Er zijn twee Sinterklazen die ik nooit meer vergeet. De eerste zat in de Bijenkorf in Rotterdam. Mijn opa werkte daar dus misschien was het wel op het personeelsfeest. Dat weet ik niet meer. Sinterklaas zat bovenaan de roltrap en de kinderen gingen één voor één die roltrap op. Zachtjes zoefde je richting de Sint. Even op schoot, praatje maken, kadootje van Piet en op de andere roltrap weer naar beneden. Van deze Sint vergeet ik nooit meer zijn zachte handen. Grote witte en heel zachte handen in van die fluwelen handschoenen. Ik zag en hoorde niks meer en deed niets anders dan aan die handen voelen en ze tegen mijn gezicht wrijven en kusjes geven. Sinterklaas vond het allemaal best en liet dat kleine opdondertje met dat vuurrode haar rustig haar gang gaan.
De tweede Sint die ik nooit meer vergeet liet mij met een klap van mijn Sintgeloof afdonderen. Mijn vader en moeder hadden al de hele dag gewaarschuwd dat Sint ’s avonds op bezoek zou komen en de spanning was derhalve hoog opgelopen. Sinterklaas kwam maar was al bij een paar andere kindjes ook geweest en liet zich de Hollandse borrel goed smaken. Ik weet nog dat mijn vader en moeder de grootste pret hadden en dat Sint zijn baard optilde om aan zijn zoveelste glaasje te nippen. Maar dat was het ergste niet. Het ergste waren zijn grote witte basketbalschoenen die onder zijn mooie witte jurk uitkwamen. Ze konden mij veel wijsmaken maar dat Sint grote witte basketbalschoenen droeg was net effe een brug te ver. Eenmaal op schoot trok ik aan zijn baard en mepte zijn mijter van zijn kop. Alle volwassenen, incluis Sint en Piet, gingen in een eindeloze lachstuip en tot overmaat van ramp had Zwarte Piet na verloop van tijd witte strepen over zijn gezicht. Dit was duidelijk allemaal nep.
Maar of die Sint met die zachte handen ook nep was? Waarschijnlijk is dat toch de echte geweest.
Cornette's Wereld
Van mij. Voor mij.
ja cornette j ehebt het bij het juiste eind hoor,
dat was de echte dat weet ik zeker,
maar je liet je kaas niet van je brood eten door die nepper 🙂
goed gedaan meid, ik ben trots op je 🙂
liefs klapper
leuk verteld. En wat goed, dat jij dat durfde, ook al was hij nep.
Ja de echte Sint heeft fluwelen handen hoor, je moet je niks laten wijsmaken door die nepperds!! 😀
Sint met een borrel op, ik kan me voorstellen dat ze gelachen hebben.
Juist voor die nepperds , zeker met basketbalschoenen aan, moet je oppassen. Dat zouden wel eens van die sportieve types kunnen zijn, waarvan de werkelijke leeftijd veel lager is dan de objectief gemeten leeftijd. Volstrekt onbetrouwbaar dus!
het kan bijna niet anders of die “zachte-handen-sint” was de echte. Echte Sinten hebben nu eenmaal zachte witte handen en nep-sinterklazen lusten graag een borrel. Dat is het verschil, dat weet toch ieder kind?
hahahah wat een gaaf verhaal!
Er kan maar een Sinterklaas de echte zijn, en die heeft heel wat hulp nodig!
Ik heb een keer hele hardhandige pieten meegemaakt die een spelletje “breien-breien-kousebreien” met me gingen doen en me daarbij lelijk bezeerden. Heb het sindsdien niet meer zo op pieten.
En ook ik herkende de als Sint verklede buurman aan zijn schoenen en hoornen bril.
Natuurlijk was de sint met de zachte handen de Sint en die had waarschijnlijk ook geen borrel gezien.
Een van de (weinige) voordelen rond Sinterklaastijd is al die prachtige verhalen. Overal duiken ze op en het ene verhaal is nog ontroerender dan het andere. Wat ’n geluk dat eerst ‘de zachte handen Sint’ in jouw leven kwam en niet ‘de grote witte basketbalschoenen Sint’, heb je het nog even leuk kunnen houden! 🙂
Jij hebt in ieder geval de eer gehad de ‘echte’ te kennen! 🙂
Natuurlijk was die met de zachte handen de echte.
Mijn vader speelde vroeger wel eens voor hulp-Sinterklaas op mijn lagere school (waar hij tevens het hoofd van was; mijn moeder stond op zulke dagen voor de klas, alsof meester Bee ziek was 😀 ). Hij was altijd als de dood dat zijn eigen kinderen hem zouden herkennen, maar dat is nooit gebeurd.