Man mept vrouw en twee kinderen dood en de buren vinden het verschrikkelijk. Teddybeertjes en waxinelichtjes zijn weer volop in zwang. Er is zelfs een buurvrouw die “overwogen heeft” om de politie te bellen. Tjonge, ik ben ontroerd. Weet je wat het hele punt is? We leven niet meer met elkaar. Oorlog en hongersnood brengen mensen dicht bij elkaar. We zorgen voor elkaar en we delen met elkaar. Maar op het moment dat we allemaal hebben wat we willen dan is het over met de pret en dan is het God voor ons allen en ieder voor onszelf. En de tijd van oorlog en hongersnood is ver weg en nog niet dichtbij en dus kan het ons geen bal schelen wat zich bij de buren afspeelt. Vertrouwensarts? Politie? Jeugdzorg? De meeste van ons hebben die telefoonnummers niet in onze mobiel staan. En je bemoeien met je buren is hartstikke leuk zolang ze oud en hulpbehoevend zijn. Pannetje soep brengen en een boodschapje doen kan er bij de meeste nog wel vanaf maar de buurman op zijn schouder tikken en zeggen: “Hé lul, ik hoorde je vrouw gisteravond weer gillen en je kinderen krijsen en nu moet het maar eens afgelopen zijn met dat meppen want anders kom ik jou eens een deuk verkopen.” Nee, dat zit er voor ons allen niet in. Bemoei je met je eigen zaken en laat die buren het maar zelf uitzoeken. Maar wel zeiken over de jeugdzorg die zijn werk niet doet. Ooit woonden wij boven zo’n gezin en we bemoeiden ons ermee. Viel niet goed bij de buurman en we moesten onze buitendeur bariccaderen. Dan leer je het wel af en eigenlijk moet je het niet afleren. Eigenlijk moet je de hele straat op poten brengen en bonzen op de deur op het moment dat het niet goed gaat. Niet klagen over jeugdzorg s.v.p. Het kan beter en het kan anders. Dat is zeker. Maar dat geldt voor ons allemaal. Maar we leven niet meer met elkaar. Alleen op momenten dat het nogal simpel is.
Cornette's Wereld
Van mij. Voor mij.
Je hebt, helaas, helemaal gelijk. t Is triest om te constateren, maar zelfs ik kan er niets anders van maken.
Mensen twijfelen , zijn te laf en te druk en luisteren niet meer naar hun hart. Daarom twijfel ik niet en neem ik actie. (Heb ik al meerdere malen moeten doen in verschillende situaties.) Je zal toch eens een keer niets doen en het gebeurt voor je ogen …
Het “leven met elkaar” wordt er in deze tijd van korte lontjes ook niet echt gemakkelijker op. Als je al eens wat zeg loop je het risico eens even lekker op je bek geslagen te worden. Dilemma’s van de moderne tijd.
Een terechte en trieste vaststelling, Cornette. Afschuiven naar instanties in plaats van zélf op te letten wat zich in je omgeving afspeelt en zélf, eventueel samen met anderen, initiatieven te ontplooien. Ik ben toevallig niet bang uitgevallen en durf wel aan bellen te trekken, helaas geldt dat niet voor iedereen.
Raak!
Je slaat de spijker heel gevoelig midden op z’n kop. In de zomer, als de radio bij de buren te hard staat willen we nog wel eens de politie bellen, maar als de buurman de buurvrouw (te hard) slaat of omgekeerd, sluiten we onze oren en doen of we doof zijn.
Maar achteraf Ach en Wee roepen daar zijn we wereldkampioen in. We zijn ook beroemd om ons altijd wijzende vingertje.
Ik ken bijna niemand die hier in de straat woont.
Het zal me ook een worst wezen wie het allemaal zijn.
Ik vind dat niet zo erg.
(ik hoop dat mijn buren niet gaan bellen om te klikken dat de kippen niet opgehokt zijn)
off topic: ik heb een prentenboek vraag op mijn log. Ben je toevallig ook thuis in prentenboeken en prenten???
Bij ons in de straat zijn de meeste mensen ook niet betrokken bij elkaars wel en wee.
Ik ben niet beter dan anderen, maar als ik misstanden signaleer, trek ik wel aan de bel.
En omdat we niet meer met en voor elkaar leven, doet dat vreselijke Bureau Slachtofferhulp zulke goede zaken. Want alles dat achterblijft en zich nergens mee of tegenaan heeft bemoeid, wordt ineens, na zo’n rampzalig gebeuren slachtoffer……..van zichzelf.
Ook ik heb me hier vreselijk over zitten opwinden en heb er ook over geschreven, vind je hier: [url=http://logfriends4u.web-log.nl/log/5035696]Logfriends4U[/url]
Ja de maatschappij verhardt steeds meer…
Ja, het is goed om een afweging te maken of je je ermee moet bemoeien. Niet overal meteen inspringen. Maar als het echt moet, doet niemand het meer. Er wordt iets te veel afgewogen.
Voor een groot deel heb je gelijk. Toch denk ik dat de houding van de diverse instanties er ook aan bijdraagt dat wij onze ogen en oren sluiten. Wij leven hier in een buurt waar de sociale controle nog steeds heel sterk aanwezig is, en waar de buurtbewoners in de eerste instantie bij elkaar verhaal gaan halen.
Ik hoop dat dat nog lang zo zal blijven…
We leven niet meer met elkaar? En die duizenden Unox-mutsen in Turijn dan? En straks die 10.000’n oranje helmen en pruiken, die richting de Oost-Gothen trekken? Joh, kom nou…..saamhorigheid leeft nog steeds in onze maatschappij, hoor. Niet somberen, Cornette!
@ Radar. Ja, lol maken dat kunnen we allemaal. Maar nu als er shit aan de knikker is. Oké. Niet meer somberen.
Hellaas het is de waaeheid.
Maar je ben tegenwoordig bang om iets te zeggen.
Vooral als je al iets ouder bent.
Groetjes Nel
ik vind het gewoonweg verschrikkelijk, dit soort gebeurtenissen! het klopt dat we allemaal verantwoordleijk zijn voor dit soort dingen en we aan de bel moeten trekken als het niet goed gaat in een gezin. dat vereist moed. Ik vraag hoe we in vredesnaam weer betrokkenheid kunnen organiseren. Want dat het niet vanzelf gaat is zo klaar als een klontje. En wat ook vreselijk nodig is is meer geld voor de juegdzorg. Klinkt banaal maar is een waarheid als een koe. Ik zie van dichtbij hoe mensen die dik in de problemen zitten 6 (!) maanden moeten wachten op intensieve begeleiding. Schandalig!
lieve Cornette,
je slaat de spijker op zijn kop,
mensen draaien liever der hoofd om voor akelige dingen,
of beter nog steken der kop in het zand…
en zo komen we er nooit natuurlijk ;-(((
maak er een fijn weekend van namens mij :-)))
liefs
klapper
@Radar: Wat jij opsomt vind ik net iets minder erg, maar wel erg.
het is zo… ook wat je vertelt over wanneer je helpt… dan nemen ze wraak op jou… waarbij je eveneens slachtoffer wordt… en eveneens aan je lot wordt overgelaten… het is een akelig gevoel want zelfs wanneer mensen overhoop gereden worden of vallen, doet niemand nog wat… ik begrijp het niet… en vind het ongelooflijk eng…
niet ingrijpen is voor mij onmogelijk… de beste manier is diplomatie gemengd met hulp van buitenaf… denk ik…
met denk ik, bedoel ik dat ik niet weet dat het voor alle gevallen opgaat…
ik heb me al enkele keren bediend van het diplomatisch en met respect voor de ander ’trachten te wijzen op iets dat niet kan’… omdat ik dan denk dat ik de woede niet nog aanwakker… zodat het slachtoffer niet nog meer te verduren krijgt… en er misschien toch iets blijft hangen van je woorden… er nagedacht wordt… maar dat gaat natuurlijk niet voor iedere situatie… jammer genoeg.
en ik heb bij die keren ook gemerkt dat omstanders eerder schande spreken dan iets te doen… en ik vond dàt zo mogelijk nog afschuwelijker.
Ik bel regelmatig de politie wanneer de onderbuurvrouw weer eens in elkaar wordt geslagen door haar zoon. Ze zijn dan beide dronken en kunnen het vechten niet laten. Of het nut heeft? Nee.. het gaat namelijk al 7 jaar zo. Hem bedreigen heeft ook zo weinig zin, aangezien ze ‘m zelf telkens weer in huis neemt om dan te gaan zuipen, vechten, etc. Ik word er wel lichtelijk cynisch van.. dat dan weer wel..
Triest maar waar, ik ben er zelf ook schuldig aan.
Nadeel van webloggen is, dat je er niet altijd in slaagt cynisme door te laten klinken. Want, beste Cornette, mijn reactie droop er namelijk van.
Je hebt alle recht om te somberen [jij vooral , omdat je ook meer dan voldoende een sprankje zonlicht in weblogland brengt], want wat ik probeerde aan te geven is, dat de enige saamhorigheid die men nog kan opbrengen voornamelijk te vinden is in de situaties die ik schetste.
Saamhorig “hamas, hamas alle etc.” brullen, saamhorig de boel verbouwen, saamhorig de familie van de tegenstander vervloeken.
@ Radar. LOL. Toevallig is daar afgelopen week een dikke Amerikaanse studie over gepubliceerd. Weliswaar ging dat over e-mailen maar dat is natuurlijk eigenlijk hetzelfde.
Je had toch een beetje gelijk. Ik zat blijkbaar toch te somberen anders had ik het wel doorzien. 😉