Bibliotheek

Bibliotheken. Ik heb iets met bibliotheken. Waar ik ook ben ter wereld. Ik MOET naar de begraafplaatsen aldaar en vooral ook naar de bibliotheek. De lucht, het geluid, de boeken, het is een verslaving. Dat is al jong begonnen. Maar in mijn jeugd was een bibliotheek wezenlijk iets anders dan nu. Een doodstille ruimte met krakende houten vloeren alwaar niet gesproken werd. Er heerste een gevoel van devotie en heiligheid. Al die boeken en zomaar voor het grijpen! De eerste bibliothecaresse in mijn leven heette Wil. Nu, na al die jaren, wisselen we zo heel af en toe nog weleens een brief of kaartje. Zij hield boeken voor mij apart. Boeken uit de Time-Life serie. Boeken over onweer en oerwouden, dieren en natuurverschijnselen. Maar ook Reis door de Nacht en Scheepsjongens van Bontekoe. Ik mocht altijd net iets meer boeken meenemen dan eigenlijk toegestaan was want ik stond toch binnen een week weer voor de balie. En Wil stempelde de boeken netjes af op kaartjes die voorin het boek gestopt werden. Later, veel later in het leven was ik het bedrijfsleven meer dan moe. Vele jaren hard werken hadden alle energie uit mij gezogen en derhalve dacht ik die energie weer te vinden in een kleine bibliotheek in de buurt. Ondanks mijn leeftijd werd ik direct aangenomen en mijn vreugde kende geen grenzen. Die vreugde duurde precies twee jaar en na die twee jaar was de uitputting bijna groter dan na 25 jaar bedrijfsleven. Wat mensen met boeken doen is bijna niet te beschrijven. Ze halen ze uit de kast en zetten ze op een andere plaats weer terug. Ze pletten er donuts tussen en stukken pizza. Glazen wijn en koppen koffie zijn heel normaal. Foto’s en platen eruit scheuren is de gewoonste zaak van de wereld. Je leert het vanzelf af om te ruiken aan onduidelijke vlekken in een boek. En haal het niet in je blonde hoofd om melding te maken van het feit dat er een (piep)kleine boete op de lezerskaart staat. Je speelt met je leven als bibliotheekmedewerkster! Scheldkarbonades, lijfelijk geweld en “ik wacht buiten op je” zijn bijna dagelijkse kost. Het is allemaal voorbij en ligt in het verleden. Maar de fascinatie voor een bibliotheek is gebleven. Batterijtje opladen? Dagje bieb is al wat er nodig is. Ik kan het nog altijd niet laten om boeken te gaan sorteren of op de goeie plek te zetten. Alleen de stilte van vroeger ontbreekt. Die intense stilte omdat je er niet mocht praten. En die krakende vloeren. Ze zouden het moet verplichten in alle bibliotheken. Van die krakende houten vloeren.

15 gedachten over “Bibliotheek

  1. GdeB

    Bladzijden scheuren is tegenwoordig niet meer nodig. Hop onder de skenner en klaar is kees (of klara).
    Blijft over de donuts en de vouwen

  2. Radar

    Krakende vloeren…prima! Maar dan ook een paar van die grijze, gebogen mannetjes, die zich om de 3 minuten omdraaien, de knokige hand naar de mond brengen en vol overgave “SSSSSSSSSSHHHHHHH” doen.:)

  3. Renesmurf

    Ik kom er niet graag, ook niet op begraafplaatsen.
    En museums waar het zo stil is hou ik ook niet zo van.
    Ik voel me dan een soort indringer of zo.

  4. nanos

    Ik voel helemaal met je mee!

    Maar mijn eerste ervaringen waren heel anders.

  5. Marijke

    Ik kom te weinig in de bibliotheek… schande… vroeger wel, toen ik studeerde ook… maar nu, geen tijd door het werkende leven. Maar ik koop me wel ongans aan boeken 😉

  6. Ruwina

    Sinds de bibliobus ons dorpsbibliotheekje verving is een groot deel van de charme verloren gegaan. Nu ik in de grote stad woon heb ik al helemaal niks meer met de bieb. Wél met oude bibliotheken met inderdaad krakende vloeren, veel hout en geheimzinnige boeken. Zoals in het klooster in Melk waar ik ooit een kijkje mocht nemen. Daar dúrfde je niet eens te praten…

  7. pascha

    ik ga regelmatig naar de grote Bieb in Rotterdam…. in de publieke ruimte staat een enorm schaakspel waar altijd wel twee mannen (ja ’t is niet anders) een partijtje aan het spelen zijn…doodstil staan ze te denken en te overdenken en om hen heen denkt het publiek mee ook doodstil…. de mensen die langskomen voor een boek op de volgende etages… lopen vaak kwebbelend voorbij maar ik vind dat juist wel gezellig.

  8. genevieve

    wat erg Cornette… ik vond dit een bijzonder pijnlijk verhaal… wellicht omdat het zoiets is van deze tijd… een schrijnend te kort aan respect voor zoveel en zovelen… Triest eigenlijk… Ik kom ook zo graag in de bib… gelukkig is het hier nog vrij rustig…

  9. plutone

    Mensen zijn net apen. Je kunt tegenwoordig gemakkelijk erg veel grofheid zien, en het is heel gemakkelijk om daar dan aan mee te doen. Dit laat zijn sporen na. Eigenlijk is agressie en nonchalance vaak overschreeuwde onzekerheid, ben ik bang. Het geteisem is deels slachtoffer, maar ze beseffen het niet.

    PS ik ben nooit zo’n lezer geweest, maar heb wel altijd nette zakjes om mijn donuts gehad.

  10. Pixie

    Jemig Cornette, wat ’n afschuwelijke ervaring! Daar heb je als ‘buitenstaander’ geen idee van. De bieb in mijn (grote) stad heeft nog wel wat van wat jij beschrijft, het is er relatief rustig en je kunt, en mág, er ’n boek lezen, in ’n stil hoekje.
    Maar dat er het nodige is veranderd en nog gaat veranderen staat als ’n paal boven water, laten we er maar vast ’n beetje rekening mee houden dan valt het wat minder tegen.

    Op kerkhoven kom ik ook graag, zéker in het buitenland, waar het vaak totaal anders voelt. In ’n buitenlandse bieb ben ik nooit geweest, mischien moet ik dat eens doen. Alhoewel….

    Ik heb beduidend minder gelezen dan jij!!!!

  11. Indigo

    Ach jaaaaa, Reis door de Nacht.
    Wat is het lang geleden dat ik die reeks las.
    Het is bijna heiligschennis, hoe mensen met boeken omgaan.

  12. Ary

    Ik ben een grote fan van de bieb. Voor nog geen vijftig euro per jaar leen ik me het leplazerus aan boeken, cd’s en DVD’s. Allemaal gratis (na betaling van de vijftig euro dan).
    Waar ik me wel aan erger zijn die restjes shag tussen de bladzijden van leenboeken. Een tevreden roker is geen onruststoker zeggen ze wel eens, maar ik word nooit zo vrolijk van die bruine sliertjes tussen de bladzijden.

  13. Harry

    Niet alleen na het toilet, maar ook na het lezen van een boek uit de bieb is het aan te bevelen om je handen grondig te wassen. Gatver…. wat een viezerikken.

  14. annabee

    Het zal per bibliotheek wel verschillen, maar hier zijn het juist de bibliotheekmedewerkers die zeuren over boetes. Ik heb altijd boetes, leen vaak ‘studieboeken’ die ik langer dan de uitleenperiode nodig heb (en ik vergeet altijd via internet de uitleentermijn te verlengen). Ik vind het helemaal niet erg om die boetes te betalen, heb het tenslotte zelf gedaan en maak er nooit een probleem van. Al -tig keren ben ik door een biebmevrouw betuttelend toegesproken in de geest van ‘wat zonde van uw geld hè, als u nou voortaan op tijd inlevert … of op internet verlengt …’ of ’tja, te laat, u zult toch écht moeten betalen’ en dan met zo’n lachje van leedvermaak erbij. Grrr. Als ík niet moeilijk doe, waarom doen zíj dat dan?
    Bibliotheken: prima. Al leen ik nog slechts wat ik zelf niet kan of wil kopen, want ik vind het nogal een viezig idee om als zoveelste de boeken ter hand te nemen; je weet maar nooit wat voor smerige vingertjes eraan hebben gezeten of hoeveel neuzen erboven uitgepulkt. Maar truttige, betuttelende bibliotheken: nee.

Reacties zijn gesloten.