In het openbaar vervoer mag je niet roken. Dat is een goeie zaak. Wat je wel mag in het openbaar vervoer is bellen en dat doen mensen graag en veel en liefst ook nog hard. Dat levert een nieuw Nederlands woord op. Het woord Mobielterreur. Afgelopen zondag in de tram een jongedame van een jaar of twintig:
“Ik zeg, ik zeg, dat hij dat zegt, zeg ik. Jij zei niks maar hij zei wel wat en toen ik dat zei, zei hij dat hij niks gezegd had. Die jongen van AH weet je wel? Ken jij hem? Ik ken hem niet maar zij zei dat ze hem wel kon. Ik geloof wel dat zij hem kent maar ik zeg, ik zeg nog dat jij hem ook niet kent. Nou, die jongen bedoel ik.”
Vele haltes gaat het gesprek zo door en de hele tram mag ervan meegenieten. Al mobielend stapt ze uit op weg naar haar fiets en al mobielend stort ze zich in het verkeer. Het gaat werkelijk helemaal nergens over en kost een klein vermogen. Wat je ook steeds vaker ziet zijn mensen die op het eerste gezicht in zichzelf lopen te praten. Handen in de zakken en babbelen maar. Het lijkt of ze geestelijk totaal het spoor bijster zijn maar bij nader inzien lopen ze te bellen. Een heel groot deel van de mobielgesprekken gaat over het onderwerp: “Waar ben ik of waar ben jij”. Mijn geliefde doet hier af en toe graag aan mee. Hij staat bij de tramhalte en belt dan naar huis. Zo hard mogelijk roept hij dan door zijn mobiel: “Ik dacht iedereen staat hier te bellen om te melden dat ze bij de tramhalte staan dus dat doe ik dan ook maar even. Dus je weet het, ik sta bij de tramhalte.” Ik betwijfel of zijn medereizigers de grap ook kunnen waarderen maar wij moeten er persoonlijk altijd erg om lachen. Zelf heb ik ook een mobiel. Hij zit in mijn tas voor noodgevallen. Het beltegoed is nog hetzelfde als ongeveer een half jaar geleden. Af en toe kijk ik of hij het nog doet en mag hij aan de oplader. Daarna zet ik hem uit en gaat hij terug in zijn veilige schuilplaats. De voicemail van mijn mobiel is meer dan duidelijk: “Spreek vooral niets in want ik luister het niet af.”
Hoog tijd voor een mobielverbod in openbaar vervoer en openbare ruimtes. Waar je niet mag roken, mag je ook niet bellen. Wat een rust !
Cornette's Wereld
Van mij. Voor mij.
Mijn pre-paid pakketje schrijft voor dat ik elke drie maanden mijn beltegoed even moet aanspreken.
Dat doe ik dan ook trouw.
Eens per drie maanden bel ik mijn vaste telefoon.
Afgelopen zaterdag boodschappen gedaan bij AH.
bij de crackers werd ik geconfronteerd met meerdere varianten.Het lijstje gaf geen uitsluitsel,dus het thuisfront gebeld.Iets wat ik eigenlijk verfoei deed ik nu zelf.
Verschillende bestraffende blikken waren mijn deel.
Volgende keer breng ik nog liever de verkeerde crackers mee.
Van mij mag dat hele mobiele en openbare ge-o.h. morgen nog afgeschaft worden.
O ja, die kennen we hier ook.
Zo belden we al eens vanuit een lift om te vragen waar de ander was: ‘Iedereen hier wil weten waar je nu bent, dus ik bel ook maar even.’
En de dag nadat we het met hen over de supermarktbellers hadden, ja hoor, wordt er naar hier gebeld welk spul het ook weer moest zijn, door een van mijn kinderen natuurlijk die de eigen boodschappen deed.
Toch zijn ze handig, die dingen, ook in de trein. Mijn man belde vanuit de trein dat de vertraging neerkwam op ruim een half uur. Nou eten we nooit exact als hij thuis komt, maar een half uur verschil maakt me toch wel uit.
Ik heb mijn mobieltje net als jij in mijn tas zitten. Hij staat uit en mijn beltegoed neemt heeeel langzaam af. Omdat ik soms naar huis bel, om te vragen of ik opgehaald kan worden of om te melden dat ik de trein miste.
Oh ja, laatst kon ik thuis de telefoon niet vinden, toen heb ik met mijn mobieltje naar huis gebeld. Zo kon ik de telefoon opsporen, hij lag in de la bij de afstandbedieningen. Tja, soms ben ik er niet helemaal bij met mijn hoofd:-)
ik heb ook alleen een mobiel voor noodgevallen en die heb ik gelukkig nog nooit meegemaakt.
Drie maal per week reis ik per bus en inderdaad is het niet te geloven hoevaak een mobieltje afgaat tijdens de reis. Grappig is dat iedereen waarschijnlijk hetzelfde gesprek voert, want meestal is het na het opnemen (“hallo”) even stil en komt daarna, in 9 van de 10 gevallen, het volgende antwoord: “in de bus”. Weet je ook meteen wat de vraag was, of niet dan?
In Oostenrijk hebben ze een campagne lopen dat mobiel bellen best wel gevaarlijk is. Als je nou zo’n campagne poster kunt jatten en overal in de openbaar vervoer toestanden kunt plaatsen dan scheelt dat misschien weer. 😉 (Bron Netwerk. – volgens mij.)
dit zou je toch zo’n jaar of 10-15 geleden nooit hebben kunnen verzinnen! toen al was de telefoon aan een draadje een absolute inbreker, (maakt niet uit waar je mee bezig bent: opnemen!) mijn kind loopt rond met zo’n blackberry, ik zie hoe ze somd lichtelijk verveeld gewoon een gesprek wegdrukt..en ik hoop stiekem dat ze dat nooit bij mij zal doen…
Wat dankje van nagels lakken opmaken of nagels weer scheenmaken met dat stinkspul waar weer je hay van wordt
en dat allemaal in de trein laten ze ook de watjes nog liggen
Het is een uitvinding dat goed van pas kan komen in geval van nood, maar als babbelding is het uitermate irritant.
Verbieden die zooi in het openbaar vervoer!
van mij maggie, ik doe het zelf ook: lekker fonen als ik toch niets beters te doen heb. als ik in de auto zit of zo. maar ik blèr mijn gesprek niet over het zonovergoten terras, noch door het volle restaurant of dwars door de treincoupé. ik loop wel als een achterlijke mongool in mijn kletssnoertje te mompelen in de middagpauze op mijn werk … dat is nog niet zo erg, maar ik vóél me dan ook zo’n mongool…
xxx cissie
Ook hier wennen we weer aan. In de begintijd van de walkmannen ergerde iederen zich blauw aan die anti-socialen die alleen maar in zichzelf gekeerd naar muziek luisterden en moet niemand contact maakten. Dat vinden we nu heel gewoon. Zo zal het ook met de mobielen gaan. Gelul is er altijd geweest zal er altijd blijven. Sommigen hebben nu eenmaal een leeg hoofd.
Mijn eigen mobieltje heeft onlangs de geest gegeven… ik ga geen nieuwe kopen. Voor mijn werk heb ik ook een mobiel dus in geval van nood ben ik bereikbaar en dat vind ik persoonlijk voldoende. Ik hoef en wil ook niet altijd bereikbaar zijn.
Enne die grap van jou vriend… Geniaal!!!!
ik heb mijn mobieltje altijd in mijn jas zitten, zowel uit als thuis. dus meestal hoor ik hem niet. anderen wel. Meestal als ik in de trein zit, heb ik mijn mp3-speler op mijn hoofd (de koptelefoon dan). Niet gek hard, dus mijn buurman of -vrouw heeft er geen last van. Maar ik hoor mijn gsm niet. de rest wel en het is nog een mooie ringtone ook: Brown Sugar. Dat hakt er lekker in en meestal aan de reacties van de anderen weet ik dat ik telefoon heb, maar dan ben ik alweer te laat. En als het echt dringend is, dan bellen ze wel weer terug (wat ik waarschijnlijk ook niet hoor…..).
Waar Ben Je ??
hahahaha cornette,
mijn idee, ik vind het zulke ondingen en inderdaad bij veel mensen gaat het nergens over???
waarom heb je dan zo’n ding…
misschien omdat je thuis niks te zeggen hebt,
en dan dat bellen als jij ergens lekker zit te eten en er gaan mobieltjes af grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
ik ben het helemaal met je eens,
weg met die dingen 🙂
aai rest maai kees 🙂
maak er een heerlijke dag van hoor
Liefs
klapper
Grappig…de meeste van jullie blijken passieve mobilisten.
Zo van…ik heb er wel één, maar gebruik hem nooit. Ja ja..! Decennia lang hebben we het zonder die gehypte dingen kunnen doen en binnen een paar jaar loopt de hele kudde met zo’n apparaat aan zijn oor, ongeacht waar men zich bevindt. Kuddegedrag in optima forma.
En dan die terreur van die ringtones. Irritantere geluiden bestaan er niet; desondanks maakt half Nederland dagelijks jacht op de nieuwste ringtones, al was het alleen maar om een ander voor te zijn. Pathetisch eigenlijk als je het goed beschouwt.
Maar oppervlakkigheid viert hoogtij; dus jongens en meisjes, opgelet. De nieuwste mobiles komen eraan, die kun je in je oor [neen, helaas niet je kont] stoppen en danbenje constant aan het zwetsen, terwijl je je handen vrij hebt om door de Privé, Story, Linda e.d. te kunnen bladeren. Kun je de andere kant heet van de naald bijpraten over de nieuwe kurk die Gordon en Joling hebben laten plaatsen.
Het valt mij op dat hoe meer mensen mobiel aan het bellen geslagen zijn, des te minder er met elkaar gesproken wordt. En valt het je ook niet op dat mensen tegenwoordig steeds beter lijken te kunnen praten, maar dat hun vaardigheid om te luisteren met dezelfde snelheid vermindert.
Waar je niet mag roken, mag je ook niet bellen? Ik vrees dat mijn baas het daar niet mee eens zal zijn.
Humor leuk. Ik zelf bel alleen even als ik bij de Jumbo winkel sta om te weten wat voor wijn hij wil hebben als zijn favouriete wijn is uitverkocht.
Zodra de NS betrouwbaar wordt schaf ik mijn mobiel af. Nu echt nog niet. Verder is het feit dat mensen niet zacht meer lijken te kunnen praten storender dan het gebel zelf.
ik loop een beetje achter de logfeiten aan, maar toch ook ff een mening 😀 Ik denk dat het bij het tijdsbeeld hoort, maar een ieder die mobiel belt, mag best een beetje rekening met zijn/haar medemens houden en z’n stem gedempt houden. Ik bel soms ook gewoon even met manlief; midden op straat, omdat me iets te binnenschiet en ik het even met hem wil delen… Of ik stuur een sms, dat kan ook… Maar ik ga niet heel hard lopen gillen (en ik heb al zo’n luide stem)…
Wat ook heel handig is: manlief belt mij altijd als hij nog zo’n 20 minuten van huis is, zodat ik de aardappels kan opzetten (ja, ik ben van het eten koken, zeg maar); scheelt weer in tijd uiteindelijk…