Wat willen we nou eigenlijk in dit land. Soms weet ik niet meer wat we nou willen. Ik zie en hoor voortdurend (liefst bekende) mensen die roepen dat er een generaal pardon moet komen voor de nog aanwezige uitgeprocedeerde asielzoekers (die zo fijn Nederlands spreken en op Nederlandse scholen zitten en al helemaal Nederlands geworden zijn) maar “dan daarna wel de grenzen dicht.” Het lijkt soms ook wel een beetje mode om dat voortdurend maar hardop te roepen. Tjonge, jonge wat zijn we toch tolerant. Wat we niet willen is heel duidelijk. We willen geen Burka’s en we willen geen groepen buitenlandse jongeren die ontsporen en we willen geen radicale Moslims en we willen geen bedreigingen. We willen onze eigen cultuur behouden en dus lekker kunnen zeggen wat we willen zeggen. Vrijheid van meningsuiting staat in de top tien. Wat nou als een groot deel van die uitgeprocedeerde asielzoekers behoren tot de groep die we niet willen. Wat dan? Maar ze horen natuurlijk niet bij die groep want dan valt ons wat-zijn-wij-toch-gastvrij-sprookje aan diggelen. Een sprookje met onzichtbare grenzen die potdicht zitten. We willen geen Christelijke feestdagen omruilen voor Moslimfeestdagen en zodoende Pinksteren inleveren zodat Moslims vrij kunnen zijn op het Suikerfeest. Als je er goed over nadenkt is er heel, heel veel dat we niet willen. We willen onszelf blijven met onze eigen cultuur en we willen dat mensen uit andere culturen zich zoveel mogelijk aan ons aanpassen. Pas dan zijn ze echt welkom. Zijn we wel echt zo tolerant en gastvrij? Of is het soms ook wel heel erg modern om net te doen alsof en dat heel hard te roepen. Hoe gastvrij is gastvrij als je je gasten na binnenkomst een lijst overhandigt met huisregels waar ze zich aan te houden hebben terwijl die regels totaal indruisen tegen hun cultuur en gewoontes? We lijken soms op mensen die aan de buitendeur hard staan te roepen dat de gasten welkom zijn (liefst zo hard dat de hele straat het hoort) en later, als niemand het meer ziet, alle gastvrijheid laten varen. En is dat nou wel wat we willen? Wat willen we nou eigenlijk?

Als je tegen een vrouw zegt dat ze op haar moeder lijkt dan valt dat niet bij alle vrouwen in even goeie aarde. Veel vrouwen willen helemaal niet op hun moeder lijken. Mij kan het niet schelen maar gelukkig lijk ik dan ook helemaal niet op mijn moeder. Mijn moeder had namelijk een Blokkertic. Een Blokkertic wil zeggen dat ze uiterst gevoelig was voor aanbiedingen bij winkels als Blokker, Marskramer, Xenos, Kruidvat enzo. Ze kon eenvoudigweg zo’n winkel niet voorbij lopen zonder iets te kopen. Ik heb daar geen last van en blader al die reclameblaadjes door zonder in de verleiding te komen. Er is al genoeg van die troep in huis. Nu wil het geval wel dat ik al die winkels dicht om mij heen heb dus je komt er dagelijks vanzelf langs. De manden met koopjes komen onvermijdelijk op je pad maar gelukkig lijk ik niet op mijn moeder dus ik kan de verleiding makkelijk weerstaan. Gisteren weer zo’n stapel blaadjes op de keukentafel en weer niks waar ik geen weerstand aan kan bieden. Wat is het toch heerlijk om niet op mijn moeder te lijken. Ik doe mijn boodschappen met een boodschappenbriefje en ben niet van mijn pad af te brengen. Rustig kan ik iedere winkel inlopen zonder met prullaria naar buiten te komen. Wat zalig om niet op mijn moeder te lijken. Straks veilig even boodschapjes halen en een extra tas hoef ik niet mee te nemen. Nou ja, die 14-delige rode Sushiset bij Blokker is wel grappig. Niet dat we Sushi eten maar met kerst van die rode schaaltjes op tafel is toch feestelijk. En zo goedkoop ! Als ik wat andere troep in de kringloopwinkeldoos doe dan is er weer plaats in de kast. Toch maar even kijken dan. Oh ja, en die bakblikken bij het Kruidvat zijn ook niet duur. Dat wierooksetje voor 2,99 euro is geen geld. Zeker niet met die bijpassende kaarsjes erbij. Voor alle zekerheid toch maar even een extra tas meenemen dan. Wat fijn toch dat ik niet op mijn moeder lijk. Ik zou een huis vol met troep hebben.