Ligt die verdomde computer er meer dan een dag uit. Nou ja, gedeeltelijk dan. Niks logs lezen. Niks inhaalslag op alles wat er nog ligt. En de man kan de trap niet op om te zaak te redden want zijn rug doet het even niet. Zit dus met een stapel kussens in een stoel Harry Potter te lezen en is verder van geen nut. Maar techniek staat voor niets en we zijn weer in de lucht. Even snel loggen voor ik ga chillen. Morgen werken en bijlezen. En vanavond ook even nadenken over wat ik deze week weer hoorde. Want afgelopen week hoorde ik het weer. Een jongen van een jaartje of 17 klaagde dat er “niets voor de jeugd te doen is.” Vandaar het rondhangen en rotzooi schoppen. Hij vond dat wel verklaarbaar en begrijpelijk want “er was niets voor hen te doen.” Je bent natuurlijk een ouwe taart als je dan gaat zeuren over vroeger, toen er ook niets anders te doen was dan sporten, muziek, school, vrienden, vriendinnen en baantjes en dat alles zonder computers. En verdomd, je kwam nog tijd tekort. Nee, zo ouwetaarterig zijn we niet dus daar hoor je mij niet over. Maar verbazen doet het me iedere keer weer. Want als je ’s morgens opstaat dan controleer je of je hersens het nog doen, je ogen en je oren. Dan kijk je of je lijf nog wil bewegen en als dat allemaal in orde is dan kun je alles wat je wilt. Dat willen daar zit het hem in. De motivatie en de zin om iets te ondernemen ontbreekt blijkbaar. Om dan naar de wereld om je heen te wijzen en te klagen dat “er niets voor je te doen is” maakt dat je, in mijn ogen althans, een losertje bent. Eén troost is er voor dit soort watjes in ieder geval. Want er komt een tijd dat er inderdaad van alles voor je georganiseerd wordt.
Straks, in het bejaardenpakhuis.
Maandelijks archief: april 2006
Gorilla’s op je bord
Vergeef me maar even dat ik geen trouwe weblogbezoeker ben op dit moment. Wat een drukke dagen. En dan ook nog een verjaardag (Hiep Hiep Hoera) in huis. Nee, ik niet. De man was jarig en dus was er feest. Na een drukke en heerlijke dag was er een etentje in een bijzonder restaurant. Terwijl wij met vrienden eerst een borreltje vooraf dronken bespeurden we al wat spanning in de zaak. Gorilla’s in driedelig grijs en met elkaar verbonden via draadjes uit hun oren liepen heen en weer. Zij keken in alle hoeken en gaten en openden alle deuren. Vanuit de cocktailbar keken wij het restaurant in om te zien waar al die commotie voor was. En watskebeurt??? Je gelooft het niet maar het is echt waar. Verdonk nog an toe ! Us Rita kwam binnen om met een groep ambtenaren van de IND een vorkje te prikken. Tijdens onze eigen (overheerlijke) maaltijd probeerden wij haar toespraak af te luisteren maar dat lukte niet want de Gorilla’s namen plaats aan een tafeltje tussenin. Het enige dat wij hoorden is dat ze de IND-ers “veel succes” toewenste. Wij konden zelf wel raden waar dat over ging. Er werd natuurlijk afgesproken hoeveel homo’s en christen-Iraniërs terug moesten voor het einde van deze regeerperiode. Of wellicht vierde men het halen van een target? Bij iedere 5.000 eruitgepletterde asielzoekers een etentje? Vriendin en ik begrijpen nu wel waarom zij minder moeite heeft met de lijn dan wij want na het voorgerecht stapte ze weer op. Wij zouden daar niet over peinzen ! Ze liep, omringd door Gorilla’s, met een vriendelijke glimlach langs ons tafeltje en wenste ons smakelijk eten. Wat mij opviel is dat het vreselijk moet zijn om zo te leven. Altijd die Gorilla’s om je heen en altijd de angst dat er iets zal kunnen gebeuren. Vreselijk lijkt me dat. En veel Iraniërs en andere uitgezette asielzoekers kunnen over die angst meepraten.
Alleen hebben die geen Gorilla’s met draadjes uit hun oren.
Ik vertrek (niet)
Met verbazing, verbijstering en vooral bewondering kijken wij regelmatig naar programma’s als “Ik vertrek”. Ze zijn er op Nederlandse zenders maar ook op de BBC. Ze gaan over mensen die, zonder enige kennis van zaken of taal, hun hele hebben en houwen in een verhuiswagen smijten en vervolgens een heel nieuw leven beginnen. Een leven waar zij niets vanaf weten. Dat kan een hotel zijn of een olijfkwekerij. Een geiten(kaas)boerderij of een bungalowpark (met sleehonden) in het niks. Alles, inclusief kinderen, poes, hond en hangbuikzwijn, gaat de verhuiswagen in en na een ontroerend afscheid van alle familie en vrienden gaan ze op pad. De start loopt over het algemeen niet echt vrolijk en voorspoedig. Maar doorzetten zullen ze! Naarmate het programma vordert neemt mijn bewondering toe. Diep in de zorgen en schulden vechten ze zich een weg naar hun droom. Een droom die veel van ons koesteren (soms heel diep verstopt) maar die we niet waarmaken. Wij dromen al jaren van zo’n klein hotelletje ergens. Mag in Friesland zijn maar ook in de Provence. Dromen doen we. We dromen wat af. We maken rekensommen en dromen met vrienden samen. Als we nu eens …….? Van echte stappen ondernemen komt niks. Eerst kun je niet weg omdat er nog zoveel mensen om je heen niet zonder je kunnen. Zijn die allemaal dood dan ben je eigenlijk op een leeftijd dat je de stap ook niet meer neemt. Deze mensen wachten dat allemaal niet af en gaan, tegen de hele tranenstroom in, op pad. Het liefst zou ik een jaartje (of twee) later nog eens een update zien. Hoe is het gegaan? Hebben ze het gered? Wat heerlijk om de moed te hebben om de hele zooi op Funda te kwakken en dat kleine hotelletje in Macon te kopen. Want daar staat er namelijk één. Met deze omschrijving:
Vrijstaand landhuis met veel karakter. Geheel gerenoveerd. Thans in gebruik als Bed & Breakfast. Uniek gelegen tegenover de rots Solutré. De tuin grenst aan de wijnvelden van de witte wijn, Pouilly-Fuissé. Het uitzicht vanuit de tuin op Macon-stad en de rots Solutré is adembenemend. De villa heeft o.a. 4 slaapkamers, 4 badkamers, een living met open haard,
een veranda, tuin van 1200 m2, een groot terras & cour op het zuiden.
Duur? Nee, niet duur. Alleen moed is er voor nodig. Veel moed.