Mijn overgrootmoeder noemde ik “Opoe Aardappel” vanwege het feit dat ze een bobbel op haar voorhoofd had. De laatste tijd denk ik veel aan haar terug. Ze is erg oud geworden en ik heb als kind nog vaak bij haar gelogeerd. Wij mochten elkaar graag want we herkenden veel in elkaars karakter. Opoe Aardappel had namelijk een zeer, zeer scherpe tong en die gebruikte ze tegen alles en iedereen. Ze was dan ook niet bepaald geliefd en contact met familie bleef tot een minimum beperkt. Niemand kwam ooit zonder ernstige snijwonden bij Opoe vandaan. Behalve ik, haar achterkleindochter. Gelukkig leefde ze niet in de tijd van internet en weblog want ze zou in een week tijd meer bedreigingen bij elkaar gespaard hebben dan Geert Wilders in het afgelopen jaar. In mijn jongere jaren (ze was toen al overleden) werd ik weleens met haar vergeleken want het verbale geweld was ook mij niet vreemd. Maar in tegenstelling tot Opoe heb ik mij bijtijds gerealiseerd dat vrijheid van meningsuiting weliswaar een groot goed is en nooit verloren mag gaan maar dat ernstig kwetsen, in woord en beeld, niets anders is dan een gebrek aan humor en creativiteit. En bovendien ga je heel eenzaam dood.
Cornette's Wereld
Van mij. Voor mij.
Kwetsen is erg onzinnig.
Geweld nog onzinniger.
En eenzaam sterven dat wil niemand..
toch ook wel grappig dat je familie de overeenkomsten ziet tussen jou en opoe Aardappel…
Maar jij hebt blijkbaar niet dezelfde problemen, dat is duidelijk. Tenminste de reacties op je log zijn in het algemeen toch wel mild!!
Ik ben net te hard uitgevallen tegen mijn zoon, doet me meer zeer dan hem denk ik.
Mooi Cornette. Zoals zo vaak erg herkenbaar. Ik zie nu ook wat Erik schrijft: bekend probleempje hier. Ik maak me ook wel druk over hoe de vrijheid van meningsuiting tegenwoordig (heel ander probleem weer) wordt ingevuld. Het denkproces is echter nog in volle gang.
Ik reageer lang niet altijd op je logs (heet dat hier ook zo ;-)), maar ik lees ze erg graag.
Hartelijke groet van Carla
ach wat een mooi verhaal! Blue wordt er lichetlijk nostalgisch van want zij had ook een opmerkelijke oma op wie ze verdacht veel lijkt 😉
Herkenbaar… ik heb ook een tong die zo scherp is als een mes helaas (en gedachten die daar ook nog eens voorop liggen). Gelukkig heb ik ‘m steeds beter in bedwang, maar het blijft lastig…
cornette j ehebt gelukkig op tijd het licht gezien….
jij zult zeker niet eenzaam naar je schepper gaan,
je mag mij bellen als het zover is over 85 jaar
XXX klapper
haaa… dat doet me denken aan mijn grootmoeder… die was ook niet bijzonder geliefd, niet door mijn moeder, broers, niet door mijn nichtjes en neefjes… maar ik had haar bijzonder graag… omdat ze altijd eerlijk was… ze was streng maar rechtvaardig… en dus wist ik altijd wat ik aan haar had… heel anders dan wat ik thuis gewend was dus… Ik kon goed met haar opschieten… ik vond haar steeds een barones… zo trots, fier, alleenstaande, in die tijd niet echt gemakkelijk… vooral niet met drie kinderen en een zaak…
Ik lijk op haar, zeggen ze… en dat vind ik bijzonder fijn om te horen… een heel groot compliment… ze is ondertussen meer dan 30 jaar geleden gestorven…
Eerst denk je… als ik maar niet op mijn moeder lijk… dan blijk je meer overeenkomsten te hebben dan je lief is 😉 En dan komt opoe ook nog om het hoekkie kijken. Ach dan weet je tenminste wie je familie is 😉
En daaraan voorafgaand kon je wel eens heel eenzaam leven, wat ook niet aan te bevelen is.
Het is een kunst om iets te zeggen met humor, geduld en creativiteit. Dat is niet iedereen gegeven, helaas. Het zou een stuk relaxter zijn in de wereld.
Ik vind het een prachtige stelling hoor, over dat kwetsen en zo. Maar die link naar gebrek aan humor en creativiteit heb ik niet zo helder voor ogen. Beet je tekort door de bocht.
Ennuh…over kwetsen gesproken, waarom zou het toch zijn dat er geen mens op deze aardkloot rondloopt, die niet ooit een ander heeft gekwetst?
En bestaat er tussen willen kwetsen of zich gekwetst willen voelen niet een wereld van verschil?
Zinvol kwetsen kan niet volgens mij.
Zinvol geweld bestaat ook niet.
Weer volgens mij.
Maar de ‘scherpe’, gouden pen van Cornette zou ik niet graag missen, is ook van ’n totaal andere orde.
Laten we hopen dat we ‘scherp’ blijven zonder kwetsend te zijn. Cornette is ons voorbeeld.
Lang leve Cornette! 🙂
Mijn Frans is niet om over naar huis te schrijven, maar zeiden de Fransen al niet: C’est le tongue qui fait la musique!
Zo is dat.
Wijs!