Mijn haar was een aantal jaren blond. Bijna wit zelfs. Sinds een week is het weer rood. Knalrood in de kleur zoals ik geboren ben. Als ik nu in mijn nakie sta klopt het hele plaatje weer. Bovendien maakt in het vervolg niemand meer de fout te denken dat ik wel een aardig meisje ben. Althans, die fout maak ik zelf niet meer. Want ik ben niet aardig en dat is maar goed ook. Een dag na de metamorfose werd ik aangesproken door een vage kennis. Een eindeloze babbeldoos die meer praat dan luistert. Ze is zo bezig met zichzelf dat de nieuwe kleur haar nog niet opgevallen was. Ze heeft vier paarden, twee pony’s en drie honden en wil daar de wereld graag over vertellen.
“Meid” zei ze “meid, ik kom volgende week effe een middagje naar je toe.”
“Zal toch niet zeker?” zei ik en ik keek even in de etalageruit naar mijn nieuwe haar.
“Jaaaa, want jij maakt van die mooie websites en dat wil ik ook. Dus jij gaat mij effe laten zien hoe dat moet.”
“Misschien is dat niet in een middagje uit te leggen” opperde ik voorzichtig.
“Geeft niks, kom ik de week daarop gewoon nog een middagje” zei praatgraag.
“Ik heb een beter idee” zei mijn spiegelbeeld “Ga jij een aantal cursussen volgen bij Kellerhuis. Gewoon via email en niet duur.”
“Bij jou is gezelliger” zei het assertiefje “dus zeg maar wanneer het schikt.”
“Het schikt mij niet” zei het meisje met het rode haar. “Nu niet, volgende week niet en daarna ook niet. Ik geef namelijk geen cursus. Nu niet, volgende week niet en daarna ook niet.”
Rood is een prachtige kleur en nee is een heel lekker woord.