Oud-diplomaat Paul Bremer III voorspelt dat Amerika Nederland zal straffen als het niet de elfhonderd militairen levert die het de NAVO heeft toegezegd voor de stabilisatiemacht in Afghanistan.

Oh gottogot. Ik zit hier te klappertanden van angst. PB the 3rd himself dreigt ons met economische sancties. De Amerikanen, die het ene gat met het andere vullen en van dolligheid niet weten hoe ze hun schulden moeten verbergen en die nog generaties lang zullen bloeden voor hun onbezonnen en ondoordachte oorlogszucht DREIGEN ons. Even snel een lijstje maken van wat we toch in grote hoeveelheden in huis moeten halen. WC-papier lijkt me handig. Pasta, rijst, water, vis in blik en doe ook maar een grote hoeveelheid blikgroenten. Oh ja, en kattenvoer want doperwten gaan er slecht in bij de met bont gevoerde poepfabriekjes. We beven door de supermarkt heen op weg naar grote voorraden. Beelden van barre tijden die ons staan te wachten schieten door de hersens. Gelukkig zijn er nog genoeg oude mensen in Nederland die ons kunnen vertellen hoe zij die hongerwinter zijn doorgekomen. Tulpenbollen ! Dat is het. Tulpenbollen ! Schijn je goed te kunnen eten in tijden van nood. Hadden we nu die ouwe kerstbomen maar niet alvast in brand gestoken dan hadden we straks nog een vuurtje gehad om op te koken en ons bij te warmen. Wat een angst, wat een vooruitzicht. Zelfs voor een moedige D66 Minister zou dit weleens teveel kunnen zijn.
Oh, oh, oh,oh, wat moet er toch van ons worden?

Mooi is dat. Zo’n bevolkingsonderzoek Borstkanker. Nu nog wel. Nu is er nog geld voor. Hoelang nog? We zullen het zien.
De Borstenbus (Tietenpletter in de volksmond) staat weer op het dorpsplein. De vrouwen van boven de 50 van het dorp en omgeving lopen met ingetrokken schouders en wat sombere gezichten richting bus. Daar gaan we, één voor één. In de piepkleine wachtruimte van de bus is het vol en warm. Na een korte wachttijd mag je in een kast die kamertje heet de bovenkant ontbloten en gaat aan de andere kant een deur open. “Komt u maar” zegt een voortvarende en vriendelijke dame. Een futuristisch apparaat wacht op je. De dame in kwestie neemt de eerste borst tussen haar handen en rekt hem uit tot proporties die je niet voor mogelijk had gehouden. Van mij? Is dat allemaal van mij? Het lijkt poddomme wel van kauwgom. Je borst en een deel van je oksel gaat op een harde en koude plaat. Dan komt er een andere kunststofplaat naar beneden zoeven en plet de hele zwik plat. Zo plat als de aarde nooit geweest is. En als je denkt ‘dat kan niet platter’ dan gaat het nog een stukje platter. De gekste dingen schieten me door het hoofd. “Dat wordt nieuwe lingerie, de oude past nu nooit meer.” De foto wordt gemaakt en de harde plaat gaat zoevend weer omhoog. Thuis toch eens even kijken welke richting de tepels nu opwijzen. Wonder boven wonder schiet het hele geval weer in zijn oude proporties terug. Nu de andere kant nog. Jeminee, had dat mens haar handen niet even op de kachel kunnen leggen? Ook met de andere kant komt het uiteindelijk weer helemaal goed. Morgenochtend toch nog even controleren of alles nog toonbaar is.
Maar goed is het. Goed dat er nog geld voor is. Hoelang nog? We zullen het zien.