Vriendinnen heb ik in alle soorten en maten. Er zijn erbij met wie ik alles kan doen. Sporten, naar de kroeg, uit eten, winkelen en ouwehoeren. Er zijn er ook bij met wie ik alleen maar winkel (al ouwehoerend). Of met wie ik alleen maar zing (tussendoor ouwehoerend). Sommige zijn 20 jaar jonger en sommige zijn 30 jaar ouder met alles ertussenin. Ben ik met het jongere spul op stap dan vragen mensen: “Moeder en dochter?” waarop wij weer blij zijn met ons inlegkruisje. Ben ik met de oudere dan vragen mensen: “Dochter en moeder?” waarop wij uitleggen vriendinnen te zijn. Vaak geloven mensen dat niet. Kan niet, zeggen ze dan, je hebt met zo’n leeftijdsverschil toch altijd een moeder/dochterverhouding? Ze denken maar een eind weg. Wij, vriendinnen, weten beter. Met één van de oudere vriendinnen praat ik vaak over haar kinderen. Nee, geen zeikverhalen over geweldige prestaties en ziektejes. Zij beklaagt zich over het feit dat haar kinderen de rollen omgedraaid hebben en haar als kind zijn gaan behandelen. “Moeder, je moet toch niet meer zo’n eind op de fiets. Neem toch de bus!” Deze is ook leuk: “Moeder, zou je niet eens wat kleiner gaan wonen. Wat moet je nou met zo’n groot huis?” Totaal gestoord raakt ze ervan. Ze barst van de energie. Energie waar een 40-jarige een moord voor zou doen. Geen enkele lichamelijke of geestelijke achteruitgang is nog te bespeuren. Tegen de 80 loopt ze en er is geen enkel onderwerp waar ze geen mening over heeft. Ze is kort geleden een leuke opleiding begonnen en geniet daar intens van. Griep en verkoudheid kent ze niet en pijnstillers heeft ze niet in huis. Met haar winkelen wil je niet want je komt absoluut op je tandvlees thuis. En maar zeiken die kinderen. “Moeder, zou je het niet eens wat kalmer aan gaan doen? Zullen we je helpen met het schoonmaken van je huis?” Met mij zet ze een boom op over het feit dat volwassen kinderen de rollen omdraaien en paps en mams betuttelen. “Laat ze hun eigen leven gaan regelen” spuugt ze. “Mijn hele leven heb ik nog nooit iets gehad en altijd heb ik alles zelf gedaan. Wanneer is toch die omslag gekomen? Dat moment waarop ze ineens dachten dat ik dingen niet meer kon of er te oud voor ben geworden? Maar jij” zegt ze triomfantelijk “jij bent net zo als ik. Jij blijft ook tot je laatste snik zelfstandig en jij laat je ook door niemand de wet voorschrijven.” “Voor mij is dat makkelijk zat” zeg ik “want ik heb geen kinderen.”
“Nee” zucht ze “fijn hè?”
Cornette's Wereld
Van mij. Voor mij.
hahaha, en dat terwijl ik net een logje heb geschreven over mijn moederen over mijn eigen moeder (79) vandaag.
die daar trouwens best blij mee was, maar dat is geloof ik vooral omdat ze pragmatisch is: als je geld aan haar uitgeeft mag je ondertussen wel even betuttelen;-)
Ik neem aan de kinderen het goed bedoelen.
En dat ze luisteren als ze dingen afwijst.
Maar soms…
Er was eens een oude vrouw die zei dat ze nog fietste, maar de op visite zijnde dochters schudden :nee.
Toen de dochters weer pleite waren zagen mijn colega en ik moeder voorbij gaan op de fiets.
Mensen moeten vooral doen waar ze zin in hebben.
Pracht verhaal, geniet maar lekker verder, van jong en oud!
Met een glimlach las ik dit verhaal. Heerlijk als je op oudere leeftijd lekker van het leven geniet en zelfstandig bent. Die kinderen weten niet hoe rijk ze zijn met zo’n moeder. Het kan ook anders….
Zo’n moeder heb ik ook! Ze is 74 maar heeft een hoop vrienden en kennissen van rond de veertig. Die houden haar allemaal bij, maar niet veel meer dan dat.
Op dit moment zoekt ze zelfs een vriendje!
Nee, die redt zich wel. Het enige waar ik bang voor ben is dat ze op een gegeven moment opeens wel hulp nodig heeft, maar dat niemand dat ziet en dat ze het zelf ook niet durft te vragen. Ze woont nogal ver bij alle kinderen vandaan. Voor de zekerheid heb ik wel alle buren in mijn mobieltje zitten, ik kan zo een rondje bellen om op afstand in te grijpen. Maar voorlopig is dat niet nodig!
Vroeger belde ze de hele wereld rond, nu gaat dat per internet, en als je belt vraagt ze al snel waarom je geen mailtje stuurt. Ze heeft een nieuwe digitale camera, rijdt nog auto, is vaak aan het werk met vrijwilligers in een natuurterrein en dat soort dingen.
Dat van al die vriendinnen lijkt me heerlijk, maar als man werkt het anders ๐
Wat fijn dat je zoveel vriendinnen heb van alle leeftijden.
Mijn kinderen zeuren ook niet hoor.
Zo moedigen me zelf aan om dingen te doen.
Maar zijn wel bezorgd na mijn Tia.
Maar dat gaat nu weer goed.
Het is 5jaar geleden.
Nu geniet ik dubbel van het leven.
Toevallig kwam bij ons in de straat de ziekenauto .
De overbuurman.
Een TIA.
Dus een mens kan zo wat hebben.
Dus geniet van je vriendinnen zo lang als het kan.
Fijne Zondag groetjes Nel
mooi log…mooi vrouw die vriendin van jou… ik heb ook zo’n vitale moeder. Ik zou het niet in mijn hoofd halen om haar zo te betuttelen…. ik wil gewoon dat ze mijn moeder blijft
hahahahahahahah ik zie het zo voor me cornette,
ja erg hé…..
maar kinderen denken natuurlijk als mama een bepaalde leeftijd heeft dat ze dan moeten gaan zorgen ๐
ja laat ze eerst naar zichzelf kijken natuurlijk….
“geen kinderen”is misschien zo slecht nog niet cornette,
ooit hadden we ze graag…
maar al lezende denk ik… mwahhhh het leven is méér dan kids…
heerlijk stukje weer geschreven wijffie…
woon jij eigenlijk al in een aanleunwoning ๐ webbies onderling kunnen er รฦรโรโรยณรฦรโรโรยณk wat van hoor ๐
dag lieve cornette
maak er een fijne avond van
XXX klapper
hahahhaha wat een nachtmerrie zulke kinderen…zal morgen eens een preventief praatje met de mijne houden ๐ (zou dreigen met onterven helpen denk je)
Gelukkig dat er voor vriendschap geen leeftijfdsgrens bestaat…
Deze dame mag zich dan ergeren aan het gedrag van haar kinderen (overigens heel begrijpelijk) maar ik denk dat haar kinderen toch wel het beste met hun moeder voorhebben. En dat zie je ook wel eens anders…
Zouden die kinderen moe worden van alle energie van Ma? Omdat ze die energie zelf te vaak ontberen?
Maar ben het wel met Smurf eens: die kinderen zullen het in de kern best goed bedoelen.
grijns…
Mijn mams is net verhuisd, ze woont nu kleiner… ja, ze woonde echt veel te groot. En weg nu de grote tuin die dagelijks schreeuwt om onderhoud.
Ze heeft er jaren voor nodig gehad zo ver te zijn, maar lichamelijk steeds vaker iets inleveren maakte voor haar de keuze rond.
Nu woont ze prachtig, met leeftijdsgenoten, midden in het centrum… ze leeft helemaal op! Meer energie dan ooit tevoren, geweldig!
Eeen harde bikkel. Goed hoor. Ik hoop later ook zo te worden.
Je bent zo oud als je je voelt. Waarom kunnen anderen dat niet begrijpen. De één is met 40 al uitgeleefd, terwijl sommigen van 70 of 80 nog volop energie zitten. Lekker laten razen.
Leuk mens! De oplossing lijkt me zรฦรโรโรยณ simpel…. Telkens duidelijk zeggen dat zij haar eigen keuzes maakt en zij net zoveel vrijheid daarin wil hebben als zij haar kinderen geeft … Moet niet moeilijk zijn voor zo’n pittig mens.
wat weer een heerlijk logje en wat een fantastisch mens lijkt ze me te zijn.
maar ik beken schuld: ook ik moeder over mijn moeder, ik krijg zelfs soms met moederdag een klein kadootje van haar!!!!!!!
maar ik probeer beslissingen gewoon aan haar zelf over te laten en als ze hulp vraagt, geef ik die.
maar ik geef haar zelf gekookte maaltijden mee als ze bij mij is geweest, precies wat zij vroeger voor mij deed!
Ah. U lijkt op mij. Vrienden en vriendinnen in alle leeftijdscategoriën. Mooi!
die vind ik mooi en herkenbaar… maar dan niet omwille van bezorgdheid maar wel zowat bemoeien… maar heb nu ook door hoe dat te vermijden… en de touwtjes in eigen handen te houden, liefst tot de laatste snik !
En nooit spijt gehad?
Geweldig beschreven!! Een opsteker waard.
En ik zal het laten lezen aan een goede vriendin die de bewonderswaardige leeftijd van 80 heeft en nog alles kan, mag en vooral doet!!!