We leven in een tijd dat we wat scheef kijken naar rugzakken op stations en in metro’s. Zijn we veilig? Gaat het ons ook gebeuren? Waarschijnlijk wel. Maar eigenlijk kan het je altijd en overal overkomen. Ik herinner me nog dat ene hotelletje in Luxemburg. Lang, lang geleden, toen we nog jong en onbezonnen waren, trokken we met ons autootje richting het Zuiden. Wat we deden onderweg weet ik niet meer maar we kwamen niet ver die eerste dag en zochten een hotelletje in Luxemburg. Nu, vele jaren later, weet ik dat de hotelletjes die mijn lief uitzoekt meestal pas later leuk zijn. Na de vakantie, als je het aan vrienden zit te vertellen. Toen wist ik dat nog niet. Het gevonden hotelletje lag wat afgelegen in de bossen en had een leuk Italiaans restaurant. De juffrouw achter de receptie zou op de Wallen geen gek figuur geslagen hebben. Heel strak in iets korts en het haar hoog en blond. Er was nog een kamer en wij installeerden ons voor de nacht. Na een opfrissertje togen wij naar het restaurant en bestelden daar een leuke maaltijd. Nog maar net voorzien van onze gerechten zwaaide de buitendeur open en wat daar binnenkwam deed de haren over ons hele lijf overeind gaan staan. Nu zijn we niet bang uitgevallen en zeker toen nog niet maar dit was absoluut niet goed. Een grote man met een dikke jas los over de schouders en een gleufhoed. Wat het echter onplezierig maakte was de troep bodyguards om hem heen die overduidelijk gewapend waren. Er daalde een ijsdeken over het hele restaurant en iedereen begon te vliegen en te rennen om het Al Capone naar de zin te maken. Alles kwam uit de kast. Sigaren, champagne en een heerlijke biefstuk die door zijn bewaakapen voor hem gesneden werd. Wij waren de enige vreemde eenden in de bijt en overduidelijk niet welkom. Voor ons dat op wat minder vrolijke wijze duidelijk gemaakt kon worden vertrokken wij snel naar onze kamer alwaar wij de kasten, stoelen en tafels voor de deur schoven. We hebben nog wel wat geslapen maar vertrokken de volgende morgen vroeg met de snelheid van het licht. Het kan je overal overkomen en het hoeft helemaal geen terrorist met een rugzak te zijn.

In de top tien van meest stressvolle gebeurtenissen in een mensenleven staan o.a. dood, echtscheiding, verhuizen en vakantie. Vakantie? Ja, vakantie. De Alarmcentrales over de hele wereld kunnen er over meepraten. Derhalve hebben wij de verstandige beslissing genomen om niet te gaan. Na 30 jaar meerdere vakanties en zakenreizen per jaar, de wereld gezien hebbende, hoeven wij even niet. De periode vanaf 1 november 2004 is op de kalender omgeven door een rouwrand en daar gaan wij de vakantie niet aan toevoegen nu we net weer een beetje op poten zijn. Moedig van ons nietwaar want vakantie moet. De buren gaan tenslotte ook en mensen zouden weleens kunnen denken dat je het niet kunt betalen. Tis me wat. Aangezien wij toch al de naam hebben een ietsjepietsje apart stel te zijn voegen wij deze smet op onze naam er met plezier aan toe.
Wat gaan we dan wel doen in de periode van vier weken vrij die morgen een aanvang neemt? De toerist in eigen land uithangen. Je woont tenslotte niet voor niks twee trammetjes van het strand. Met fototoestel zullen wij dierenparken en andere attracties onveilig maken. Vrolijk begeven wij ons tussen de Amerikanen en Japanners om vervolgens van de belevenissen verslag te doen op deze weblog. Mochten we tijdens onze Poemaatje-kijken-dag het dier voor onze lens krijgen dan zijn jullie de eerste die het weten. In de tussenliggende dagen kwakken wij ons op het terras met boek en barbeknoei met of zonder een troep vrienden. Wij gaan onze creatief met klei-creaties bij van dankbaarheid snikkende oude tantes afgeven. We gaan skydiven, basejumpen en parachutespringen in het Omniversum. Tram, trein en bus (auto hebben we niet) brengen ons door het hele land en misschien, heel misschien gaan we nog wel even op Schiphol kijken tijdens één van de drukste dagen van het jaar om vrolijk al die totaal overspannen reizigers uit te zwaaien. Eén vakantietraditie houden wij echter wel in ere.
Als de klok twaalf slaat mag de fles open.