In Den Haag, stad van landsbestuurders en Koninklijk Huis, is een weggeefwinkel geopend. Nee, nu niet gelijk de boedelbak achter de wagen hangen want de regels zijn streng. Mensen die zelfs de kringloopwinkel niet meer kunnen betalen mogen hier komen kijken of er spullen zijn die ze hard nodig hebben. Een winkel voor de minima in de stad van Maxima. Ook is er een Dress voor Success-winkel alwaar mensen die b.v. moeten solliciteren nette kleding kunnen krijgen en natuurlijk kun je bij Het Van Harte Restaurant een warme maaltijd eten. Door dit alles kwam ik op een leuk idee voor Koninginnedag volgend jaar. In plaats van klompedansen en koekhappen leiden we de Koninklijke Familie langs een verzameling van attracties die wat meer bij de werkelijkheid passen. We beginnen met een nagebouwde weggeefwinkel alwaar de Prinsen met hun Prinsessen voor een intakegesprek mogen plaatsnemen. Vervolgens laten we de Oranjes kennismaken met een familie in de bijstand die laten zien wat zij voor wekelijkse boodschappen hebben gedaan. Hetzelfde kunnen daarna doen met een AOW-er die ook gelijk aan de Koningin vraagt waarom zij en haar familie geen AOW-premie afdragen. Margriet en Pieter mogen voor 50 euro boodschappen doen in de supermarkt voor bijstandtrekkers en vanzelfsprekend is er een klein asielzoekertjescentraatje alwaar een uitgeprocedeerde familie in een kartonnen doos voor de deur slaapt. De versnaperingen van die feestelijke ochtend mogen ze in ontvangst nemen in een gaarkeuken (wel even in de rij) en bij de kledingwinkel zoeken ze allemaal een nieuwe robe uit. Als klap op de vuurpijl spelen we een gesprek bij de Sociale Dienst na om te zien of ze in het bestand opgenomen kunnen worden en vullen ze een formulier voor de zorgtoeslag in. Helaas blijkt uit dat formulier dat ze ook al geen rekening krijgen van het Energiebedrijf en geen pensioenpremie afdragen. Maxima denkt slim te zijn en voert als kostenpost op dat het zelden gebruikte Paleis op de Dam voor 17 miljoen opgeknapt wordt maar WA helpt haar uit de droom en zegt dat hun dat geen cent kost. Later op die bijzondere Koninginnedag komt Gerrit Zalm in een special op de TV en legt uit waarom hij nooit een juiste inzage heeft gegeven in de kosten van het Koninklijk Huis en daar altijd over liegt. De werkelijke kosten zijn dit jaar 99,8 miljoen eurootjes. Beatrix belooft vervolgens dat ze haar afgedragen jurken voortaan aan Dress voor Success zal schenken in plaats van aan haar schoondochters. Heb ik iets tegen het Koningshuis? Helemaal niet. Het zijn leuke mensen die ik graag een normaal leven gun. Net als eigenlijk alle andere Nederlanders.

Beetje stil hè, bij Cornette. Druk druk druk. Met ziekenhuisbezoek. Neeeeeee, niet voor mezelf. Met een vriendin mee die van het ene ziekenhuis naar het andere moet en van de ene dokter naar de andere en ze vindt het heel fijn als ik meega. Dus ga ik mee. Bij dokters mee naar binnen en commentaar leveren. Een groter plezier kun je mij niet doen. Gezellig trammen en bussen wij door ons deel van de randstad. In alle ziekenhuizen hebben we inmiddels de koffie/thee/broodjes getest en we spelen overal dat we van de Ziekenhuis-broodjes-tostie-inspectiedienst zijn. Je moet van zulke bezoeken tenslotte zelf iets maken nietwaar? Als we een man tegenkomen die, met zijn beide benen tot aan de heupen in het gips, in een rolstoel zit zing ik zachtjes: “Poepen kan niet meer, ik zou niet weten hoe…” en pluk vriendin vervolgens uit de plantenbak alwaar zij snikkend van de lach in plaats genomen heeft. Maar op andere terreinen is zij mij weer de baas. Drie maal in de week gaan we samen naar de sportschool en jaagt ze me door alle apparaten heen. Ze tilt me over grenzen waarvan ikzelf niet wist dat ik eroverheen kon. Vanwege al het ziekenhuisbezoek moeten wij deze week de middag verschuiven naar de avond en dus gaan we vanavond terwijl ik net een fles rode wijn heb opengetrokken. Ze weet nog niet dat ze me straks op de fiets zal moeten tillen en dat ik er waarschijnlijk aan de andere kant net zo hard weer af zal vallen. Maar ja, zwemmen doen we alleen op zaterdag dus verdrinken is er vandaag niet bij. Aan het einde van deze maand mag ze plaats nemen op de operatietafel om (net als ik een aantal weken geleden) haar galblaas eruit te laten plukken. Want je bent niet voor niks vriendinnen en dus doe je alles samen. Soms pakt ze mijn hand en vraagt zachtjes: “Kun je echt weer chocolade eten?” Ik stel haar gerust en beloof dat ze straks weer net zo kan eten als ik en zich net zo goed zal voelen. Samen maken we plannen om lange dagen te winkelen, appeltaart te eten en uitgebreide lunchorgies te houden en vooral uit eten te gaan en eindeloze avonden in de kroeg te zitten met onze mannen. En als je nou denkt dat we elkaar al heel lang kennen dan heb je het mis. Nog geen halfjaar zijn we vriendin. Maar het klikt en eigenlijk is dat gek. We zijn volledige tegenpolen. Bij haar is alles netjes. Van huis tot kleding en terug. Bij mij kun je van de grond eten. er ligt genoeg, zeg ik altijd en de spijkerbroek zit aan mijn kont gebakken. Computers zeggen haar niks en ik leef achter het scherm. Maar op de één of andere manier is er een vorm van herkenning. Bijzonder en kostbaar. We zijn er allebei zuinig op en maken plannen. Plannen voor een lange, lange vriendschap.