Blog van gastschrijver PdeB

Zullen we eerst even goed oefenen, ja? Zeg dan 10 keer snel: ‘identiteitskaart’, gevolgd door 10 keer snel ‘legitimatiebewijs’. Zo, nou zit dat er wel lekker in!
In het vervolg duid ik deze 2 makkelijke begrippen aan met resp. “I” en “L”. Het goeie ouwe paspoort is dan “P”, en het rijbewijs natuurlijk: “R”.

Maar had ik dan geen “I” of “L”? Jawel, een “P”, maar dat was intussen royaal verlopen, zo’n jaartje of 5 geleden. En omdat ik toch niet naar het buitenland hoefde noch wenste te gaan, was-ie ook niet nodig. Voor een pakketje op het postkantoor ophalen, of om de beroepsmatige nieuwsgierigheid van een oom agent te bevredigen, dient het “R”.

Echter: nou wilde ik laatst m’n lopende hypotheek oversluiten en toen kwam er het rare: wat goed genoeg is voor de agent of een soortgelijke bevoegde ambtenaar is niet toereikend voor de hooggeachte notaris! Die eist per se een “I”, geen “L” – wat het “R” schijnt te zijn – of andersom natuurlijk, want inmiddels ben ik het spoor compleet kwijt, loop maar ‘ns mee.

Kom ik daar bij de gemeente aan de balie (noodgedwongen onder mijn werktijd, want op die ene avond in de week dat zij open zijn kom je er het voorportaal niet eens meer in), mét keurig enkele pasfotootjes van een paar jaar oud, en dan ontstaat dit:
“Die foto’s zijn niet goed, meneer!”
” Eh, hoezo niet? Ze zijn niet echt oud, hoor!”
“Ja, nee, maar u kijkt niet zoals het hoort.”
“?? Zo kijk ik altijd, mevrouw. Wat mankeert eraan?”
“Nou, dat u recht in de lens moet kijken en niet zo schuinweg. Lachen maggu ook niet.”
Dat begon me intussen al een beetje te vergaan: ik zag zogezegd de bui al hangen.
“Maar iedereen kan zo toch m’n hoofd en de trekken goed bekijken, da’s toch de bedoeling?”
“Meneer, sinds vorig jaar zijn er nieuwe voorschriften, ik kan er ook niets aan doen. Het is nou allemaal Europees gelijkgetrokken ook.”
“Zijn dat soms van die nieuwe eisen die de Amerikanen na die aanslagen daar wereldwijd proberen op te leggen aan zomaar iedereen?”
“Daar ga ik niet over, meneer. Ik weet alleen dat dit niet door de controle komt. Hebbu trouwens wel uw oude “L” bij u? Ik zie in het systeem dat u al een “P” had?”
“Eh, nee, die is al járen verlopen. Denk dat ik die versnipperd heb of zo.”
“Wat, meneer, dat moggu helemaal niet doen! U moet dat hier inleveren, hoor!”
“Maar, maar, als ik een nieuw bankpasje krijg, dan schrijven ze er juist bij dat ik die oude moet vernietigen of naar hun opsturen…!”
“Tsja, maar hier gaat dat anders. Als u ‘m echt niet meer hebt dan moet u maar bij de politie aangifte gaan doen van vermissing van uw “P”. Kost 46 euro.”
“46? en..: vermissing?! Hij IS helemaal niet vermist, ik heb ‘m keurig ongeldig gemaakt, zodat niemand er meer iets stouts mee kan uithalen!”

Maar met inmiddels 10 wachtenden achter me klem tussen de schuifdeuren onderhandelt het niet echt prettig en rustig. Bovendien was ik nog maar aan de ontvangstbalie, zeg maar aan de hemelpoort; daar bepalen ze dan wel of je genadiglijk doorgelaten kan worden naar de hemel. Dat scheelt je dan in ieder geval een uurtje nodeloos wachten, zoals nog zal blijken. Dus ik ging verder langs ‘Af ‘. Voor alle zekerheid nog wel even gevraagd of ik na m’n ouwe “P” nou eigenlijk wel in aanmerking kwam voor een “I”, want je weet maar nooit: eens een “P”, altijd een “P”, toch? Het licht cynisme ontging de lokettiste volledig, (of ze was gepokt en gemazeld) maar de “I” mocht, zij het niet gelijktijdig met een “P”, en niet – benadrukte zij nogmaals – dan na inlevering van een in goede staat verkerende oude “P”.

Zo toog ik op zoek naar een fotograaf voor een stijf kiekje van mezelf (bij de dame van de gemeentebalie hadden al enige deprimerende voorbeelden daarvan gehangen), maar dat viel ook nog niet mee. Alle oude foto-adressen bleken opgeheven (waarschijnlijk door de opkomst van de digitale camera’s?), en toen ik er dan eentje vond, verwees die weer naar de resterende paar in de hele stad. Uiteindelijk kreeg ik dan voor 9 euro’s 6 kiekjes met op m’n gezicht een uitdrukking waarmee je niet dood gevonden wilt worden. Eén afdrukje zou volstaan hebben, maar nee, “het gaat altijd per enveloppes tegelijk”. Te moe om nog te protesteren heb ik het maar zo gelaten. Helaas was inmiddels niet alleen m’n halve middag naar de haaien, maar het bleek ook na 3-en te zijn geworden. Ja, en, zult u zeggen? Welnu, dan zijn de gemeentebalies dicht; graag tot morgen, alstublieft.!

Daarom volgt ook hier de afloop van deze kwestie in het tweede deel.

PdeB