Bibliotheken. Ik heb iets met bibliotheken. Waar ik ook ben ter wereld. Ik MOET naar de begraafplaatsen aldaar en vooral ook naar de bibliotheek. De lucht, het geluid, de boeken, het is een verslaving. Dat is al jong begonnen. Maar in mijn jeugd was een bibliotheek wezenlijk iets anders dan nu. Een doodstille ruimte met krakende houten vloeren alwaar niet gesproken werd. Er heerste een gevoel van devotie en heiligheid. Al die boeken en zomaar voor het grijpen! De eerste bibliothecaresse in mijn leven heette Wil. Nu, na al die jaren, wisselen we zo heel af en toe nog weleens een brief of kaartje. Zij hield boeken voor mij apart. Boeken uit de Time-Life serie. Boeken over onweer en oerwouden, dieren en natuurverschijnselen. Maar ook Reis door de Nacht en Scheepsjongens van Bontekoe. Ik mocht altijd net iets meer boeken meenemen dan eigenlijk toegestaan was want ik stond toch binnen een week weer voor de balie. En Wil stempelde de boeken netjes af op kaartjes die voorin het boek gestopt werden. Later, veel later in het leven was ik het bedrijfsleven meer dan moe. Vele jaren hard werken hadden alle energie uit mij gezogen en derhalve dacht ik die energie weer te vinden in een kleine bibliotheek in de buurt. Ondanks mijn leeftijd werd ik direct aangenomen en mijn vreugde kende geen grenzen. Die vreugde duurde precies twee jaar en na die twee jaar was de uitputting bijna groter dan na 25 jaar bedrijfsleven. Wat mensen met boeken doen is bijna niet te beschrijven. Ze halen ze uit de kast en zetten ze op een andere plaats weer terug. Ze pletten er donuts tussen en stukken pizza. Glazen wijn en koppen koffie zijn heel normaal. Foto’s en platen eruit scheuren is de gewoonste zaak van de wereld. Je leert het vanzelf af om te ruiken aan onduidelijke vlekken in een boek. En haal het niet in je blonde hoofd om melding te maken van het feit dat er een (piep)kleine boete op de lezerskaart staat. Je speelt met je leven als bibliotheekmedewerkster! Scheldkarbonades, lijfelijk geweld en “ik wacht buiten op je” zijn bijna dagelijkse kost. Het is allemaal voorbij en ligt in het verleden. Maar de fascinatie voor een bibliotheek is gebleven. Batterijtje opladen? Dagje bieb is al wat er nodig is. Ik kan het nog altijd niet laten om boeken te gaan sorteren of op de goeie plek te zetten. Alleen de stilte van vroeger ontbreekt. Die intense stilte omdat je er niet mocht praten. En die krakende vloeren. Ze zouden het moet verplichten in alle bibliotheken. Van die krakende houten vloeren.
Maandelijks archief: maart 2006
100 examenvragen
100 examenvragen. 100 vragen die gesteld worden op de DVD Naar Nederland. Als je naar Nederland wilt en hier wilt inburgeren dan moet je eerst een lespakket kopen en in dat lespakket zit een DVD met o.a. 100 vragen en antwoorden. Hilarisch ! Wie dat verzonnen heeft is niet helemaal tof in de bol. Of liever gezegd: helemaal niet tof in de bol. Je zult maar ergens in Afrika ofzo wonen en je man wil graag dat je naar Nederland komt. Toch leuk zo’n DVD. Waar je hem in moet stoppen is niet helemaal duidelijk. En dat wij, geboren en getogen Nederlanders, die 100 examenvragen voor een groot deel niet kunnen beantwoorden is inmiddels wel bekend. Er zitten ook vragen (en antwoorden) tussen waar ik graag een discussie over zou voeren met de schepper van dit stukje nonsens. Ik ging bij vraag 6 al ten onder. “Wat betekent Nederland?” Hoe bedoelu? Voor wie? Wanneer? Hoezo? Oh, het woord Nederland. Antwoord: Laag land. Schiet mij maar lek. Zo had ik de vraag niet bekeken. Vraag 10 is ook leuk. “In Nederland. Wonen daar veel of weinig mensen?” Ligt eraan waar je het mee vergelijkt. Vergeleken met Amerika weinig maar vergeleken met Groenland weer veel. Bij vraag 17 schoot ik in de slappe lach. “Wie helpt u als u in Nederland aankomt?” Het antwoord? “Mijn partner.” Hoe verzin je het ! Mooiste vraag vond ik vraag 100. “Is het leven in Nederland duur of goedkoop?” Niet te beantwoorden. Als je topman bij Essent bent is het leven spotgoedkoop! Nee, hier is een bootje gemist. De belangrijkste vragen worden niet gesteld. Vragen als: “Wat is een voedselbank?” of “Hoelang is de gemiddelde wachttijd als u een klachtenlijn van een bedrijf belt?” en deze miste ik ook “Wat is lager? Een bijstandsuitkering of AOW?” Nu heb ik een piepklein voorstelletje aan de ontspoorde ziel die deze vragen bedacht heeft. Volgend jaar, twee weekjes voor de verkiezingen laten we het gehele kabinet inclusief alle kamerleden deze vragen beantwoorden. Live op TV en wat mij betreft bij Talpa. Het is maar een ideetje. Maar wel een briljant ideetje.
De Kaart
Achterin de boekwinkel zit een piepklein postkantoortje. Altijd in de rij. Terwijl ik in de rij sta zie ik een oudere dame zorgvuldig een kaart uitzoeken in de boekwinkel. Ze heeft er één gevonden en slentert met de kaart in haar hand langs alle tijdschriften en boekentafels. Uiteindelijk komt ze bij het postkantoortje aan alwaar de kaart uit het plastic folie gefloept is. Ze legt de kaart op het kleine postkantorenschrijftafeltje en zet haar boodschap erin. Zo, nu nog het adres op de enveloppe en een postzegel erop en daarna verdwijnt de kaart in de brievenbus die gemakshalve onder het postkantorenschrijftafeltje zit. Rustig loopt ze de winkel uit. Ze heeft de kaart dus niet afgerekend. Ze heeft hem eigenlijk niet eens gepikt want de kaart is nog altijd in de winkel. Ik vertel het verhaal aan DEE (De Enige Echte) en die zakt totaal verbaasd achterover in zijn stoel. “En jij zei niks? JIJ zei niks? Heb JIJ niks gezegd?” Dat heb ik dus niet en eigenlijk verbaas ik mij daar drie dagen later ook nog altijd over. Waarom heb ik niks gezegd? Geen idee. Soms verbaas ik mij ook over mijzelf. Misschien word ik toch nog een rustig en kalm meisje na al die jaren. Tis niet te hopen.