Zwarte zaterdag dit weekend. Heel Parijs trekt naar het zuiden net als veel Duitsers die dit weekend vakantie krijgen. En ook dit jaar zullen een aantal mensen niet veilig aankomen.
Doet me denken aan een vakantie van heel lang geleden toen wij ook eens in die periode vertrokken. ’s Ochtends rond een uurtje of 11 stond ik mij op te frissen in een toiletgebouw bij een groot benzinestation in Lyon. De vrouw naast me begon een praatje. “Wij zijn vanmorgen om vier uur vertrokken uit Bloemendaal en kijk eens? Nu al in Lyon. En jullie?”. Vrolijk vertelde ik haar dat wij twee dagen geleden al op pad waren gegaan. “Neeeeee” zei ze “hebben jullie pech gehad onderweg?”.
“Welnee” vertelde ik “we zijn over piepkleine weggetjes gereden. Langs snoeperige dorpjes waar je vaak geweldig lang en lekker kunt lunchen. Soms kopen we van alles in kleine winkeltjes en liggen een uurtje of wat op een mooie plek te soezen. In het eerste hotel was het erg gezellig en werd het wat laat en dus vertrokken we niet zo vroeg. De tweede nacht (na een dag tussen de wijngaarden) sliepen we bij de zigeuners. Veel muziek, dans en drank en douchen kon niet want de lamp hing aan een kroonsteentje net onder de waterstraal. Dus sta ik me nu even op te frissen.”
Ze begreep er geen jota van en zei: “Maar je wilt toch zo snel mogelijk op de plaats van bestemming zijn? Wij komen over een paar uur al aan op de camping en hebben dan nog de hele dag. Waar slaap jij dan vanavond?”
“Waar ik altijd slaap.” zei ik “In de armen van mijn geliefde. En wat is eigenlijk de plaats van bestemming? Is dat niet altijd de plek waar je samen het leven viert?”
Inmiddels stond ik tegen een wasbak te praten want ze was al weer weg.
Op weg naar de plaats van bestemming.
Maandelijks archief: juli 2006
De Tour
Naarmate ze ouder wordt gaat de wereld haar steeds minder interesseren. De televisie blijft soms een hele lange tijd uit. In een poging haar wat meer bij de wereld te betrekken had ik haar geadviseerd om dan in ieder geval naar het journaal te kijken. Dat doet ze nu al een poosje. “Balkenende is oud geworden” zei ze. Ja, geen wonder als je je zo’n lange tijd van de buitenwereld afgesloten hebt. “Gaat het een beetje met de warmte?” vroeg ik. Dat ging best. “Weet je wie het warm hebben?” vroeg ik “die jongens op de fiets in de Tour.” Ja, die had ze ook gezien in het journaal. “Maar die zijn zoooooo onsportief” zei ze fel. “Onsportief?” zei ik verbaasd.
“Ja, want ze fietsen de hele dag naast elkaar en dan gaan ze bij de finish elkaar nog even snel voorbij. Zooooooo onsportief.”
Wid
In het kader van de Wet Identificatie worden wij verzocht onszelf naar het postkantoor te begeven om te bewijzen dat wij bestaan en als wij bestaan, wie wij dan zijn. Dat zegt de brief van de Postbank. Mochten wij in het buitenland verblijven dan kunnen wij een speciaal telefoonnummer bellen. Alleen weten wij dat niet want in het buitenland maken wij onze post niet open. Wij zitten echter gewoon in ons eigen huis weg te smelten en dus weten wij wel van deze nieuwe regel. Doen wij niet wat de Wid van ons en onze bank vraagt dan kan de bank helaas geen transacties meer voor ons uitvoeren. Dit alles om te zorgen dat er in de toekomst melding gemaakt kan worden van “ongebruikelijke” transacties. Witwassen b.v. Of het parkeren van een miljoentje of zeven wat je toevallig in een bos bij Parijs hebt opgegraven. Allemaal heel legale redenen. Maar toch ….. toch kan het niet anders of er zit nog ergens een dikke vette giftige adder onder het gras. In dit land en met deze regering speur ik altijd naar die dikke vette giftige adders.
Vraag van de week:
Welke groep mensen zal zich niet kunnen identificeren en zal dus geen banktransacties meer kunnen doen?
Ik laat het geheel aan jullie fantasie over.