Rijk ben ik. Rijk met jullie allemaal. De berichtjes op de weblog, de mailtjes, de e-cards en de kaarten per post. Veel, heel veel dank voor al die lieve aandacht. Het heeft me zeer goed gedaan. De hele zwik kwam met Verwenman mee of werd me door de telefoon voorgelezen.
En ja, Cornette is back in town en beter in vorm dan ooit. Het ziekenhuis was niet leuk maar Cornette zou Cornette niet zijn als er niet heel veel hilarische momenten waren geweest. Wat een wereld zo’n hospitaal. Na vier dagen produceer ik met gemak een dunne paperback over het hele gebeuren. Ik zal me beperken tot zo af en toe een logje maar nu nog niet want volgens de dokter moet ik niet zo hard van stapel lopen en me een beetje rustig houden (zei hij ietwat gepikeerd). Op mijn suggestie om dan maar thuishulp in te schakelen ging hij helaas niet in. Zijn opmerking werd ingegeven door de gesprekken met de verpleegsters die zowat twee dagen liepen te zoeken naar Cornette. Tijdens het rustuur en vooral als er een injectienaald in de buurt kwam was ik verdwenen. Gewoon de infuuszooi en de drain aan zo’n looprek hangen en de hort op. Kortom, ik verscheen vrijwel uitsluitend als het eten werd rondgedeeld en verdomd, dan kreeg ik alsnog al die prikken. Toen ik op de derde dag op het punt was aangekomen dat ik zelf mijn infuusvloeistof wilde verwisselen werden ze het volgens mij een beetje zat en verklikten de boel aan de dokter. Toen ik bij het afscheid nemen vragend de woorden “sportschool” en “zwemmen” liet vallen kreeg ik nog net geen draai om mijn oren. Oh gottogot, nou is dit op de dag van mijn thuiskomst toch al gelijk weer een logje geworden. Geeft niks. De dokter leest niet mee. Nogmaals een dikke, dikke pakkerd voor jullie allemaal.