zei: “Vind jij die lekker? Ik wist niet dat jij die lekker vond.” “Erg lekker” zei hij om ten overvloede nog maar eens te herhalen “en ik mag kiezen vandaag.” “Ja jij mag kiezen maar als ik geweten had dat je DIE lekker vond ….” zeurde het teleurgestelde smoel. “Nou ja, dan nemen we toch een andere?” zei hij. “Nee hoor, dat hoeft niet, je hebt het nu al in je mandje en JIJ vindt het toch lekker?” Ze draaide zich om en slenterde met afgezakte en verdrietige schouders richting diepvries. Hij bleef twijfelen bij het broodrek, steeds in haar richting kijkend in de hoop dat ze terug zou komen. Maar dat deed ze niet en ze keek ook niet meer om. Hij legde het lekkere brood terug in het rek en pakte iets anders. Ik kon mijzelf nog maar net beheersen. Had ik dat niet gedaan dan had ik hem gedwongen om wel twee van zijn favoriete broden in zijn mandje te doen en had ik hem verteld dat dit het begin is van jaaaaaaaren manipulatie en dwingelanderij. Dan had ik hem verteld dat dit waarschijnlijk de laatste keer in de relatie was dat hij nog iets te kiezen had. Dan had ik hem geadviseerd om op zoek te gaan naar een leuke vrolijke meid die het geen bal kan schelen wat voor brood er op tafel komt maar die hem in de supermarkt met een schalkse knipoog in zijn oor fluistert dat hij vooral de slagroom niet moet vergeten.
Maar nee. Weer een leven naar de knoppen en dat alleen omdat ik me zo nodig moet beheersen.