Jaaaa. Zit ik hier te webloggen aan de keukentafel op het oude afgestofte laptopje die middels een geheim wit doosje aangesloten is op het lichtnet en zodoende kontakt heeft met het grote netwerk boven. Glaasje wijn erbij, man aan het aanrecht (een aanrader dames), drie boeken, twee tijdschriften en een krant om te lezen, aaipot op de kop en af en toe een pijltje smijten in het nieuw opgehangen Dartbord. Geen wonder dat ik rond een uurtje of negen ’s avonds omdonder. Rond die tijd hoef je weinig meer te doen dan de deur op een kier te zetten en door de tocht val ik om. De slaap komt altijd binnen vijf minuten en is diep en vaak droomloos. Voordeel is dat ik rond een uurtje of vier/vijf in de ochtend tot grootse daden te bewegen ben. Tijdstip van in slaap vallen heeft daar overigens weinig mee te maken. Want ik ben dan wel geen avondmens maar de woorden: kroeg, uit eten, vrienden op bezoek, uitgaan en lol maken houden mij tot diep in de nacht vrolijk. Echter, ook dan is er de in mij wonende kabouter die rond een uurtje of vijf in alle kamers van mijn lijf het licht aanknipt. Eerst in het hoofd en vervolgens zakt hij af naar beneden om de rest van het ouder wordende kasteel tot leven te wekken. Ik geef daar niet aan toe. Neen, driewerf neen ! Ik blijf lekker liggen. Soms wel tot zes uur en in uiterzonderlijke gevallen zelfs tot zeven uur. Dat is pas uitslapen. De torenkamer van het kasteel wil echter niet meer meewerken en daar blijft het licht aan. Wereldproblemen worden opgelost, logjes worden geschreven, logo’s worden ontworpen en kabinetsformaties zijn een fluitje van een cent. De Man slaapt door dit alles rustig heen. Hij heeft zo’n kabouter niet en moet met grof geweld tot slapen gebracht worden om over het wakker worden maar helemaal niet te spreken. Soms gaat er een oog open als ik in het donker rond loop te scharrelen. “Sta je nu alweer op?” Voor het antwoord slaapt hij alweer. En ik denk aan die stille uurtjes die voor mij liggen. In het donker aan de keukentafel, kopje koffie, drie boeken, twee tijdschriften en een krant. En nu dan mijn lichtnetlaptopje erbij. Geluk? Geluk is soms niks meer dan een klein wit doosje in het stopkontakt.
Maandelijks archief: november 2006
De Overstap
Spannende week achter de rug. Spannende week voor de boeg. Over politiek hebben we het even niet meer. Misschien heb ik het binnenkort wel helemaal nergens meer over. Wat is het geval? Eind volgende week stapt Cornette & Co. over van KPN/Planet naar Casema. Nu lijkt een kabinetsformatie ingewikkelder maar dat is slechts schijn. Want ja zeggen tegen Casema is zo gepiept maar de gevolgen zijn niet mis. Er zijn webloggers die je in geen weken meer ziet na zo’n beslissing. Wij hebben meer computers dan bewoners in dit huis en dat brengt wat gepuzzel met zich mee. Draadje trekken bleek geen optie. De draad moest namelijk door de slaapkamerkast, de binnenberging en boekenwand in de compjoeterruimte. De Man heeft die kast en wand zelf gebouwd en wist dus dat deze nimmer meer ook maar een milimeter te verplaatsen waren. Geen draadje dus. Draadloos dan? Werd door De Man ook afgewezen in verband met beveiliging en wellicht niet goed functioneren in een nieuwbouwhuis. Wat blijft dan over? Via het lichtnet. Moet je ook maar weten. Allerlei geheime doosjes met ingewikkelde dingen werden het huis ingedragen. Er werd hier getest en daar getest en het lijkt te werken. Alleen de ouwe laptop wil nog niet maar dat is geen ramp want die stond toch al stof te happen.
Nu doe ik meer dan alleen maar af en toe een weblogje uitbraken dus ik zag mijzelf al afgesneden zijn van het internet met alle gevolgen van dien. Komen net de feestdagen eraan, is het lekker druk in mijn tweedehands boekwinkeltje en ga ik uit de lucht. “Geen sprake van!” roept De Man. “Al moet ik je met computer en al naar de meterkast slepen. Jij blijft online.” Dat is een hele geruststelling. Nu nog zien dat er aan de kant van de Grote Bedrijven niks mis gaat. Spannend, spannend, spannend. Geen idee hoe mensen zonder computergoeroe in huis dit soort zaken allemaal regelen. Maar één ding staat vast. Het financiële voordeel van de overstap naar Casema is geheel opgegaan in die geheime kleine doosjes met ingewikkelde spullen.
Nog maar drie nachtjes slapen
In de krant lees ik dat 12 miljoen Nederlanders mogen stemmen. Bij de vorige verkiezingen was de opkomst dramatisch laag. Schandalig vind ik dat en ik hoop dat het dit jaar anders zal zijn. Gisteravond viel ik met die gedachte in slaap en droomde dat de opkomst deze keer ongekend hoog was. Op woensdagavond 22 november blijkt dat 99,7% van de kiezers is komen opdagen. Het kan niet anders of dat heeft gevolgen voor de uitslag. JeePeeBee komt ’s avonds op de televisie en vertelt het Nederlandse Volk dat de peilingen van 18 november helemaal juist waren. Vervolgens krijgen we die peilingen in beeld en ik verslik me ter plekke in mijn warme chocolademelk. Dit kan niet waar zijn. Manlief draait zich om vanuit zijn TV-stoel en buldert: “Eindelijk gerechtigheid ! Vanaf nu is de man weer de baas in huis.” Ik ren naar de computer en kijk naar de reacties van medewebloggers. Gejuich alom en blijdschap over deze uitkomst spat van het scherm. Ik ren de straat op en kom uitsluitend mannen in driedelig grijs tegen met op twee meter daarachter hun vrouwen en dochters in kleding uit de jaren vijftig en dikke grijze wolle nylons. Allen kijken zij blij en tevreden. Gelukkig zie ik Jan Marijnissen aan de overkant. Ik stap op hem af en schrik van de saaie stropdas om zijn nek. “Jan, dit kan toch zomaar niet?” zeg ik. “Meisje, meisje” zegt Jan “je snapt toch wel dat het allemaal anders moet? Bovendien ben ik geen baas meer bij de SP want ik heb een dikke gouden handdruk gekregen. Mijn zaak is het niet meer.”
Totaal in paniek stap ik op de tram naar Den Haag. Nog voor de eerste halte word ik opgepakt want het is vrouwen verboden om alleen te reizen. Zij mogen uitsluitend nog onder begeleiding van hun man de straat op. Zij brengen mij thuis alwaar De Man al zijn stropdassen tegelijk heeft omgedaan. In de gang hangt een bord met de tekst: Gij zult niet meer compjoeteren.
Totaal door het dolle heen begin ik keihard De Internationale te zingen. Gelukkig schrik ik daar zelf ook wakker van. Nog maar drie nachtjes slapen.