Op één van onze kozijnen staat een Delftsblauw huisje, ooit gevuld met jenever. Nu is die jenever verdampt want zo oud is het huisje al.
Steeds als ik het zie moet ik denken een die bijzondere reis die mijn liefgenoot lang geleden maakte. Hij zat in New York en een collega aldaar had een vriendinnetje bij de KLM.
“Geef mij je retourticket eens, dan zal ik je verrassen” zei de collega. En een verrassing werd de terugreis zeker. Op het vliegveld aangekomen bleek het goedkope ticket omgezet te zijn naar First Class.
Dat had je toen nog. Nu bestaat dat geloof ik niet meer. Het begon al op het vliegveld. Een wachtruimte met hapjes en drankjes en hele luie stoelen. In het vliegtuig werd de jas keurig aangenomen en volgde een glas champagne.
Eten werd geserveerd op porseleinen borden met zilver bestek. Er waren maar een paar passagiers in die bijzondere vliegtuigstoelen.
Net voor het vliegtuig zou vertrekken kwam er nog een laatste gast binnen die plaatsnaam naast mijn liefgenoot. Prinses Christina !!
Man deed net alsof het allemaal de gewoonste zaak van de wereld was en dacht een gezellig praatje te beginnen. “Zo, ook op vakantie geweest?” vroeg hij vrolijk.
Dat was een vergissing. Mevrouw wilde niet praten, mevrouw wilde slapen. En dat deed ze tot de stewardes met de Delftsblauwe huisje langskwam. Nou hebben die dingen allemaal een nummer en blijkbaar dus ook verzamelaars.
Mevrouw C. moest even nadenken welke ze nog niet had maar uiteindelijk maakte ze haar keus. En wat deed man? Alsof hij wekelijks First Class de wereld overvloog zei hij peinzend: “Uh, eens even kijken. Die heb ik al en die heb ik al en die heb ik al. Laat ik die maar nemen.”
En zo kwamen wij in het bezit van dat ene Delftsblauwe huisje.
Ik moet nog altijd lachen als ik het zie.
Maandelijks archief: mei 2005
Roodwangschildpadjes
Ooit, lang geleden, kregen wij van iemand vier waterschildpadjes zo groot als een ouderwetse gulden. Met een plastic eilandje en een plastic palmboompje en een busje droogvoer. Je kreeg ze in die tijd zowat kado bij een paar schoenen. Zeer populair maar na een paar dagen was het wel weer genoeg en moesten ze weg.
Kleine waterige baby-oogjes en een zacht schildje hadden ze. Vreselijk aandoenlijk en zielig. Uit de Amazone weggerukt om een malafide dierenhandelaar aan een tweede huis te helpen.
Geen nood, redding was nabij. Gelukkig hadden we nog een groot aquarium op zolder staan. Snel een eilandje gemaakt, warmtelamp erboven en wel een meter water om in te zwemmen.
Het geluk straalde ervan af en dus van ons ook. In de boeken (internet moest nog uitgevonden worden) opgezocht wat die beesten eten.
Sla en rauw vlees. Dat was, met 3 cavia’s en zes katten in huis, ruim voorradig.
Maar zie, het wonder geschiedde, kleine vertroetelde schildpadjes worden groot. Erg groot.
Na een jaar zwommen er vier ontbijtborden in het aquarium en met de hand voeren was alleen nog mogelijk met de EHBO-doos in de aanslag.
Tuig werd het. Regelrecht tuig.
Het huis stonk voortdurend naar een open riool en dus moest hier een oplossing voor gevonden worden.
De dierentuin gebeld. Die lachten zich rot ! “Nee dank u mevrouw, zelfs de krokodillen vreten ze niet”.
Gelukkig vonden we iemand die een grote vijver had waar er nog meer in rondzwommen en die een keurig winterverblijf had gebouwd.
Daar mochten ze oud worden.
Moraal van dit verhaal: Laat babyschildpadjes waar ze horen. Net als veel andere dieren trouwens.