Mijn moeder was, zeker de laatste 28 jaar van haar leven, heel vaak een moeder die geen dochter zich zou wensen.
Sinds de dood van mijn vader, 28 jaar geleden dus, heeft ze de draad van het leven niet meer op kunnen pakken en alhoewel we veel mooie momenten hebben gehad en leuke dingen hebben gedaan overheerste toch altijd het verdriet en de eenzaamheid die zo intens bezit van haar hadden genomen met alle gevolgen van dien.
Toen ze drie maanden geleden onverwacht en op een uiterst ongelukkig moment overleed heb ik gehuild maar niet te lang.
Dood kan behalve verdriet ook veel rust brengen.
Nu is de steen op haar graf geplaatst en voor het eerst in drie maanden gaan we morgen bij haar kijken.
Ik weet nu al hoe het zal gaan. Onvermijdelijk en onontkoombaar. Want ik ken mezelf.
Een stille en verlaten begraafplaats waar een knisperend winterzonnetje de dag mooi maakt en daar zullen we kijken naar de steen waar voor eeuwig in is vastgelegd dat ze er niet meer is.
Een keihard bewijs in onverslijtbaar graniet.
En dan zal ik huilen zo hard ik kan want ondanks alles was ze ook zo lief en een moeder die iedere dochter zich zou wensen.
Cornette's Wereld
Van mij. Voor mij.
Fijn dat je zulke herinneringen bewaard.
En huil maar hoor dat hoord er bij en lucht op.
Groetjes Nel.
Huil maar, om wat geweest is, om wat er misschien niet was en om wat nooit meer terugkomt.
Huilen is nodig om jezelf te helen.
En daarna zal je merken dat je moeder dichterbij je is dan ooit tevoren.
Sterkte.
Mooi!
En sterkte morgen.
En wellicht zul je morgen op die vredige begraafplaats beseffen dat je moeder eindelijk heeft gevonden wat ze al 28 jaar miste: vrede.
En huil maar lekker hoor meid, daar kun je ontzettend van opknappen.
Ze heeft nu rust, dat neemt niet weg dat je verdriet hebt.
Verdriet is ook een teken van liefde, dus alleen maar goed.
“verdriet is een teken van liefde”
Dat vind ik wel heel mooi gezegd!!!!