Rond middernacht liepen we over de boulevard van Scheveningen samen met drie miljoen andere mensen. Vrolijk van sfeer en waarschijnlijk ook van die tweede fles wijn bij het eten stapten we op de tram naar huis. Samen met nog 75.000 mensen. Halverwege moeten we dan overstappen en dat deden zo’n 30.000 anderen ook. Het heeft wel wat, die drukte terwijl het toch al nacht is. Bij de overstaphalte moesten wij 10 minuutjes wachten en de mevrouw naast ons vond dat een goed moment om een praatje aan te knopen. Het leek in eerste instantie een onschuldig praatje. En ach, dat was het ook. Over haar broer en zus die helemaal in Leiden wonen. Over het feit dat ze geen T-shirt mocht stelen bij de Hema maar dat wel haar portemonnee was gepikt. De boodschap was duidelijk. Ze zag er best goed uit maar haar schoenen waren haar verraders. Grote gaten aan alle kanten. Maar vragen om geld deed ze niet, ze maakte alleen maar een praatje. Na vijf minuutjes liep ze weg en zocht andere toehoorders die misschien wel de knip zouden trekken. Jaren van leven in grote steden hebben ons hard gemaakt wat bedelaars betreft. Toch kunnen we het over het algemeen niet laten. Nee, geen geld. Boterhammen met pindakaas en een lekkere trui in de winter. Dat is veel verstandiger. Maar in het geval van deze vrouw zijn we even onverstandig geweest. Ik liep haar achterna om geld in haar handen te stoppen en direct weerde ze dat af. “Nee joh, dat hoeft toch niet” zei ze terwijl ze het geld uit mijn handen graaide. “Ga ik lekker een pilsje voor halen bij De Engel” zei ze. “Doe dat meid. Geniet ervan, dat hebben wij vanavond ook gedaan.” zei ik. Ze heeft nog een poosje in mijn gedachten rondgedwaald en ergens heb ik het gevoel dat ik haar meer had moeten geven. Ze zag er nog zo redbaar uit. Nog lang niet voor altijd verloren. Helaas heeft het leven in grote steden ook tot gevolg gehad dat we weten dat je je daar lelijk in kunt vergissen. En dus nemen we geen risico meer. Jammer is dat eigenlijk. Dat je zover komt in het leven dat je soms geen risico’s meer neemt.
Cornette's Wereld
Van mij. Voor mij.
Tja..wat zijn risico’s tegenover de gedachte dat je wellicht iets ‘goeds’ gedaan hebt. Al was het haar laatste biertje of shot ?
Mensen redden zich snel, en vaak is het ook een keus.
Maar niet altijd.
Ik geef mensen nooit wat.
Ja, dat is zeker jammer. Ik weeg het vaak ook af: of ik er wel of niet goed aan doe iets te geven. Moeilijk…
Ik geef eienlijk ook nooit wat, maar meer omdat ik bang ben later beroofd te worden of zo. Ook al heeft iemand het niet écht nodig: als diegene tóch blij is, dan maakt het ook eigenlijk niet uit.
Maar ik weet niet meer wanneer ik de situatie kan vertrouwen: heb 34 jaar in Amsterdam gewoond, nu, 12 jaar later heb ik daar nog steeds “last” van……
Ik geef nooit iets. Je weet nooit wie je wel en wie je niet kunt vertrouwen.
Wanneer is iemand verloren?
Waar ligt de grens?
Ik kan het ook nooit laten iets te geven.
Hoewel ik niet de pretentie heb, daarmee iemand te redden, dan toch op z’n minst een goed moment bezorgen.
En mensen kunnen alleen gered worden als ze dat willen.
Mooi…zowel het plaatje van ons Kurhaus als het verhaaltje als het gebaar als de overpeinzing als de….nou ja, alles!
lieve Cornette… ik vond dit een mooi verhaal… herkenbaar… de twijfel… die vecht met verantwoordelijkheid… met… ik weet het niet… maar het doet me wel goed dat je daar zo over geschreven hebt…
liefs
Geneviève
Ik geef wél, geef veel liever aan deze berooide mensen dan aan liefdadige instellingen met miljoenen op de bank. Wat ze met het geld doen moeten ze zelf weten: een slaapplaats regelen, biertje kopen, wat dan ook. Ik ga niet bepalen wat zij het hardste nodig hebben op dat moment en heb ook die intentie niet. Zoals voor mensen die van een bijstandsuitkering leven bepalen dat ze zichzelf niet een keer mogen trakteren op een terrasje, dat ze hun geld wel beter kunnen besteden … verschrikkelijk betuttelend, een veel voorkomend verschijnsel. Ik heb ooit een jaar tot de bijstandsgroep behoord en weet hoe het voelt als ‘de rijken’ bij voorbaat hun oordeel, zeg maar veroordeling, klaar hebben; ik heb in die periode veel mensenkennis opgedaan.
De een neemt risico’s de ander niet. Gelukkig zijn we allemaal anders. Als ik het gevoel heb dat ik moet/wil geven dan geef ik.
Mooi verhaal. Je zou, door alle leuke en mooie dingen, zoals het Scheveningse strand, helemaal vergeten dat er ook een andere kant is. Ik betrap me er ook op dat als ik geld geef ik het liefst ook wil bepalen wat die persoon met het geld gaat doen, althans tot op zekere hoogte. Zou niet willen dat ze er drugs voor kopen bijvoorbeeld.
tja…
ik kan geen zwerver voorbijlopen zonder iets te doneren…errug he?
maar ik ben dan ook een provinciaaltje…..(dat verklaart alles hihihi)
Mijn kleindochter A. woont in den haag en gaf groot deel van haar zakgeld uit aan bedelaars. Ze ondervroeg ze altijd even, gaf ze ook wel eens raad. Ik heb haar toen een paar maanden gesponsored. Tot zij eindexamen had gedaan en de wereld ging verkennen. A. zal altijd onrecht en leed blijven bestrijden. Geen makkelijk bestaan
Jammer ja, dus toch maar af en toe tegen beter weten in een risicootje nemen?
iets geven is toch een beetje ook voor je eigen gemoedsrust denk ik wel eens cornette,
ik geef ook altijd, en je weet dat het regelrecht naar de drank gaat bij de meeste…
groetjes
klapper
Cruella geeft ook en laat zich door intuitie leiden…
Mooi dat je wel risico nam…soms doe je dat. Soms is het ook heerlijk om even onverstandig te zijn… Heerlijk dat van jou “Drink maar even een pilsje”Ik moet er om grinniken.
Mooi, ‘Cornette’.
Zet je “De deftige zwerver” ook ergens op je log ? Ben er reuze benieuwd naar.
Ik druk regelmatig iemand een tientje in de klauwen… Waarom niet..