Dromen doen we allemaal. Al is het van de hoofdprijs in de loterij. Maar dromen doen we allemaal. Ik word maar heel zelden wakker met de dromen van die nacht nog in gedachten. Ze waren er wel maar ik weet ze niet meer en beleef ze ook niet als ‘echt’.
De Man hier in huis droomt zeer levendig. En als ik zeg zeer levendig dan bedoel ik zeer levendig. Het leukt de nachten behoorlijk op. Helaas droomt hij nogal vaak dat hij midden in een forse knokpartij zit. Dit tot groot verdriet van de poezen die de nodige schoppen krijgen en met een boog van het voeteinde verdwijnen. Soms is het gevecht zo heftig dat ook ik een knal krijg. Aangezien ik hierop bedacht ben maak ik hem vaak voor die tijd wakker.
“Wattis ur? Ik had die kl..tzak net te grazen” hoor ik dan. Hij draait zich om en valt weer terug in het gevecht. Maar de benen schoppen vervolgens de andere kant op en daar was het om te doen.
Een poosje geleden lag De Man op zijn rug en zijn benen deden alsof zij stevig aan het hardlopen waren. Het hele bed schudde heen en weer. Toch maar even wakker maken. “Potjandomme, was ik net bijna al die kleine K..T hardlopers voorbij. Ik lag VOOR en ging die marathon winnen” mopperde de man en donderde weer in slaap.
Afgelopen nacht werd ik wakker van gemompel. De Man steekt hele verhalen af in zijn slaap dus dat was niks nieuws. Aansluitend aan het gemompel trok hij met een ruk het kussen onder mijn hoofd vandaan. Nog net kon ik mijn hoofd opzij trekken anders was mijn nieuwe coupe “sans couleur” ook even met het kussen mee uit de hoofdhuid getrokken. Ik geef hem een flinke duw en gris mijn kussen terug.
“Ja, die hond had Tommy te pakken maar ik had hem mooi in zijn nekvel” riep de dromer.
Ach, zo hebben we allemaal wat. Ik snurk. Maar dan alleen op mijn linkerzij.
Echt dromen doe ik alleen overdag. Van die hoofdprijs in de loterij bijvoorbeeld.