Oh wat is het leven toch interessant. Sinds een paar dagen pieker ik over een mevrouw die bij het postkantoor aan de balie stond. Ik stond erachter en met mij kon de hele omgeving horen wat zij fluisterde. “Ik heb 5.000 euro in mijn tas. In briefjes van 500. Kunt u die wisselen in briefjes van 50?” Dat kon de mevrouw achter de balie niet. “Ik kan ze wel voor u bestellen en dan kan ik het morgen wisselen.”
“Maar kunt u dan 1 briefje van 500 nu omzetten in 50-tigjes?” vroeg de dame in kwestie. Dat kon wel. Moest ze alleen even haar pasje door het pin-ding halen. Maar de mevrouw had geen pasje want ze had geen rekening bij de postbank. Oh Oh Oh, mijn oren spitsen zich in alle richtingen. “Dan kan ik helaas helemaal niets voor u doen” zei de baliemevrouw. “Maar waar kan ik dit geld dan wel wisselen?” paniekte de geldbezitster. “Bij uw eigen bank” was het advies. Ha Ha, dat ging dus niet. De eigen bank wilde het geld wel op haar rekening storten maar niet wisselen. En storten, dat was totaal uitgesloten.
Heerlijk zulke dilemma’s. Heb je geld, kun je er niks mee. “Ik kan het nergens uitgeven” piepte de paarse-briefjes-dame “niemand neemt het aan.” Loop je dan met je tas vol poen. Zalig! Ik stond in mijn broek te piesen van pret. En natuurlijk te gloeien van nieuwsgierigheid. Waar had die mevrouw dat geld vandaan? Waarom wilde zij het niet op haar rekening storten? In de min. Ja, die had ik zelf ook nog wel verzonnen.
En dan heb je pegels en dan kun je er niks mee. Eigenlijk wel een rare zaak. Dat je noch bij je bank noch bij het postkantoor gewoon effe 5.000 euro kunt omzetten in kleinere en handiger briefjes. Niks daarvan. Uiteindelijk vonden de dames een geweldige oplossing. Het poengeval zou een strippenkaart kopen en betalen met een briefje van 500. De eerste van 10 briefjes was gewisseld. “Maar ik kan u niet beloven dat mijn collega morgen dat ook zal doen hoor!” zei het balietiep. Loop je dan met je geld. Moet je 10 dagen achter elkaar naar het postkantoor om een strippenkaart of wat postzegels te kopen om een briefje van 500 te wisselen en dan nog afwachten of dat wel kan of niet.
Klein en bekrompen land Nederland. Je kunt mensen toch om een identificatie vragen ofzo? Je kunt toch registreren dat iemand geld wil wisselen? Maar waar hebben we het over? Over een pienutsbedrag van 5.000 euro. Voor veel mensen veel geld maar in zwartgeldwereld natuurlijk net effe helemaal niks, nul komma niks.
Eerst wou ik nog aanbieden om 5.000 euro van mijn rekening op te nemen in kleine briefjes en dat vervolgens weer te storten met haar briefjes. Niet gedaan. Toen ik dat ’s avonds vertelde tegen De Man riep hij: “Ben je nou helemaal van God los?” Dat ben ik niet dus vandaar dat ik het ook niet gedaan heb. Maar het blijft me bij. Heb je, om wat voor reden dan ook, een keer een mazzeltje in je leven, kun je helemaal niks met je poen.
Heerlijk klein land Nederland.

Blog van gastschrijver PdeB

Da’s nou zo fijn als je een tijdje met vakantie bent geweest: er zijn dan een heleboel dingen gepasseerd in de tussentijd die jou ontgingen en dus zijn blijven liggen, wachtend op het noodzakelijke commentaar. Als je dan achteraf enkele zaken combineert krijg je soms hele aardige dingen: een soort opruiming met terugwerkende kracht, zeg maar.

Zo was daar begin deze maand het bericht vanuit de Mesdagkliniek in Groningen dat men de goeie ouwe leugendetector van stal had gehaald en beweerde daarmee prima resultaten te hebben geboekt, vooral om de patiënten te controleren die met proefverlof gaan. Nou is de betrouwbaarheid van zo’n apparaat sowieso niet onbetwist: de literatuur wemelt van de veldstudies en discussiestukken daarover. Vooral de betrouwbaarheid van de begeleidende onderzoeker maakt vaak de uitslag nogal dubieus; je zou haast zeggen: wie controleert de controleur hier?

Als je nou dat bericht bijvoorbeeld eens combineert met het bericht deze week van mogelijke fraude bij speurhondenonderzoek, waarbij speciale snuffelhonden uit een reeks geurstalen de juiste moesten zien te ‘ruiken’, maar waarbij de begeleiders met voorkennis hadden gehandeld, dan weet je genoeg: hup: alle hondenbegeleiders aan de leugendetector!

Je kunt ook een combinatie maken met het bericht dat ons bekende valse Mozartje, Geertje W., weer eens lekker aan het ophitsen was geweest tegen de Koran en de bijbehorende – volgens hem – achterlijke cultuur. De (gematigde) reactie uit het buitenland hierop over polarisatie en contra-productief kon op een sneer rekenen met als trefwoord: ‘boevennatie’ en de vaderlandse reacties werden opzij geveegd met de drogreden dat het maar een ‘politieke uitspraak’ was geweest. Overduidelijk is hier echter sprake van opruiing en uitlokking, zaken waarvoor meen ik wel degelijk handvaten in de wetgeving te vinden zijn om tot aanklacht en voorgeleiding over te gaan.
Los daarvan: hoe zou nou de uitslag luiden als we dit heerschap eens aan die fameuze leugendetector zouden leggen? Een extra stevige, om te beginnen, om te vermijden dat het ding simpelweg uit elkaar ploft.
En dan zijn er denk ik 2 enge uitslagen mogelijk.
De ene is dat ons ventje alles in feite liegt – in welk geval na veroordeling ogenblikkelijk opname dient te volgen in een degelijke kliniek voor dergelijk geesteszieken. Ik stel voor: de Mesdagkliniek in Groningen: die boekt immers zulke goede resultaten met hun leugendetector? Daar schuilt de kracht toch vooral ook in zelfs alleen maar de dreiging van dat apparaat? Wie weet welke resultaten men – op termijn – nog zou kunnen boeken, zelfs bij zulke notoire leugenaars!
De andere mogelijkheid is dat (haast nog enger) Geertje W. alles oprecht blijkt te menen, in welk geval politieke royering moge volgen plus gedwongen 1 jaar stagelopen in één van die zogenaamde ‘boevenstaten’. Misschien dat er dan nog enig inzicht in de werkelijkheid doorbreekt bij hem, hoewel ik zelf zou liegen als ik beweerde veel verwachting hiervan te koesteren.

Intussen zou het toch ook geen kwaad kunnen om alle politici verplicht eens per jaar aan de leugendetector te leggen, nietwaar? Al is het maar om lekker mee te dreigen: dat schijnt al voldoende te zijn om een mens in het gareel te houden, iets wat ons hele land ten goede zou komen!

Geweldig zo’n verregende zomer. Weten we weer even wie de baas is. Volgens een aantal amateur weervoorspellers zal er in augustus nog een hittegolf volgen. Ik geloof er niks van. Het regent en het blijft regenen tot zo ongeveer volgend jaar maart. Kan mij allemaal niet schelen. Juist als het regent lezen mensen veel en dat doet de zaak heel goed. Verder speur ik naar boeken op Bookmooch. Wie Engelstalig leest en ook weg te geven heeft moet zich zeker eens op een regenachtige middag in deze website verdiepen.
Het nieuws lees ik niet meer. Al die ellende en je kunt er toch weinig aan veranderen. Alsof er niks meer te lachen valt. Er valt nog genoeg te lachen. Kijk nou eens naar Vriendin. Haar splinternieuwe mobieltje liet het al snel afweten. Terug naar de winkel. Garantie en derhalve geen enkel probleem. De reparatie liet echter op zich wachten en wachten en wachten en wachten. Uiteindelijk maar eens gaan vragen in de geldwit/was belwinkel.
“Maar uw mobieltje is al heel lang weer gerepareerd” zei de verkoper “en ligt hier al een hele tijd op u te wachten.”
“Waarom heb je dat dan niet laten weten?” vroeg vriendin.
“Dat heb ik gedaan” zei de verkoper “we hebben u heel wat keren gebeld maar u neemt nooit op.”
“Welk nummer heb je dan gebeld?” vroeg vriendin.
En jullie kunnen het antwoord vast wel raden. Ja hé?
Inderdaad. Het nummer van het gerepareerde en in het magazijn liggende mobieltje.
Heerlijke zomer.