Ooit, lang geleden, kregen wij van iemand vier waterschildpadjes zo groot als een ouderwetse gulden. Met een plastic eilandje en een plastic palmboompje en een busje droogvoer. Je kreeg ze in die tijd zowat kado bij een paar schoenen. Zeer populair maar na een paar dagen was het wel weer genoeg en moesten ze weg.
Kleine waterige baby-oogjes en een zacht schildje hadden ze. Vreselijk aandoenlijk en zielig. Uit de Amazone weggerukt om een malafide dierenhandelaar aan een tweede huis te helpen.
Geen nood, redding was nabij. Gelukkig hadden we nog een groot aquarium op zolder staan. Snel een eilandje gemaakt, warmtelamp erboven en wel een meter water om in te zwemmen.
Het geluk straalde ervan af en dus van ons ook. In de boeken (internet moest nog uitgevonden worden) opgezocht wat die beesten eten.
Sla en rauw vlees. Dat was, met 3 cavia’s en zes katten in huis, ruim voorradig.
Maar zie, het wonder geschiedde, kleine vertroetelde schildpadjes worden groot. Erg groot.
Na een jaar zwommen er vier ontbijtborden in het aquarium en met de hand voeren was alleen nog mogelijk met de EHBO-doos in de aanslag.
Tuig werd het. Regelrecht tuig.
Het huis stonk voortdurend naar een open riool en dus moest hier een oplossing voor gevonden worden.
De dierentuin gebeld. Die lachten zich rot ! “Nee dank u mevrouw, zelfs de krokodillen vreten ze niet”.
Gelukkig vonden we iemand die een grote vijver had waar er nog meer in rondzwommen en die een keurig winterverblijf had gebouwd.
Daar mochten ze oud worden.
Moraal van dit verhaal: Laat babyschildpadjes waar ze horen. Net als veel andere dieren trouwens.
Cornette's Wereld
Van mij. Voor mij.
Dit ben ik helemaal met je eens.
Veel mensen hebben geen idee waar ze aan beginnen als ze een huisdier nemen en krijgen er al snel genoeg van met als gevolg dat het dier de dupe wordt.
In Apeldoorn is een grote kinderboerderij met een enorme vijver waar ook veel schildpadden leven. Dat is een mooi gezicht; al die dieren die zich op boomstammen koesteren in het zonnetje.
sja, sommige mensen nemen een huisdier..en denken niet na, vertel mij wat.. van t weekend weer gezien met mensen die een hond namen.. dit niet aankonden.. de hond is weggehaald.. heel triest. voor de hond. hij was veel te mager
Weet waar je aan begint, inderdaad, gelukkig is er een oplossing gevonden.
Dat weet ik nog wel, toen ik op de lagere school zat, had bijna iedereen een waterschildpad.
Weer wat geleerd
Groetjes Nel
Wat ’n prachtig verhaal! Vier zwemmende ontbijtbordjes!
Schildpadden (alle soorten en maten) moet je eigenlijk niet in huis halen maar als je ze krijgt ga je ze ook verzorgen natuurlijk!
Mijn vriendin had ’n schildpad, nou, dikke pret! De hele winter zat hij achter de kachel en ’s zomers was hij nergens te vinden en moesten ze hem soms ophalen ’n paar straten verder. Absoluut geen huisdier dus!
Gaan jullie ze nog ’n keer bezoeken? Misschien herkennen ze jullie wel…..
Het verhaal is inderdaad heel leuk geschreven.. dat vergat ik nog te zeggen.. omdat ik nog boos was om die hond.. fijne dag ~geluk
Goed verhaal.. en je hebt helemaal gelijk. Leuke weblog trouwens (ik kwam hier langszeilen via jouw reactie op Pixie’s log). :-))