Blog van gastschrijver PdeB

Gelukkig: Sinterklaas is weer in het land.
Sinds het afgelopen weekend waart de Goed-Heiligman weer bij nacht en ontij met zijn companen rond door onze steden en dorpen. Eigenlijk is het vreemd dat er niet meer wordt geprofiteerd door het inbrekersgilde van dit buitenkansje: geen mens die iets verdachts meent te zien, geen agent die het raar vindt dat een figuur in ouderwetse bisschopsmantel te paard, met een vervaarlijk eind staf met krul als slagwapen, optreedt als aanvoerder van een groepje ongeregeld, en deze opzettelijk donker (en daardoor onherkenbaar) geschminkte klauteraars vrijmoedig de tuinen en de daken opstuurt. “Om wat lekkers achter te laten en wat wortels voor het paard mee terug te nemen”. Ja, ja, wie het gelooft.
Maar het kleinste grut wel, hoor. Zie die gespannen koppetjes maar weer, daar bij de blijde inkomste: deels met de grootste verwachting, deels met een nauw bedwongen angst voor die grote, raargeklede vreemdelingen, waarvan vooral die donkere wel erg, en brutaal, tekeergaan. Maar je krijgt wel weer handenvol peper- en andersoortige noten naar je hoofd geslingerd.
Zoete herinneringen komen op zo’n moment vanzelf boven:
Als kind geestdriftig langs de aankomstkade heen en weer springend om wat van al die rondsuizende pepernoten proberen op te vangen, maar het meeste noodgedwongen moeten oprapen, en dan bij papa terugkerend merken dat hij maar liefst enkele handen van heeft gevangen! En nog helemaal schoon, en veel mooiere ook! Hoe doet-ie dat toch? Ja, natuurlijk wil ik best ruilen voor de mijne: die zien er maar zielig en nogal vuil uit, (ja raar, ha, op zo’n smerige havenkade). Nee, papa was de held, die had zelfs schuimpjes weten te vangen, nou, en die had ik nog helemaal nergens langs zien zeilen!
Of die keer dat moeder met ons kinderen op een koude zaterdagavond in de koude, slechtverlichte winterse keuken zat (alleen in de huiskamer brandde de kolenhaard) en ons aanmoedigde tot Sinterklaasgezang, totdat opeens vreemd geschuur en geschuifel op het plaatsje achter hoorbaar werd, gevolgd door reuze gebonk op de achterdeur. Wij verstomden geschrokken en toen werd de deur op een kier opengerukt en verscheen een dreigend zwaaiende arm van Zwarte Piet. Nog niet bekomen van die schrik vlogen ons vervolgens met daverend geweld knotsen van pepernoten en bonken van kruidnoten om de oren, met een geraas of er een mud kolen werd gestort. Het enige wat moeder kon uitbrengen was een met een roodaangelopen hoofd geroepen: “Vooruit, jongens, doorzingen. Zingen, hoor!” Knal, de achterdeur weer dicht, en toen begonnen wij al zingend op te merken dat deze pepernoten toch wel erg veel weg hadden van gewone aardappels, ongeschilde piepers, zogezegd. Wat bleek? Half op de aanrecht had, precies binnen het bereik van Zwarte Piet, een grote teil halfvol aardappels voor de zondag klaargestaan en die was dus compleet met de echte pepernoten door de keuken heen gezwiept. Toen wij de echte noten overal tussenuit geplukt hadden, kwam vader binnenstappen die prompt onthaald werd op opgewonden en geestdriftige verhalen over het voorval.
Wij begrepen best dat hij chagrijnig keek: hij had dat evenement natuurlijk zelf ook willen meemaken! En dan had-ie intussen ook nog ergens een pijnlijke hand opgelopen, nota bene. Mama keek ook al zo vreemd en had er zelfs tranen van in de ogen. Gelukkig bood zij papa als troost ook een handje piepers aan.

Gelukkig maar dat Sint weer onder ons is. Dat hij nog maar vele jaren moge leven en telkens weer nieuwe generaties kinderen mag boeien en hun de mooiste herinneringen voor later mag schenken!