Nog altijd ben ik bezig om de leden van BBR uit mijn hoofd te leren. Lukt nog niet zo goed. Er zitten namen en koppen bij die maar niet willen blijven plakken in de grijze cellen. Kan een onbewust innerlijk verzet zijn natuurlijk. Deze nieuwe regering doet me steeds denken aan vroeger toen we nog klein waren. Met oud en nieuw kreeg je van je vader en moeder zo’n sterretje in je handen en daar mocht je mee zwaaien. “Kan geen kwaad, het is koud vuur.” riepen ze dan. Stomme nonsens want koud vuur was het zeker niet. De blaren zaten tot het begin van het voorjaar op je vingers en de gaten in de vloerbedekking bleven voor altijd. Toch bleven ze volhouden dat het koud vuur was. En de eerste keer dat je vader en moeder je iets wijsmaken dat niet waar is, vergeet je nooit meer. Daarna is het moeilijk om niet aan meer te gaan twijfelen. Grote mensen weten dus niet alles en hebben niet altijd gelijk. Wie ze toch gelooft kan soms drie maanden niet in zijn neus peuteren vanwege de blaren op je vingertoppen.
Daar moet ik dus aan denken bij dit nieuwe kabinet. Ze roepen wel “koud vuur, koud vuur” maar de eerste brandgaatjes zijn al onderweg. Rare bewegingen worden er gemaakt met die sterretjes. Van de Kamp die aardige dingen zegt over de Partij Voor de Vrijheid en zich best kan voorstellen dat ze samenwerken op bepaalde punten. Zou het niet beter zijn om de hele zaak te verplaatsen naar Second Life? Daar kunnen ze rotzooien wat ze willen en is koud vuur ook echt koud vuur. Alhoewel? Las vanmorgen dat in Second Life inmiddels de eerste aanslag is gepleegd. Met een kernbom nog wel. Dan toch maar liever IRL met een kabinet vol sterretjes. Maar dat het koud vuur is en geen kwaad kan maken ze mij niet meer wijs. Ik wil graag in mijn neus kunnen blijven peuteren.

Zoals je in ongeveer 50.000 boeken kunt lezen verschillen mannen en vrouwen nogal van elkaar. Gelukkig wel want dat maakt het leven interessant. Er zijn echter dingen die soms wat uitleg behoeven om niet alleen irritatie te voorkomen maar ook om je voordeel mee te doen. Daarom dames, opgelet! Wij gaan het vandaag hebben over zapgedrag. Natuurlijk weten we dat je een man geen groter kado kunt doen dan een apparaat met een afstandsbediening. Maakt niet uit wat het is, als er maar een afstandsbediening ergens onderin de doos ligt. We hebben het nu over zappen op de Televisie. Een man zapt heel snel van de ene zender naar de andere. Zap, zap, zap, zap, zap en nog eens zap.
Je zit mee te kijken en ziet ineens heel spannende beelden en hoort spannende muziek. Een deur gaat piepend open en achter die deur …… zap, zap, zap en je bent vijf kanalen verder. Je komt nooit te weten wat er achter die deur zat.
Ze kunnen er niks aan doen. De oorzaak ligt in de oertijd. Wij vrouwen sprokkelden van alles bij elkaar voor de winter. Nootjes, takken, bessen etc. Langzaam lopen en zoeken en bij ieder bruikbaar ding even nadenken en kijken of je er wat mee kunt. Zo ja, dan gaat het mee in het mandje om later te gebruiken. Zo kijken wij ook Televisie.
Mannen echter liepen met pijl en boog (later met geweren) rond om dieren (eten) en vijanden om zeep te helpen. Daar was snelheid van handelen voor nodig en derhalve ontwikkelden zij sta-of-ik-schiet genen. In tijden dat er niks te schieten valt schieten ze nog altijd. Ballen tussen doelpalen of in netjes, pijltjes in dartborden en met de afstandsbediening op de Televisie.
Zap, zap, zap, zap, zap is dus eigenlijk pang, pang, pang, pang, pang. Iedere keer als er iets beweegt moeten ze schieten. Deze wetenschap is voor ons vrouwen van groot belang. Want stel, je staat voor de spiegel en je zegt: “Ik zie er niet uit en ik geloof dat ik een complimentje nodig heb.” En vervolgens zegt zo’n man: “Schat, je ogen zijn nog prima.”
In zo’n geval verstop je de afstandsbediening en laat je hem drie dagen zoeken.
Succes gegarandeerd.