Het is zover. De dokter heeft gesproken. Venetië nee. Want op het moment van Venetië lig ik op de operatietafel. Aanstaande dinsdag is het moment van de waarheid. Tot die tijd kan ik nergens anders meer aan denken, nergens anders meer over zeuren, nergens anders meer over ouwehoeren, nergens anders meer over klagen. Een echte zeurmuts dus zogezegd. Logs bezoeken ja, want dat is afleiding. Maar hier nog komen kijken heeft vast geen nut. De RSS-feed zal leegblijven. Cornette staat een paar dagen in de klaagstand en is vreselijk zielig en heeft ontzettend veel aandacht nodig en kan uitsluitend nog in bedwang gehouden worden door verwennen, verwennen en nog eens verwennen. En dat gaat lukken want Cornette heeft een verwenman. Venetië zal niet zinken in het komende jaar (hooguit 10 cm) en daar komen we vast nog wel. Voordeel van dit snelle ingrijpen is wel dat de verjaardag van Cornette (vandaag over drie weken) waarschijnlijk gewoon door kan gaan en reken maar dat dat een bijzonder feestje zal worden. Dat heeft de verwenman al helemaal geregeld met alles erop en eraan. Romantiek op z’n mooist ! Tegen die tijd vertel ik dat allemaal wel. Als ik tenminste de operatie overleef. Beetje doemdenken mag. Levert tenminste weer wat aandacht op nietwaar? Als alles goed gaat mag ik woensdag weer naar huis.
Kortom. Let maar even niet op mij.
Maandelijks archief: augustus 2005
Wie kookt er nog?
Er bestaat, althans voor mij, een prachtige manier om het leven tot op het bot te doorgronden en dat is winkelen in de supermarkt. Niet met je boodschappenbriefje langs de rekken razen en alles in je wagentje smijten wat je nodig hebt maar langzaam, heel langzaam langs rekken lopen met produkten die je nooit koopt en de gebruiksaanwijzingen lezen. Daar leer de je mensheid kennen en daar zie je wat er omgaat in deze maatschappij. Wat is er mis met ons? Wij komen tijd en creativiteit te kort. Dat is wel duidelijk. Er is een nieuwe broodmix van Koopmans in de smaak Salami/knoflook. Het is heel duur en hoeft niet de rijzen (tijd !) en wat moet je er zelf nog aan toevoegen? Salami ! (creativiteit). De gekheid ten top. Maar het kan nog erger. Ik zie grote dozen die amper in mijn mandje passen met “Wereldmaaltijden”. Nooit geweten dat er zoiets bestond als wereldmaaltijden. En wat moet ik daar zelf nog bijsmijten? Groente, vlees en rijst. Wat zit er dan in die doos? Het duizelt me maar ik zet door, ik ben niet bang. Pastasauzen (heel duur) die uit niets anders bestaan dan gemalen tomaten en wat kruiden, kant en klaar stoommaaltijden (nog duurder) die je waarschijnlijk achterlaten met een gevoel dat een patatje oorlog er nog wel in zou gaan. Flessen met spul waar je alleen maar water bij gooit, even schudden en dan heb je pannenkoekenmix. De wereld is gek geworden en wij sponseren dat. Blijkbaar is er vraag naar. Tijd hebben we niet meer en creativiteit al helemaal niet meer. Wat is er fout gegaan met bloem, eieren, melk en een snufje zout? Waarom maken we ons druk om zeehondjes wier kopje wordt ingebeukt door een werkeloze Canadase visser en eten we wel kant en klare plofkippen en voorgeroosterde gemartelde biggetjes? In de supermarkt moet ik eerst langs 20 meter kant en klaargedoe dat versgemaakt nog geen 15 minuten nodig heeft om vervolgens te belanden in de zee van opgeleukte toetjes waar je het maagzuur bij kado krijgt en ik vraag me nog maar eens af: “Wat is er toch met ons?” Het verse deel, voor mensen die nog zelf koken, wordt kleiner en kleiner. Een aardappel schillen en koken om daarna zelf te bakken is een lachwekkende bezigheid geworden. We rukken een megadoos open om er een zakje uit te halen en binnen 10 minuten op tafel te zetten omdat …… ja omdat wat? We pletteren een Lonnie in de magnetron omdat ….. ja omdat wat? Tijd, tijd en creativiteit. We hebben geen tijd meer. We hebben geen zin meer. We willen zitten en hangen na een vermoeiende dag en om vooral niet ontspannen in de keuken te staan. Zelfs geen kwartier. Koken is voor veel mensen geen manier van ontspannen meer. Liever een zak euro’s neerpletteren en een kwartier besparen dan zelf nadenken. Het is de bedoeling van de fabrikanten dat we over 5 jaar maximaal 8 minuten koken nodig hebben om een avondmaaltijd te produceren. Dan denk ik aan die mediterrane landen waar mensen uren in de keuken staan en avonden aan tafel zitten om samen gezellig en lang te eten. Maar ja, die worden dan ook een stuk ouder dan wij. En wat doen mensen met de 10 of 20 minuten die ze besparen op een dag. Daar ben ik nou nieuwsgierig naar. Talpa kijken misschien?
Vrijwilligerswerk
Cornette & Co. organiseerden het afgelopen weekend de jaarlijkse straatbarbeque. Veel werk, druk, druk, druk, maar het resultaat mocht er zijn. Ik zie het maar als een soort vrijwilligerswerk. Ooit, in mijn vorige woonplaats, deed ik een ander soort vrijwilligerswerk. Eén van die nobele daden was gaan wandelen met een mevrouw die in een verpleeghuis woonde. Ze had geen onderbenen meer en zat derhalve in een rolstoel. Ze wilde naar buiten maar haar 6 kinderen (vijftigplussers) en negen kleinkinderen hadden daar geen zin in. Het klikte heel snel tussen ons en dat was geheel te danken aan het feit dat ze met haar 89 jaar zeer scherp van geest en nog scherper van tong was. Wandelen dus. De eerste keer dat we het verpleeghuis verlieten stak ze haar vinger in de richting van het winkelcentrum en riep: “Die kant op !” Oké, naar de winkels. En winkelen deden we. Het eerste dat ze kocht was een plastic doos om haar zelfgekochte vleeswaren in te stoppen. Sticker met haar naam erop en had niet het lef om aan die doos te komen. Rosbief ging erin en paté. Bij de avondboterham plukte ze de gelderse worst van haar brood en deelde die ruim uit waarna ze van haar eigen beleg van de keurslager smulde. Ook koekjes, chocola en taartjes werden ruim ingekocht. Ondergoed en handdoeken alsmede nieuwe bloesjes en truitjes kwamen in ruime hoeveelheden in bezit. We zaten weleens klem tussen de deuren van de Metro en vrijwel altijd kreeg ze dan de slappe lach. We dronken vaak gezellig een kopje koffie in het winkelcentrum en gristen een zakje patat mee van de markt. Samen streden we fel tegen de rare gewoonte om iemand in een rolstoel niet rechtstreeks aan te spreken. “Hier zit ik en ik spreek Nederlands” riep ze dan altijd. Nieuwe haring en oliebollen lusten we allebei graag. Ze vertelde van het verpleeghuis en van de eenzaamheid als je met niemand een normaal gesprek kunt voeren en iedereen om zeven uur op bed ligt. Ze zat dan alleen in de grote zaal met haar koekjes en keek tot laat naar de TV. Haar kinderen kwamen op visite (meestal vrijdagavond van zeven tot half acht) en maakten bezwaar tegen de vele aankopen. Moeder kon toch ook rondgereden worden in de tuin? Wij de volgende keer de tuin in waar ze na 5 minuten riep: “Ga toch weg met je bloemetjes, is er geen markt vandaag?” Verdrietig was ze op haar zaal met demente medebewoners en ze regelde helemaal zelf dat ze kon verhuizen naar een verzorgingshuis (veel dichter bij het winkelcentrum) waar ze een eigen kamer kreeg. Meubeltjes moesten gekocht en gordijnen. Een eigen TV en een dressoir met kopjes en borden. Zielsgelukkig en de kinderen vonden het maar niks. Oordeel daar niet te snel over want iemand met een hele scherpe tong is leuk maar dat is een stuk minder als het je moeder is. Vanwege mijn verhuizing naar een andere stad moesten we afscheid nemen en dat viel ons beide zwaar. Altijd als ik op een markt loop denk ik aan haar en hoop dat ze nog altijd gelukkig is.