We hebben heel wat auto’s gehad maar de enige waar ik nog weleens met weemoed aan terugdenk is De Mug. Mug bracht ons overal en met alles wat we nodig hadden. Kamperen in Zuid Frankrijk? Geen probleem. De stoelen hadden verlengsteunen zodat ze helemaal tegen de achterbank geschoven werden. Dat moest wel anders pasten wij, lange mensen, er niet in. Alles ging mee in De Mug. Tent, tafel, stoelen, slaapzakken, kleding, alles om te koken en te eten, de hele ratteplan. Nou heeft liefgenoot grote logistieke gaven dus dat hielp een stuk. Het was gewoon een kwestie van gebruik maken van iedere centimeter en dan kon alles er mooi in. Na een aantal dagen op de camping wilden we weer een stukje verder en was het dus weer inpakken geblazen. Dat andere campinggasten van dat inpakken foto’s maakten vonden we best leuk. Op de snelweg ging het nogal snel bergafwaarts met een forse zijwind waar grote waarschuwingsborden ons op attent maakten. Geen nood. Twee hele grote vrachtwagens zagen ons scheuren en de één ging voor ons rijden en de ander achter ons. Veilig loodsten ze ons een stuk naar het zuiden.
Op de terugweg bleken er ook nog wel wat kisten perziken en meloenen in te passen om van de kilo’s knoflook maar niet te spreken. Nu zouden we aan zo’n vakantie niet meer moeten denken maar ach, je bent jong en dan lijkt alles zo simpel en ongevaarlijk. We hebben het allemaal overleefd en de herinneringen zijn prachtig. Maar een daagje ouder worden en niet meer ‘hoeven’ is ook erg lekker en geeft rust. Ouder worden heeft ook zo zijn voordelen.
Maandelijks archief: juni 2005
Het nieuwe zorgstelsel
De gezondheidszorg moet bezuinigen. Erg veel bezuinigen. Er komt dus een nieuw zorgstelsel en spooknota’s van ziekenhuizen gaan aangepakt worden. Goeie zaak als je het goed aanpakt tenminste. Met deze minister en deze regering kun je niet anders dan je twijfels hebben over die aanpak. De bedoeling is goed maar de uitvoering zit zo rot in elkaar. Bovendien is ook niet uit te leggen waarom er in verpleeghuizen e.d. zulke drastische bezuinigingen worden doorgevoerd in een land dat in de top tien staat van rijkste landen van de wereld. Dat er verbetering mogelijk is en dat er efficiënter gewerkt kan worden is een feit. Ze zouden in Brussel eens kunnen beginnen met die idiote verhuizing van Brussel naar Straatsburg en terug (iedere zes maanden) een halt toe te roepen. Maar dat terzijde. Er zijn m.i. nog wel simpeler bezuinigingen mogelijk. Medicijnen bijvoorbeeld. Heb je weleens in het herhaalreceptcircuit gezeten? Medicijnen die je tot nader order of je hele leven moet blijven gebruiken. Maar wel iedere drie maanden bellen om een herhaalreceptje en daar rinkelt de kassa weer ! De nota van 13,75 euro voor het inspreken van een antwoordapparaat is snel ontvangen. Je zou natuurlijk de verantwoording ook bij de apotheker kunnen leggen zodat de huisarts uitsluitend bij wijzigingen in beeld komt. Scheelt misschien heel wat nota’s. Bovendien zou de huisarts samen met de apotheek eens wat strenger kunnen kijken naar de voorraad medicijnen die mensen in huis hebben. Doen ze al? Zei je dat nou? Moet ik deze toch even kwijt. Mijn moeder was een hypochonder van het zuiverste water. Dat geef ik toe. Ze belde minstens twee tot drie keer in de week met de huisarts (kassa) en bezocht hem net zo vaak (kassa) of liet hem aan huis komen (kassa).
Het irriteerde de huisarts mateloos maar hij deed er verder niets aan behalve dan uitschrijven van recepten zoveel ze maar wilde en voor wat ze maar wilde. Ze deelde ze zelfs uit op verzoek. “Wil jij een pilletje voor …..? Vraag ik wel aan mijn huisarts, die is niet zo moeilijk.” In de laatste jaren van haar leven raakte ze de draad van het leven een beetje kwijt en wilde graag medicijnen in voorraad hebben (kassa). Na haar dood in november vorig jaar vonden wij drie grote Albert Heijn Tassen (en dan heb ik het niet over plastic tasjes) medicijnen in haar huis. En niet de meest onschuldige. Integendeel zelfs.
Noch de huisarts noch de apotheek hadden de vinger aan de pols gehouden bij het uitschrijven en verstrekken. Maar er is nog een partij die alles maar liet gebeuren en zonder morren betaalde. De zorgverzekeraar. En dat is slechts één reden dat ik zo mijn twijfels heb over het nieuwe zorgstelsel.
Roze biggetjes
Alweer een aantal jaren geleden stond ik zo af en toe als vrijwilligster achter de “snoepbalie” van het wijkcentrum in de plaats waar we toen woonden. Rijen met potten snoep in alle kleuren, geuren en prijzen stonden op de bar en de buurtkinderen kwamen regelmatig hun eurocentjes daar uitgeven.
Tijdens een hele stille middag kroop een klein jongetje op één van de barkrukken en begon mij aan te staren. Ik knipoog en hij knipoogt terug. Zijn blik dwaalt vervolgens van de ene snoeppot naar de andere en hij zucht eens diep.
Tja, ik weet het. Het is moeilijk kiezen uit al die soorten.
Om hem een beetje te helpen vraag ik: “Zie je al een lekker snoepje?” Hij knikt verlegen. “Wat wil je dan hebben?” vraag ik vriendelijk. “Een roze biggetje” zegt hij zacht. Ik geef hem een roze biggetje en dan verdwijnt rap in zijn mond. “Dat is dan vijf eurocentjes” zeg ik. Hij kauwt verder en er verschijnen roze schuimbelletjes in zijn mondhoeken want biggetjes zijn grote snoepjes. “Heb je vijf eurocentjes?” vraag ik nog hoopvol.
Hij schut van nee en slikt het laatste stukje door. “Maar je hebt net een biggetje gekocht” zeg ik. Hij glimt en jubelt: “Nee hoor, u vroeg wat ik hebben wou” om zich vervolgens van zijn kruk te laten zakken en naar buiten te rennen.
Mijn collega vrijwilligster staat in het keukentje de slappe lach te krijgen want dit is niet de eerste keer dat hem dit lukt. Ik heb die vijf cent met plezier zelf in de kassa gedaan.
Misschien horen we nog weleens van hem als hij groot is. In de politiek ofzo.