Maandelijks archief: februari 2008

De rollator als elektronische postduif.

Blog van gastschrijver PdeB

Met ongetwijfeld de beste bedoelingen werd vorige week iets nieuws geïntroduceerd op het gebied van ouderenhulp: de rollator-met-navigatie.
Uitgevonden door studenten van de Hogeschool Arnhem-Nijmegen.
Duidelijk zichtbaar zit op zo’n rollator dan een plat scherm gemonteerd, ter grootte van het scherm van een laptop, in feite dus een buitenmodel navigatie-apparaat. Die grootte is daarbij nodig om alle beschikbare bestemmingen in het tehuis met grote iconen af te kunnen beelden, maar je vraagt je wel af of het zo’n rollator niet erg topzwaar maakt.
Natuurlijk werden enkel proefkonijnen gezocht, pardon, testbejaarden, en met hen werd, onder persoonlijke begeleiding, een testrondje gereden.
Nou, dat was lachen: allicht was voor een volle ronde ontzettend veel tijd nodig, dus: geduld was geboden. We hoorden duidelijk bij elke hoek of koersverandering een vrouwelijke commandostem iets strengs roepen als: “ga rechtsaf” of “ga rechtdoor”. Geschrokken en gehaast zag je dan de bestuurders van richting veranderen, maar menigeen ging prompt de verkeerde kant op, misschien juist door die vinnige stem. Ook bij de automatische schuifdeuren ging het compleet fout: waarheen de betrokkene ook geacht werd te gaan, die deuren passeren lukte nooit van z’n leven.
Genant werd het pas toen een van de testers bij een bepaald commando exact het tegenovergestelde deed, recht op de nabije muur afstevende en bijna tegen de plint aan ging staan duwen.
Tsja, allicht is de ene bejaarde de ander niet, dus het hangt er maar vanaf in welke mate iemand nog zulke commando’s kan volgen, ook al is het voor een jongere dan allemaal gesneden koek.

En ik zie ook allemaal al voor me, vooral wat er zoal fout kan gaan! Ik kan daar niks aan doen, het zal m’n rijke fantasie wel zijn:
Als 2 bejaarden-met-rollator elkaar op een hoek tegenkomen, met daarbij dusdanige commando’s dat er wel een botsing van móet komen: wie heeft er dan voorrang, en ‘ziet’ het systeem die situatie? Anders komen er gegarandeerd knok- of scheldpartijen, oom agent of de scheidsrechter erbij, je weet hoe dat gaat “Ga opzij, jij, ik was eerst”. “”Nee, ik kom van rechts, dus stoppen jij” Krijgen we ook ‘droppings’ (wie het eerst terug is wint een cursus ‘overleven in de wildernis’)? Komt er een competitie voor de rapste crossers M/V, met leeftijdscategorieën, en aparte prijzen voor de snelste tijd, de langste afstand, de meest complexe hoogteverschillen? Kan het tehuis eigenlijk centraal zien waar iedereen telkens zit (“O, ho, nou zit meneer Gerritsen alweer bij mevrouw Bakema op de kamer!”)

Maar serieus: hoe zit het met storingen, wie wordt er dan ev. gewaarschuwd, of moet de persoon in kwestie dan maar zien? Wie houdt de conditie van de apparaten bij en de accu’s? Hoe voorkom je dat een persoon blindweg doet wat het apparaat zegt, dus ook in levensgevaarlijke situaties die zo’n apparaat niet kan overzien??

Wat de storingen betreft vrees ik in elk geval dat bij invoering van deze rollators er ook hand-tomtommetjes aan het personeel zullen moeten worden uitgereikt, samen met een zendertje in alle rollators met unieke code per rollator: dan kan het personeel tenminste zien waar mevrouw X uithangt en waarheen meneer Y is afgedwaald, en kan men ze daar gaan ophalen. Maar dat kost vast weer zoveel tijd, dat het sneller en beter zal blijken te zijn om alle bejaarden gewoon direct zelf naar de juiste bestemming te begeleiden!

Wij niet. Hun wel maar wij niet.

En dan te bedenken dat we zelf, iedere minuut van de dag, een einde kunnen maken aan heel veel ellende op deze wereld. Dat we er zelf, iedere minuut van de dag, verantwoordelijk voor zijn.
Nee, wij niet natuurlijk. Anderen. Wij zijn toppertjes. Wij doen zulke dingen niet. Wij doen er niet aan mee.
Ook niet in het klein. Of in het piepklein. Nou ja, onze belastingcentjes worden er wel voor gebruikt. Maar daar kunnen wij dan weer niks aan doen.
We zouden de straat op kunnen gaan. Zoals we ooit massaal de straat opgingen. We zouden in het klein, of in het piepklein soms dingen anders kunnen doen.
Maar die zijn niet te vergelijken met wat die anderen allemaal doen. Wij niet. Wij gelukkig niet.
Wij doen dat allemaal niet. En we doen er niets aan ook. We hebben wel iets anders aan ons hoofd. En daar schaam ik me weleens voor. Bijna iedere dag weer.

Het Falend Onderwijs?

Blog van gastschrijver PdeB

Nou, daar hebben we dan met z’n allen dus zo’n 40 jaar over gedaan: simpelweg erkennen dat al die moderniseringen in ons onderwijs van nul en generlei waarde zijn geweest, en integendeel de boel alleen maar telkens verder achteruit hebben doen kachelen!
Van de week was er (heel kort maar in het nieuws, gek genoeg, gezien het grote belang) het bericht dat een palementaire commissie onderzoek had gedaan naar de effecten van jarenlange aanpassingen op de kwaliteit van het onderwijs en daarvan in het rapport ‘Tijd voor Onderwijs’ verslag had gedaan.
Wel, het resultaat loog er niet om, een ‘hard oordeel’ heet zoiets. Men had in de jaren negentig procesmanagers de vernieuwingen laten doen. Maar dat hadden wij met z’n allen die commissie wel kunnen vertellen. Sterker nog: dat hebben we jarenlang al geroepen en opgemerkt, vooral ook leraren, ouders en leerlingen, alleen luisterde er blijkbaar niemand. Natuurlijk zagen we toch allemaal jaar op jaar hoe de kwaliteit terugholde?
En volgens mij loopt dat al van veel eerder: uit de 70- en 80-er jaren, dus eigenlijk alles na de Mammoetwetten.

Neem nou bijv. de Nederlandse taal. Er zijn intussen rapporten uitgekomen over het niveau van schrijven als geheel, met daarbinnen weer specifiek: de grammatica, de spelling. Er werden complete herscholingprogramma’s op de universiteit ingesteld om verse studenten wat bij te spijkeren, en daarna bleek dat nog altijd zo’n 60% faalde voor de volgende toets.

En dan de pure handwerkbanen, zeg maar gewoon: de ambachten. Al vanaf de 70-er jaren liep de kwaliteit daarvan merkbaar terug. Al jaren roepen bedrijven dat er zo’n schrijnend gebrek aan vakmensen is (de bouw, de houtverwerking, de staal, noem maar op) en geen wonder. Jarenlang werd een op zich prima streven: “iedereen gelijke kansen in het onderwijs” volkomen verkeerd toegepast: doorstuderen en vooral theoretische vakken waren belangrijk, en werd dan ook voor zoveel mogelijk mensen verplicht gesteld. Dat werd dus ook iedereen opgelegd die liever en veel beter met de handen werkte. Diep ongelukkig zijn de meesten zich daardoor gaan voelen, maar ja, als die groep niet meedeed bleven ze ook ver achter in het salaris, en zo hebben duizenden zich manmoedig en wanhopig door allerlei avondstudies en LOI-lessen heen geworsteld, hopend op betere tijden.
Naar nu blijkt feitelijk onnodig, en dus: voor niets. Triest.

Verbijsterend is het ook dat het zo ongelofelijk lang heeft moeten duren voordat de politiek dit fenomeen oppikte. Nu blijkt dan ook dat er niet zozeer telkens naar de BESTE onderwijs-oplossing werd gezocht, maar naar de politiek MEEST AANVAARDBARE. Er is dan ook niet zozeer sprake geweest van een Falend Onderwijs, maar van Falende Politiek.

De oplossing moet nu ook nog maar blijken. Gezien het voorgaande zit er denk ik maar één ding op: naast de voorstellen tot wegwerking van achterstanden in het onderwijs zullen we ook verder moeten kijken dan de neus lang is, en zullen we het verschil in beloning tussen werken-met-je-verstand en werken-met-je-handen moeten opheffen. Alleen dan zal de interesse voor ambachten weer hersteld kunnen worden: door erkenning dat handwerk tenminste gelijkwaardig is aan hoofdwerk!

Maar wat denken jullie zelf: zou men in ‘Den Haag’ al echt zover zijn, dat het roer in deze wordt omgegooid? Als je de starheid ziet van een Bijsterveld tegenover de 1080-uren norm, en je neemt de samenstellende partijen van het kabinet plus de kwaliteiten in de 2e Kamer in ogenschouw, dan is het wel duidelijk wat de grote vrees is.