Kiezen is iets dat ik moeilijk kan. Komt dat ik bijna (net niet echt) een Weegschaal ben.
De Man alhier niet. Die is een Ram (en vandaag jarig !) en gaat dus overal dwars doorheen.
Knoop doorhakken en doorgaan is zijn motto.

Ik niet.
Kiezen is en blijft een ramp.
Wel of niet toch weer een website maken? Welk boek ga ik lezen? Wat eten we vanavond?
Ik weet het niet.

Zelfs met bloemen kopen heb ik dat. Dan neem ik maar helemaal niks omdat ik niet kan kiezen. Het is een wonder dat ik zo af en toe nog met boodschappen thuis kom.

Maar een paus kiezen lijkt me nu juist zo simpel als wat. Zouden ze het mij vragen (doen ze niet hoor) dan ging ik op zoek naar een paus die Mohammed heet.

Dat is toch het toppunt van integratie.

In de krant van afgelopen zaterdag lees ik o.a. dit:
– Zeventien bestuursvoorzitters verdelen samen 13,4 miljoen euro aan bonusgeld
– Meer mensen met geldzorgen
– Per dag sterven 34.000 baby’s en kleuters door armoede en honger
– Vier vijfde van de rijkdom in deze wereld is in handen van één vijfde van de wereldbevolking
– 80 procent van het werk op deze wereld wordt gedaan door vrouwen die daar onvoldoende voor betaald krijgen
– De wereldbank leent miljoenen aan dictators die het op buitenlandse banken zetten om vervolgens later dat geld terug te eisen van de verarmde bevolking
– Vanwege dat feit zijn in b.v. Ethiopië de rentebetalingen 4 x zo hoog als het budget voor de gezondheidszorg
– De Laurus-top gaat vrijuit in de Konmar flop
– Pensioen voor de werknemers in de zorg wordt soberder
– De Europese Commissie geeft honderden miljoenen uit aan het overschot in de suiker, graan en wijnoogst.

En zo kan ik nog wel even doorgaan want dit is slechts een fractie van alle ellende op de wereld.
Maar dan zet ik mijn computer aan en rolt er een lieve mail binnen met een gedicht dat mij tot tranen roert en dan kan ik toch weer even vooruit want dan weet ik, ze zijn er heus nog wel.
Lieve en goeie mensen.