Achterin de boekwinkel zit een piepklein postkantoortje. Altijd in de rij. Terwijl ik in de rij sta zie ik een oudere dame zorgvuldig een kaart uitzoeken in de boekwinkel. Ze heeft er één gevonden en slentert met de kaart in haar hand langs alle tijdschriften en boekentafels. Uiteindelijk komt ze bij het postkantoortje aan alwaar de kaart uit het plastic folie gefloept is. Ze legt de kaart op het kleine postkantorenschrijftafeltje en zet haar boodschap erin. Zo, nu nog het adres op de enveloppe en een postzegel erop en daarna verdwijnt de kaart in de brievenbus die gemakshalve onder het postkantorenschrijftafeltje zit. Rustig loopt ze de winkel uit. Ze heeft de kaart dus niet afgerekend. Ze heeft hem eigenlijk niet eens gepikt want de kaart is nog altijd in de winkel. Ik vertel het verhaal aan DEE (De Enige Echte) en die zakt totaal verbaasd achterover in zijn stoel. “En jij zei niks? JIJ zei niks? Heb JIJ niks gezegd?” Dat heb ik dus niet en eigenlijk verbaas ik mij daar drie dagen later ook nog altijd over. Waarom heb ik niks gezegd? Geen idee. Soms verbaas ik mij ook over mijzelf. Misschien word ik toch nog een rustig en kalm meisje na al die jaren. Tis niet te hopen.
Cornette's Wereld
Van mij. Voor mij.
Waarom zou jij daar dan wat van moeten zeggen?
Ik vind het wel slim van die vrouw.
Shocking! Nou dat is makkelijk en brutaal. Vreemd dat het personeel dit niet zag.
Is vermoeiend hoor, altijd overal wat van zeggen.
Cornette, trek het je niet aan. Iedereen heeft wel eens een moment van totale mildheid. Dat komt meestal niet zo vaak voor, dus koester dat moment.
misschien is ze wel dement 😉
Ik gun haar het voordeel van de twijfel.
Ze kan het in haar verstrooidheid vergeten zijn.
Ik denk zo, dat jij dat ouwe vrouwtje eens hebt aangekeken en misschien onbewust besloot je niet te moeien. Ik zou in ieder geval nada hebben gezegd. Wat zij in het pietepeuterig klein deed doen de grote jongens in het gigantisch groot. Ik beperk mijn kritiek graag tot die grote jongens.
Sommige zaken zijn de moeite waard om er over te schrijven, anderen deelgenoot van te maken… dit is een interessante situatie… stiekem genieten van iets dat iemand anders doet en waar je je nog eens over kunt verbazen….
haha… perplex… soms ben je gewoon zo perplex dat je verstomd staat stil te staren… haha… dat heb ik ook weleens… sta ik met mijn mond vol tanden te gapen…
Ik snap niet dat DEE jou kwalijk nam dat je niets gezegd hebt.
Daar ben jij toch niet voor! Moeten klanten dat in de gaten houden?
Dat zou betekenen dat, mocht er al sprake zijn van opzet, je het beste kunt gaan ‘winkelen’ als er geen klanten zijn.
Ik gun haar het voordeel van de twijfel. Als je het op deze manier doet ben je toch niet doortrapt? Volgens mij was ze gewoon verstrooid.
Ik was laatst met mijn winkelwagen zeker al zo’n honderd meter op weg naar huis….
Dat is net zoiets als een envelop kopen bij het postkantoor. Als je die envelop meteen gebruikt om er iets in te versturen, moet je er altijd expliciet bij zeggen dat je hem uit de winkel hebt gehaald. Is nooit iemand die daar op let.
@ Pixie. Het punt is dat ik eigenlijk nooit ergens mijn mond over hou. Natuurlijk hoefde ik er niets van te zeggen maar ik moet me altijd zo nodig overal mee bemoeien. De verbazing van DEE dat ik niks gezegd had was dus meer een compliment dan kritiek. Eindelijk bemoeide ik me eens ergens niet mee. 😉
ik denk dat die dame het niet bewust heeft gedaan….blame it on, haar leeftijd
Misschien was je gewoon wel stil van verbazing 😉
Aaaaaahhhhhh………
Léúk! Dat complimentje.
Die kan bij al die van mij! 🙂 🙂
Onbegrijpelijk dat uitgerekend JIJ je mond hield. Ik ben er stil van.
😉
Misschien had u stiekem gemerkt dat de kaart in kwestie aan u was gericht en daar u doorgaans weinig post ontvangt hebt u wijselijk gezwegen. Mag ik u dan ook verzoeken om ons per kerende te vertellen wat die oude doos u precies heeft geschreven?
Oeh schandalig! Ik zou waarschijnlijk ook alleen maar verbijsterd hebben toegekeken, troost je. Dat sommige mensen dat soort dingen uberhaupt bedenken…
Je hebt niks gezegd, maar wel geslagen hoop ik?