In het zonnetje liep ik een beetje na te grinniken over het moment in het restaurant, twee avonden geleden. Vriendin (allergisch voor garnalen) vroeg aan de serveerster “wat zit er vanavond op het vispalet?” En de serveerster zei: “Uuuhhhh, iets roze. Dat is denk ik zalm. En nog iets wits. Weet ik niet wat dat is. En dan van die kleine roze boogjes. Kweet niet hoe die heten.” De rest van de avond zal ik jullie besparen, maar gelachen hebben we.
Terwijl ik zo liep te dromen leerde ik in een flits wat ‘een honderste van een seconde’ eigenlijk wil zeggen. Mijn oren hoorden de vrachtwagen aandenderen en mijn ooghoek zag tegelijkertijd een minimens langsrennen. Mijn hand schoot uit en greep een capuchon en nog een honderste van een seconde later kwamen er wielen van het formaat Amerikaanse Basketbalspeler op 50 centimeter afstand voorbij. Omdat het worm met de capuchon en ik samen achter een muur vandaan kwamen had de vrachtwagen ons nooit op tijd kunnen zien. Normaal gesproken bestaat een mens voor 70 tot 80 procent uit water (in ons geval over het algemeen 50 procent water en 20 procent alcohol). In de tweede honderste van de seconde was die verhouding bij mij 20 procent water en 60 procent adrenaline geworden. Een heel gevaarlijke verhouding. Met de inmiddels gillende capuchon in de hand draaide ik in het rond om de bijbehorende broedkip op te sporen. Die was onderweg. Je zou zeggen hysterisch, geschrokken, huilend, dankbaar en blij. Maar niets van dit al. Ze slenterde op haar gemak in mijn richting en had van het hele gebeuren weinig meegekregen want ze was namelijk heel druk met haar mobiel. En ze bleef druk met haar mobiel. Op een metertje afstand (babbel, debabbel, debabbel) knikte ze naar me en stak haar hand uit naar de capuchon. De adrenaline suisde inmiddels in mijn oren en kwam door mijn teruggetrokken tandvlees naar buiten om zich daar met mijn speeksel te vermengen. Ik liet de capuchon los en sloeg de mobiel van haar kop en uit haar handen de straat op. “Wat doe je nou?” riep ze. “Wat ik doe? Wat ik doe?” spuugde ik. “Ik bespaar godverrrrrrrredomme (met een kleine letter, dan telt het niet) de traumahelicopter een ritje om van de begrafenisondernemer maar helemaal niet te spreken!” En wat denk je? Ze laat de capuchon los om vervolgens haar mobiel op te gaan rapen en aan een inspectie te onderwerpen. De schade blijkt mee te vallen en ze zet hem aan haar oor om te kijken of de andere partij daar nog was. Die was er nog dus het gesprek kon gewoon voortgezet worden. Waar de capuchon ondertussen gebleven was? Geen idee. De mobiele telefoon met het gezwel aan zijn toetsenbord draaide zich babbelend om en verdween richting winkels.
En dan sta je daar als adrenalinebom. Je moet iets met die energie. Eerst heb ik overwogen om een patatje oorlog te gaan eten in de tram. Daarna om (met mijn mobiel) foto’s te gaan maken van een verkrachting om later te zeggen dat ik dacht dat het om een vrijend stelletje ging. Er kwam helaas geen bejaarde lang anders had ik die even lekker kunnen mishandelen. De Randstadrail is al een mislukking dus die hoefde ik ook niet te laten ontsporen. Tenslotte maar gewoon boodschappen gedaan. En dat bij thuiskomst bleek dat mijn lijf nog altijd een beetje bibberde? Geeft niks. Kwestie van de adrenaline vervangen door alcohol.
Cornette's Wereld
Van mij. Voor mij.
Mens, wat een schrik.
Je zou dat mobiel met gezwel en al zo onder die vrachtwagen mieteren.
Maar ja, dan zou jij weer met de capuchon opgescheept hebben gezeten, Cornette, want ÃÂemand moet daar dan weer voor zorgen.
En de mobiele provider is natuurlijk niet aansprakelijk.
Is je alcoholgehalte al weer op het oude peil?
@Boskabouter. Dat alcoholgehalte komt wel weer goed. Is het niet nu dan is het volgende week vrijdag wel. 😉
Proost…. tjeemig wat maakt een mensch ook wat mee!
’n Cornette naar mijn hart!
heyyyyyyyyyyyyyyyyyyy
waar is mijn reactie 🙂
Mens! Je bent natuurlijk wel gewoon de held van dit verhaal. En die capuchon kan er niks aan doen. Arme capuchon.
Wat moet je hier nou op zeggen…Diep triest zo’n wandelende babbelbox die zo koeltjes, zeg maar gerust horkerig reageert op dat wat gebeurd was. Ik vind je een kanjer. Mag van mij gerust nog een borreltje! Groeten Plaus
jéééézus (oook kleine letter)….sommige kinderen verdienen een andere moeder…echt…. ik zeg niks meer om de adrenaline geen kans te geven. Maar heel goed dat je die mobiel uit haar handen sloeg!
oh, sorry, maar ik lig hier te gieren van het lachen. Herkenning is dat. Ik heb een keer een rose jurkje gered op de roltrap en kreeg een scheldpartij gratis. Ik laat ze tegenwoordig nog niet niet verongelukken, maar….
eerst niet moet zijn net
Doen Cornette! hup gewoon elke AA negeren, je van je tenen tot je kruin lam gieten en het geheel vervolgens afreageren op het te hulp schietende ambulancepersoneel. Of zo?
Naast dat het een heel leuk geschreven stukje is, moet ik je natuurlijk wel complimenteren met je reddende actie (als dat gezwel het niet doet…)
voor hetzelfde geld was je verpletterd geweest.
en dat zal je nog lang heugen.
Door het oog van de naald.
Goede snelle reflex.
Maar ik denk dat ik dat gezwel even een dikke lip had gemept zodat het praten een stuk moeilijker zou gaan.
Ik hoop, dat je inmiddels weer een beetje rustig bent geworden.
Leuk artikeltje in het tijdschrift ZIN. Vorige maand stond ik erin, nu jij dus.
Prettige zondag,
Harry.
arggggggggggggh te gruwelijk om te beschrijven… écht om gek van te worden… dit is te erg… heeft die schandalige moederkloek dat dan niet gezien ??????? Hemeltje lief… slecht ook voor jouw gezondheid… om dit te moeten aanschouwen… jeetje… ik heb er geen woorden voor tenzij dit cirkus van verwarrende losslingerende zinsdelen…
Ik hoop dat het kind… als het groot genoeg is… dat nog kan zeggen aan haar of zijn moeder… dat jij haar/zijn leven hebt gered…
Hoe is het mogelijk zeg… pffff….
liefs
Geneviève
Jammer dat je niet meteen op de mobiel bent gaan stampen. En triest voor dat kind, met zo’n moeder leef je nog eens op het randje :/
Jee je schrikt je rot! Die mobiel had ik ergens in het water gekeild dan, ongelofelijk zeg!
dit soort mensen moeten ze, bij de eerste sporen van telefoneren belangrijker vinden, dan je omgeving, je kind, je familie, je hond, je kat of wat of wie dan ook, ogenblikkelijk de oren amputeren (om maar niet van iets ergers te spreken) zodat een mobieltje voor hen geen nut meer heeft. Neem dan gelijk ook de duimen mee, zodat ze ook niet kunnen SMS-en of hun GSM vasthouden.
Alleen al van dit verhaal verhoogt mijn adrenaline-niveau, ik kan me voorstellen dat die van jou niet meer te meten was!!!
ik was geloof ik WOEST!! geworden en het was haar beslist onmogelijk geweest om verder te bellen..
Wel een pracht verhaal. Maar wat koop je daarvoor..
Kan me die bibbers én die nabibbers heel goed voorstellen. Maar geweldig dat je zo snel reageerde. En die moeder….tja, misschien wel een beetje een specimen voor een grote groep jonge moeders, die meer aandacht hebben voor hun gsm dan wat er in de kinderwagen ligt of er naast loopt.