We leven in een tijd dat we wat scheef kijken naar rugzakken op stations en in metro’s. Zijn we veilig? Gaat het ons ook gebeuren? Waarschijnlijk wel. Maar eigenlijk kan het je altijd en overal overkomen. Ik herinner me nog dat ene hotelletje in Luxemburg. Lang, lang geleden, toen we nog jong en onbezonnen waren, trokken we met ons autootje richting het Zuiden. Wat we deden onderweg weet ik niet meer maar we kwamen niet ver die eerste dag en zochten een hotelletje in Luxemburg. Nu, vele jaren later, weet ik dat de hotelletjes die mijn lief uitzoekt meestal pas later leuk zijn. Na de vakantie, als je het aan vrienden zit te vertellen. Toen wist ik dat nog niet. Het gevonden hotelletje lag wat afgelegen in de bossen en had een leuk Italiaans restaurant. De juffrouw achter de receptie zou op de Wallen geen gek figuur geslagen hebben. Heel strak in iets korts en het haar hoog en blond. Er was nog een kamer en wij installeerden ons voor de nacht. Na een opfrissertje togen wij naar het restaurant en bestelden daar een leuke maaltijd. Nog maar net voorzien van onze gerechten zwaaide de buitendeur open en wat daar binnenkwam deed de haren over ons hele lijf overeind gaan staan. Nu zijn we niet bang uitgevallen en zeker toen nog niet maar dit was absoluut niet goed. Een grote man met een dikke jas los over de schouders en een gleufhoed. Wat het echter onplezierig maakte was de troep bodyguards om hem heen die overduidelijk gewapend waren. Er daalde een ijsdeken over het hele restaurant en iedereen begon te vliegen en te rennen om het Al Capone naar de zin te maken. Alles kwam uit de kast. Sigaren, champagne en een heerlijke biefstuk die door zijn bewaakapen voor hem gesneden werd. Wij waren de enige vreemde eenden in de bijt en overduidelijk niet welkom. Voor ons dat op wat minder vrolijke wijze duidelijk gemaakt kon worden vertrokken wij snel naar onze kamer alwaar wij de kasten, stoelen en tafels voor de deur schoven. We hebben nog wel wat geslapen maar vertrokken de volgende morgen vroeg met de snelheid van het licht. Het kan je overal overkomen en het hoeft helemaal geen terrorist met een rugzak te zijn.
Maandelijks archief: juli 2005
Poepvingers
Het is net alsof ik poep aan mijn vingers heb. Dat is niet zo maar het lijkt er wel op. Dat komt namelijk zo. Een week geleden stond er een pan op de keramische kookplaat. Een pan met een metalen stoommandje erin. Verder niks. Geen water, geen groente, geen aardappelen. Alleen dat metalen stoommandje. En de keramische kookplaat stond al een poosje aan en zie, dat had ik niet in de gaten. Ik pakte op een kwaadaardig moment dat mandje uit die pan en mijn vingers vonden dat een bijzonder onplezierige ervaring. Mijn lief gooide de koude kraan open en stak mijn hand daaronder. Vervolgens ging hij een stoel pakken. “Wat moet ik met die stoel?” vroeg ik nog. “Nou” zei hij “je zit hier nog wel een poosje. En je komt er pas onder vandaan als IK het zeg.” Had ik ineens een leuke strenge knappe dominante man in huis. Ik kon daar echter niks mee want ik moest mijn hand onder die kraan houden. Uurtje of wat later toch maar eens eronder vandaan. Het prikte en prikte en deed een beetje pijn. Dag later waren mijn vingers wit en gevoelloos en een beetje dik. Het is mijn rechterhand maar dat geeft niet want met links kun je ook in je neus peuteren. Met grote interesse heb ik in de week erna het proces gevolgd en nu zijn mijn vingers bruin en is het net alsof ik poep aan mijn vingers heb. Die poep zal wel loslaten t.z.t en dan komen er mooie nieuwe vingers tevoorschijn. Moraal van dit verhaal?
Geen idee.
Poezenfilmpje
Het verhaal van het gruwelijke kattenfilmpje gaat inmiddels als een vuurbal door cyberspace. Ik kijk niet echt meer op van dergelijke zieke geesten. Ze zijn er altijd geweest en zullen er altijd blijven. Wat deze mensen in zich hebben om tot zoiets in staat te zijn is te griezelig om lang over na te denken. Dat de straffen in geen enkele verhouding staan tot de daad zal niemand verbazen. Het zijn tenslotte maar dieren. De daders staan op het punt gepakt te worden, of dat is inmiddels al gebeurd en dat is te danken aan een aantal webloggers. Mooi vind ik dat. Tranen krijg ik daarvan in mijn ogen. Samen staan we sterk en samen kunnen we dus dit soort jongens en meisjes in de hoogste boom hangen. Het liefst zou ik me persoonlijk mengen in een dergelijke zaak. Niet om met de daders te spreken want daar kun je me beter niet bij in de buurt laten. Maar ik zou de vader en moeder van zulke typen eens wat vragen willen stellen. Hoe komt het dat uw kind zo geworden is? Wat is uw aandeel daarin? Hebt u nog andere kinderen en hoe zitten die in elkaar? Weet de rest van de familie hiervan en wat zeggen die van deze zaak? Ik vraag me af of dit soort mensen gewoon gek is (waarschijnlijk wel) of dat er een oorzaak is waardoor ze zo geworden zijn. Op de één of andere manier moet ik zoiets ergens kunnen verklaren of begrijpen anders is het net of de wereld als los zand door mijn handen glipt.
Het wordt een piekermaandag.