Je bent een bourgondiër of je bent het niet. Helaas zijn wij allebei bourgondiërs. Natuurlijk is het gezellig en lekker om samen en met andere mensen te kunnen genieten van de rijkdom op onze tafels maar het is niet gezond.
Ik heb een top tien van zaken waar ik graag heel lang over van gedachten wil wisselen met de eerste de beste die ik in het hiernamaals tegenkom.
Hoog op dat lijstje staat de vraag: “Waarom is lekker vaak ongezond?”. Met een paar piepkleine wijzigingen in de schepping had het allemaal zo anders kunnen zijn.
Slank worden van chocola. Patat met dikke mayo goed voor je hart. Een lekker korstje op de gebarbeknoeide spare-ribs voor een lang en gezond leven.
Hier en daar een DNA-struktuurtje anders ingedeeld en de pret was niet te overzien geweest.
De verantwoordelijke voor deze hele gang van zaken zal toch met een heel goed verhaal moeten komen.
Voorlopig kunnen wij weer aan de sla. Ook lekker maar dan wel graag met een dikke dressing, stukjes blauwe kaas en wat nootjes.

Je hebt van die mensen die meerdere malen in het leven door het oog van de naald gaan. Wij kennen er één.
Hij woont voornamelijk in Zwitserland (nog wel) en kreeg keelkanker. Dat is een vreselijk verhaal met tot nu toe goede afloop. Net nu we allemaal met wat goede hoop en vertrouwen de toekomst inkijken krijgt hij een auto-ongeluk.
Niet zomaar een ongeluk. Hij stort, in het donker met auto en al een ravijn in. Auto een aantal malen over de kop en daarna stilte. De auto ligt op zijn kant (hij dus ook) en de spullen liggen door de hele auto.
Hij heeft zo op het eerste gevoel niets maar hij kent het terrein en weet en voelt dat de auto op de rand van een volgend en bijna 200 meter diep ravijn ligt te wiebelen.
Nu is het zaak om de mobiele telefoon te vinden die ergens in de auto ligt. Voor hij echter op zoek gaat naar die telefoon en de redders hem met auto en al van het randje van het ravijn kunnen halen doet hij iets anders.
Terwijl tijdens het verhaal onze haren recht overeind staan zegt hij koelbloedig:
“Ik dacht, eerst maar eens even kalm worden en een muziekje opzetten”.
En dat deed hij. Van de auto is niets meer over maar hij is ongedeerd.
Alweer door het oog van de naald.

Gisteren waren wij al vroeg op pad. Het was heel koud en erg donker.
Altijd als, om wat voor reden dan ook, de wekker heel vroeg in de ochtend (eigenlijk laat in de nacht) afloopt dan denk ik aan vroeger en aan mijn vader.
Mijn vader was dol op de bossen en onze vakanties brachten wij dus door op en rond de Veluwe. Zo af en toe wilde mijn vader zo rond een uur of vier in de nacht opstaan om ‘wild’ te gaan kijken en ik mocht mee.
Moeder draaide zich nog eens om in bed en ik ging met mijn vader op pad. Eerst dik aankleden en met alvast een boterham in de hand zat ik naast hem in de auto. We reden diep de bossen in en vandaar ging het te voet verder. En vanaf dat moment waren we muis- en muisstil.

Tegen de wind in liepen we als samenzweerders door de bossen en als we geluk hadden zagen we herten of zwijnen. Liefst herten. Van die mooie statige dieren die vol trots over hun domein graasden.
Later terug in het huisje kookte mijn vader dan havermout.
De hele dag bleef je dan het gevoel houden iets bijzonders te hebben gedaan en dat gevoel komt nog altijd een beetje terug als de wekker heel vroeg afloopt.