Lollig artikeltje over Spindoctors uit 2002. Nog altijd het lezen waard. Maar daar hadden we het niet over. Waarover dan wel? Over mijn weegschaal. Als ik erop ga staan dan zegt dat kreng: “BAT-ER.” Batterijtje op dus. Ik gelijk mijn spindoctor gebeld en zijn advies is, niks aan doen. Op het moment dat je er nieuwe batterijen in stopt dan gaat hij met cijfertjes smijten die je helemaal niet wilt weten. Net als in de peilingen van vandaag de dag. Lekker BAT-ER laten zeggen en net doen of je gek bent. In mijn tijd (goh, wat klinkt dat oud) bestonden er nog geen spindoctors. Wel Bamboebabbelaars. Wij hadden Bamboebabbelaars. Van die overjarige mannen met dun en lang grijs haar en dan zo’n rood elastiekje erin. Van die ouwe zakken die in de jaren zeventig de bus naar Tibet gemist hadden. Bestaan die nog? Ze werden ingehuurd om van een afdeling met mensen een TEAM te maken. Is nog nooit een Bamboebabbelaar gelukt, maar dat terzijde. De GE (Geliefde Echtgenoot) en ik hebben jaren geleden al besloten dat wij aan één Bamboebabbelaar genoeg hadden. De GE ging een weekend naar de Ardennen en ik drie dagen naar de hei. Wat een onzin en wat een oplichters. Met bolletjes wol gooien om achteraf te roepen dat je daarmee een “netwerk” had geschapen. Een flatgebouw in elkaar zetten van een pak printerpapier om zodoende de leider in de groep te ontdekken. Hou toch op. Ik heb die drie dagen op de hei niet volgemaakt. De tweede dag mocht ik vertrekken. Dit op verzoek van de Bamboebabbelaar die vond dat ik zijn gezag ondermijnde. Klopte helemaal. Dat kon hem niet bekoren. Maar gelachen dat we hebben ! Tijdens de tweede avond zat ik tegenover hem aan tafel. Hij zorgde namelijk altijd dat hij in mijn buurt was om de schade nog enigszins in de hand te kunnen houden. Tijdens het toetje riep hij met omfloerste stem: “Mijn vrouw is aan haar laatste reïncarnatie bezig.”
En verdomd, ik had net een hap van mijn vla genomen. Die vloog in spetters over tafel en ik heb nimmer meer zoveel moeite moeten doen om niet in mijn broek te plassen. Hikkend en snikkend gleed ik onder tafel. Ik kon gelijk een taxi bellen.
De Bamboebabbelaar van toen heeft zich gewassen, zijn haar afgeknipt, zijn joint ingeruild voor een strikje en noemt zich nu spindoctor. Ze bestaan dus nog steeds. Maar mijn motto van toen is nog altijd hetzelfde: Als je het zelf niet kunt dan zit je niet op de goeie plek. Zelluf doen. Want ook na het vertrek van de spindoctor (en het overmaken van de nodige eurootjes) moet je het weer helemaal zelluf doen. En als die zo geweldig gespindoctorde omhooggevallen hoogleraartjes het dan weer zelluf gaan doen?
Dan zijn wij daar fijn de dupe van.