Het is eindexamenweek. Ik ben niet echt jaloers op al die zwoegers. Het is voor mij al een hele, hele lange tijd geleden dat ik in dat schuitje zat maar het staat me nog bij als de dag van gisteren.
Al die jaren had ik weinig gedaan. Ik deed nooit wat aan huiswerk en rolde eigenlijk overal zo door. Keet schoppend en al. Vooral dat keet schoppen liep nog weleens erg uit de hand. Toen het eindexamen naderde moest er toch echt het e.e.a. ingehaald worden.
Tot ’s avonds laat blokken en ’s morgens vroeg nog een uurtje en dat een paar weken lang. Het ging eigenlijk best behalve Handelskennis. Nooit mijn sterkste punt geweest en dat blijkt nog altijd uit het huishoudboekje. Er gaat op de één of andere manier meer uit dan erin komt. Maar de leraar Handelskennis uit die tijd wist daar wel raad mee. Hij sleepte me aan mijn haren door dat examen heen want alle andere vakken waren goed en om nou op dat ene vak te zakken was ook zo wat.
Dat zou toch zielig geweest zijn. Maar achteraf hoorde ik dat dat niet de reden was van zijn ijver en inzet. Zoals hij later tegen mijn vader vertelde was het eigenbelang dat ze me door dat examen heensleurden. Want, zo legde de man fijntjes uit, we dachten zo bij onszelf, we moeten zien te voorkomen dat we haar nog een jaar op school hebben.
Fijn. Heel fijn. Maar het gevoel was wederzijds en het is toch nog allemaal goed gekomen met Cornette.
Maandelijks archief: mei 2005
Kat of vogeltje?
Ken je dat gevoel? Soms ben je de kat en soms ben je het vogeltje. Ik was vanmorgen het vogeltje. Uit bed en eerst maar eens een kop koffie of twee. Daarna de computer aan. Zoals gewoonlijk eerst het blauwe Dell scherm en daarna …… daarna ……. daarna werd het zwart en iets minder zwart en weer zwart en iets minder zwart.
Verder gebeurde er niks. Dan gaat het zo prikken in de toppen van je vingers en je denkt: “Wanneer was de laatste back-up?”. Oh griezel de griezel.
Beetje koud kreeg ik het en beetje warm en dat in een heel snel tempo achter elkaar. Een soort griepgevoel maar dan anders.
Computer uit en nog maar eens. Hetzelfde. Tot 5 keer toe helemaal niks, naks, noppes. De zesde keer ging het kreng dan eindelijk (na een heleboel angstige minuten) opstarten. Hij deed het maar toch zit het dan niet lekker.
De huis-IT-er was er gelukkig vandaag. Die nam geen simpele maatregelen. Open met het geval en de stofzuiger erop. Alle scans draaien, schijfopruiming en uren en uren later klein probleempje in een klein hoekje opgelost.
Ondertussen heb ik het hele huis gepoetst (met hulp hoor want zelfs dat kan ik niet alleen). Nu is alles weer schoon. Huis en computer draaien weer als een tierelier.
Wat dat effe schrikken.
Later …. als je groot bent
De buurjongen van een jaar of 8/9 is aan het buitenspelen. Ineens moet ik terugdenken aan de vorige zomer. Ik zat op ons terras met een boek te genieten van een zonnetje toen hij, met een vriendje achter zich aan, in de richting van zijn huis stormde.
Hij belde driftig aan en zijn moeder, die boven bezig was, gooide het raam op de eerste etage open en riep: “Wat is er?”.
“Jij” riep hij terug terwijl zijn vinger haar kant uit priemde, “jij hebt mij verteld waar condooms voor zijn maar HIJ (nu ging de vinger richting het inmiddels roodgeworden vriendje) HIJ zegt IETS HEEL ANDERS !”
Buurvrouw was slechts heel even uit het veld geslagen en zei toen: “Je komt er vanzelf wel achter als je groot bent. Ga nu eerst maar een halfje brood voor me halen”.
Na een paar seconden van ijzige stilte vroeg het betrapte vriendje snel: “Bruin of wit?”
“Bruin” zei buurvrouw en weg waren ze. Op weg naar de bakker.
Iedere keer als ik hem zie denk ik: Zou het hij al weten?