Het leek in eerste instantie goed te gaan. Natuurlijk wisten we, als doorgewinterde poezenmensen, dat er geblazen zou worden en er zouden vast ook klappen vallen. Daar hadden we ons dan ook op voorbereid. Maar het liep anders. Heel anders. Het kleine flufje van een paar ons botjes en vel ontpopte zich als een hezbollahstrijder in het kwadraat. Loes veranderde in een moordmachine uitsluitend bestaande uit tanden en nagels. En aangezien wij het hier hebben over 3 ons tegenover bijna 10 kilo was het een zeer ongelijke strijd. De man (115 kilo) kwam tussenbeide en kon de 3 ons hezbollah niet in bedwang houden en dat wil wat zeggen. Hij liep behoorlijk wat schade op (de man dan). Tommy (de kleine) zwiepten we de woonkamer in en de deur smeten we snel dicht. De deur is echter van glas en het scheelde maar heel weinig of Loes kwam er dwars doorheen. Wij herkenden ons eigen lieve mormel niet meer. Ondertussen liet hezbollah zich in de woonkamer ook niet kisten en zette het op een loeien en grommen van ongekende omvang. Dat er zoveel geluid uit zo’n ding kan komen. De man stond op de gang met Loes en ik zat in de woonkamer met Tommy. We likten allebei letterlijk onze wonden. Uiteindelijk is het gelukt om Loes op te sluiten op de bovenetage. Dat viel niet mee want ze was totaal onbenaderbaar geworden en voor geen enkele reden meer vatbaar. Alles wat bewoog moest dood en wel onmiddellijk. Overigens was Tommy (bij mij in de woonkamer) dezelfde mening toegedaan. Nu zullen er ongetwijfeld mensen zijn die zeggen dat we dit nog een weekje hadden moeten volhouden. Want dan komt het vanzelf goed. Niet dus. Het was vanaf de eerste seconde duidelijk dat de 3 ons hezbollah dit niet ging overleven. Kun je een diertje dit aandoen? Mag je zo’n risico nemen? Nee. Terug naar zijn moeder dus. In de tussentijd zouden we hem even droppen bij vrienden van vijf huizen verderop die de twee zusjes van hezbollah die ochtend meegenomen hadden en een liefdevol tehuis bezorgden. Kon Tommy even ontstressen bij zijn zusjes alvorens teruggebracht te worden naar zijn moeder. Maar zover is het niet gekomen. Want Tommy mag bij zijn zusjes blijven. Vrienden hebben er nu dus drie. Onnodig te zeggen dat we daar heel blij mee zijn.
Update: 8 maanden later was hij groot en sterk en kwam hij alsnog. Het werd een succes.
Oei…
Wat een verhaal! Dat zo’n kleintje al zo kan vechten, dat belooft nog wat voor later ;-). Wel jammer dat jullie Tommy niet kunnen houden, maar het klinkt inderdaad niet verstandig.
Jeetje… dit hakte er even in dus… Nou, de volgende gezinsuitbreiding maar zachtjes inleiden dan… met een fotootje, een toefje vacht… doet wonderen voor je onderarmen.
Ik had ooit 2 konijnen (jong en druistig) in 1 groot hok. Die vragen mekaar ook bijkans op. Happen uit oren, stukken vacht weg. En als je kwam kijken naar het kabaal: ze kijken je aan: niets aan de hand.
Altijd wat met den huisdieren. Houd je scherp !
Dus niet tot een staakt het vuren kunnen komen?
Gaat Loes nu naar een opvoedingskamp voor een resocialisatie-cursus?
@ Radar. Loes was hier het eerst en heeft dus de oudste rechten. Zij mag dus blijven. Een goed verstaander …… 😉
Au oei wat een vervelend gebeuren, gelukkig dat de hulptroepen uitkomst bieden!
Goh, dat had ik niet achter die kleine rooie gezocht! Een straatvechtertje. Ik geloof dat Loes geen zin in poezengezelschap heeft 🙂
Ai, dat klinkt niet als iets wat ooit goed zou zijn gekomen.
Poezen heb je voor het plezier en niet voor de strijd.
Fijn dat de ideale oplossing kwam!
Volgens mij klopt het inderdaa dat je direct al kunt zien of katten wel of niet met elkaar kunnen leven. Als ik je verhaal zo lees, heb je er goed aan gedaan om het niet verder te proberen, er zal een van de katten toch iets overkomen, dat vergeef je jezelf niet!
Maar wat leuk van je vrienden om het kleine meisje een goed huis te bieden, kan ze lekker ravotten met haar twee broertjes!
Cornette….I HEAR YA!!!!! 🙂
Volgens mij heb je er goed aan gedaan deze ‘schatjes’ te scheiden. Je kunt het eindeloos blijven proberen (met alle ellende vandien) maar als het niet direct klikt, wordt het nooit echt goed. Ze verdragen elkaar op den duur misschien wel maar je blijft je hart vasthouden. Absoluut niet relaxed!
En beter de 3 ons hezbollah (ha ha ha) de deur uit dan jullie bij de huisarts voor ’n tetanusprik!
Prachtig verhaal om te lezen, en vooral omdat alles uiteindelijk toch nog goed is gekomen, eind goed al goed