De Onderzoeksraad voor Veiligheid gaat de Nederlandse jeugdzorg aan een onderzoek onderwerpen.
Aanleiding is onder meer het lot van het meisje Savanna, dat werd omgebracht door haar ouders ondanks dat het gezin onder toezicht stond. De betrokken gezinsvoogd wordt vervolgd door het Openbaar Ministerie, zo werd deze maand duidelijk. “Je wilt toch weten hoe het kan dat kinderen worden vermoord”, zei Voorzitter Pieter van Vollenhoven.

Mijn hart en verstand lopen niet over dezelfde rails bij een dergelijk bericht. Mijn hart zegt dat dit inderdaad nodig is. Mijn verstand zegt dat het onzin is. Je kunt als gezinsvoogd onmogelijk 7/24 het betrokken gezin in de gaten houden. De werklast is zwaar en de papiermassa op je bureau niet meer te overzien. Regels en regeltjes moeten worden nageleefd en per gezin heb je misschien 15 of 20 minuten per week tijd. In negen van de tien gevallen gaat het goed en bij het tiende geval gaat het mis. Vervolgens sta je dan ineens voor de rechter. De gevolgen voor de rest van je leven zijn niet te overzien. Nog afgezien van het feit dat je met jezelf in de knoop komt. Zou mijn baan niet zijn.
Kindermishandeling is van alle tijden en mijn verstand zegt dat het onmogelijk te voorkomen is want iedere ontspoorde lampekap kan een kind maken. Tenzij je het bij de bron gaat aanpakken en een “ouderkeuring” gaat invoeren. Alleen mensen die door die keuring heenkomen mogen zich voorplanten. Iedereen snapt dat dit niet uitvoerbaar is en bovendien kan het zelfs dan nog misgaan.
Waarom dan toch dit onderzoek en waarom dan toch die gezinsvoogd vervolgen?
Omdat wij als maatschappij onszelf willen vrijpleiten. Wij willen onze handen in onschuld kunnen wassen. Wij willen een schuldige aan kunnen wijzen om daarna met een gerust hart te gaan slapen.
Dieren worden aan de lopende band gecastreerd maar de moeder van dit meisje gaat voor korte tijd de gevangenis in om daarna in vrijheid nog een paar kindjes te kunnen krijgen. Je mag mensen niet tegen hun wil de mogelijkheid tot het krijgen van kinderen ontnemen. Opvangplaatsen voor kinderen in nood zijn er weinig en de wachtlijsten zijn enorm. Bezuinigen, bezuinigen en nog eens bezuinigen. Vervolgens zet je er een gezinsvoogd op en die geef je een meter boek met regels en regeltjes en stapels en stapels formulieren en heel erg weinig tijd.
En als het dan fout loopt sleep je ze voor de rechter.

Laten we hopen dat Pieter van Vollenhove zijn werk ook nu weer goed doet.

De gemeente Rotterdam gaat de bevolking aansporen geen geld aan bedelaars te geven. Het winkelend en uitgaanspubliek krijgen kaartjes uitgereikt in het stadscentrum met de tekst: ‘Wist u dat bedelaars tussen de 90 en 150 euro per dag ophalen en wist u dat velen een uitkering krijgen van 500 tot 600 per maand?’
Sinds 2003 geldt er in Rotterdam een bedelverbod. Toch worden bezoekers in het centrum nog vaak geconfronteerd met mensen die hun hand ophouden. Volgens de gemeente geven mensen geld uit medelijden en in de hoop dat de ontvanger er een warme slaapplaats mee kan bekostigen. ‘In de praktijk gaat het meeste geld op aan drugs, alcohol en gokken.’
Het doel van de antibedelcampagne is dat verslaafde dak- en thuislozen de hulpverlening opzoeken in plaats van geld ophalen om hun verslaving te financieren.

Nu we het er toch over hebben: De Miljonair Fair heeft weer alle records gebroken. De duurste auto ter wereld (1,8 miljoen) heeft ook een nieuw baasje gevonden. De schattingen omtrent de boodschappen rond de feestdagen (en dan hebben we het alleen over eten en drinken) komen uit rond de 725 miljoen euro. Sinterklaas en De Kerstman zijn ook uiterst tevreden met vele, vele miljoenen euro’s en we gaan ook helemaal uit ons fatsoen bij de aanschaf van vuurwerk dit jaar. Ik zag een krantje met daarin een megaklapper (of was het een superklapper) voor het luttele bedrag van 71,– eurietjes per stuk. Over de voedselbanken moeten we ook al niet meer moeilijk doen want waar laten we anders die miljoenen en miljoenen aan afgekeurde voedselproducten? Die rotzooi moet je toch ook ergens kwijt?
Ik kan het niet. Ik kan het eenvoudig niet. Wie ben ik dat ik bepaal waar een ander zijn geld aan uitgeeft? De bewoners van de grachtengordel in Amsterdam (en vele rijke luitjes elders in het land) leuken hun leven op met een snuifje coke. Kostbaar hobbietje maar als je het geld hebt dan mag het. Dit hele land is vergeven van de Koffiesjops alwaar je een jointje van plezier kunt scoren. Kun je het betalen dan is het prima. Geen haan die ernaar kraait. Maar als je door de maatschappij onderhouden wordt dan moet je je kop houden. In het gareel lopen en hulpverlening zoeken.
Ach, sodemieter toch op. Weet je wat het is om langs de rand van de straat te leven? Hoe voelt dat? Hoe is dat? De vraag is niet alleen of je daar op eigen kracht kunt uitklimmen. De vraag is ook: Wil je dat wel? Moeten wij als snelle yuppen-maatschappij niet gewoon accepteren dat er mensen zijn die op de rand van onze samenleving fibreren? Moet je dan die mensen dwingen om hulp te zoeken? En als ze dat niet doen? Dan zooien ze maar op in de goot.
Rotterdam. Stad van mijn geboorte. Stad van mijn grootgroeien. Laat me je dit zeggen. Als je op geen enkele andere manier die mensen kunt overhalen om uit de bagger en het ontzettend zware leven wat ze hebben omhoog te klimmen dan moet je niet het publiek voor je karretje spannen. Dan moet je niet die mensen hun plezier en ontsnapping ontnemen. Sommige mensen redden het eenvoudigweg niet in deze maatschappij. De reden doet niet ter zake. Als ik ze tegenkom haal ik mijn zakken leeg. Kan me geen ruft schelen wat jullie en anderen daar van vinden. Ik trek ook een flesje wijn open op momenten dat ik daar zin in heb. Waarom een ander niet? Omdat ze een uitkering hebben? Omdat ze op kosten van de staat (en dus samenleving) leven? Nou en?