Een mens kan wat afpiekeren. Mijn snappertje draait soms helemaal dol. Want waarom mag je als 20-jarige niet comazuipen maar wel aan flarden gereten worden in een verwegland? Geen idee.
Het leven speelt zich dezer dagen dicht bij huis af. Onze wereld is even wat kleiner dan normaal en de buitenwereld moet even wachten.
Zo zijn we bezig met af en toe een helpende hand te bieden aan een oude man die er nog aan moet wennen om alleen te zijn en voor zichzelf te zorgen.
Nog geen 14 dagen na het overlijden van de liefde van zijn leven kwam hij laat in de middag tot de ontdekking dat er geen brood en beleg in huis was. Nog even snel naar de supermarkt om de hoek. Op de terugweg wordt hij overvallen door twee jonge jongens.
Mes op zijn keel en met geweld tegen de grond gewerkt. Zijn boodschappentas weg en zijn handen kapot. Gelukkig zat er in die tas alleen dat brood en beleg. De schrik is groot. De politie toont zich van haar beste kant en blijft ’s avonds lang bij hem.
Een week later (we zijn inmiddels drie weken na het overlijden van zijn vrouw) volgt weer een piekertje. De huisarts komt op bezoek en wil weten hoe het is.
“Gaat het alweer een beetje?” Nee, het gaat niet en de oude man zegt dat hij nog steeds zo moet huilen en nergens zin in heeft. Maar let op! Daar heeft de huisarts een briljante oplossing voor.
Hij schrijft een recept uit voor antidepressiva. Wat zal de oude man daar van opknappen! Deze man die in zijn 84 jaar nog geen depressief moment heeft gehad en een levensgenieter is krijgt antidepressiva. Gelukkig is hij zeer bij de tijd en het recept gaat in de prullenbak.
Blijkbaar moet je tegenwoordig drie weken na een groot verlies alweer lachen en vrolijk zijn. Voor rouw is geen tijd meer.
Daar zullen die ouders van die soldaat vast anders over denken.