Loyaal. Loyaliteit. Ben ik loyaal? Gisteren nog wel. Vandaag weet ik het zo zeker niet meer. En rijk? Ben ik rijk? Gisteren nog niet. Maar vandaag is dat anders. Vanmorgen keek ik namelijk op mijn girorekening. Daar was, door de belastingdienst, een bedrag op gestort waar een mens toch een leuke wereldreis van kan maken. Een hele leuke, lange reis. Of een doddig sportwagentje van kopen. Of een weekje fisches smijten in het Casino. Of in alle restaurants van de Michelingids een vorkje prikken (inclusief taxi heen en weer). Foutje. Kan gebeuren. Vraag is alleen wie zijn fout het is. De belastingdienst? De Postbank? De invuller van het belastingformulier? Geen idee. Enig speurwerk heeft mij inmiddels wel geleerd dat zelf aktie ondernemen niet altijd een goede afloop heeft. Je moet het dan terugstorten (uiteraard !) maar je loopt het risico in een wirwar van administratieve molens terecht te komen die zijn weerga niet kent. Er zijn gevallen waarin de onschuldige ontvanger een half jaar later nog brieven aan het schrijven was met steeds weer bewijs van terugstorting. Je loopt ook nog de kans dat je het terugstort aan de belasting en dat die vervolgens de gedupeerde partij (die het dus had moeten ontvangen) naar jou verwijst terwijl jij alweer platzak bent. Met alle lollige gevolgen van dien. Zelf aktie ondernemen is dus heel loyaal maar je kunt er spijt van krijgen. Tweede optie is niks doen. In dat geval kan het een hele lange tijd duren voor dat De Belasting c.q. De Postbank c.q. De Invuller erachter komen dat er iets fout is gegaan. Dan gaan ze een briefje dichten aan de onterechte ontvanger en gaan ze je vragen om het over te maken op een bepaalde rekening met een bepaald administratienummer erbij. Kijk en in dat geval gaat het goed. Want dan komt het op het juiste moment op de juiste plek terecht. En wat doe je dan in die tussentijd met dat geld? Op je spaarrekening zetten en af en toe eens overheen kwijlen. Niet erg loyaal maar wel bijzonder lollig.
Ieder half uur kijk ik vandaag op De Postbank maar het staat er nog steeds. Ik poets af en toe het scherm op en zet alle brillen in huis één voor één op. Maakt allemaal niks uit. Ik ben rijk. Hartstikke rijk. Geen idee hoe lang het zal duren maar ik ga mij eens heel erg onloyaal gedragen en doe helemaal niks. Nou ja, overboeken naar de spaarrekening. Dat wel.
Maandelijks archief: maart 2007
De Koude Jan
Slechts heel zelden kom ik in één van de huizen van Onze Lieve Heer. Op vakantie wandel ik nog weleens door een bijzonder en/of oud optrekje maar in Nederland spreek ik liever op een apart plekje met Hem af zodat we gewoon rustig de zaken des levens samen kunnen overpeinzen en ik ongegeneerd tekeer kan gaan. De keren dat ik er wel kom is om te zingen. Op een begrafenis, met kerstmis, of, zoals gisteren, op een bruiloft in De Oude Jan. En weer, ja alweer, had het grondpersoneel er niet de noodzaak van ingezien om een aantal uurtjes van te voren de kachel even op te stoken. Dus weer, ja alweer, was het zo bitter koud dat het verdraaid veel leek op een nieuw soort palliatieve sedatie. Na een uurtje inzingen kon ik slechts door naar beneden te kijken constateren dat mijn voeten er nog wel degelijk waren. Het hele gebeuren moest toen nog beginnen. Het kan niet anders of de temperatuur van de voeten van de bruid moeten tijdens de huwelijksnacht de bruidegom voor uren op non actief hebben gezet. Om van bepaalde delen van de bruidegom zelf maar helemaal niet te spreken.
Nu zag ik afgelopen week een TV programma over het laten ombouwen en verkleinen van bepaalde lichaamsdelen. Dat kan dus een stuk simpeler en goedkoper. Want na afloop van de gehele trouwdienst kon het niet anders of iedere vrouw in de kerk, van welke leeftijd dan ook, had een, strakgetrokken playboypoes. Weliswaar bevroren, maar toch. Later, veel alcohol later, bleek dat mijn vingers nog wel konden bewegen. Geeft allemaal niks. Het was een mooie bruiloft. Vooruitstrevende dominee, gezellig groepje mensen, mooie zang (!) en OLH in geen velden of wegen te bekennen.
Daar kon ik Hem alweer geen ongelijk in geven.
Terug naar toen
Ik was geen beste toen ik zestien was. Dat hoort ook een beetje bij de leeftijd. Toch zijn er, ondanks de vele foute zaken, ook dingen die ik nooit gedaan heb. Het begrip “indrinken” bestond nog niet. Je “tag” achterlaten met verf of viltstift was een onbekend begrip. Vernielingen waren niet aan de orde. Al heel jong was ik hoog begaafd op het gebied van regels ontduiken en eigenwijs en/of ongehoorzaam zijn. En daar was niet alleen moed voor nodig maar ook een bovenmatige slimheid en rappe babbel. Wie meer weet over mijn jeugd weet dat ik er niet op zat te wachten om een week lang af te wassen voor 50 man. Geen afwasmachine te bekennen. Mijn vaders wil was wet. Zijn nee was nee. Orde, gezag en gehoorzaamheid stonden niet ter discussie. Ondanks dat was er voldoende gelegenheid om dingen uit te spoken die in het geheel niet door de beugel konden. Maar daar ben je puber voor en ook was daar (soms) begrip voor.
Ergens in de afgelopen 35 jaar is er een belangrijke verandering gekomen in de manier waarop ouders en kinderen met elkaar omgaan. Waar en hoe dat precies is gebeurd weet ik niet. Nee is geen nee meer. Sterker nog, het lijkt wel of het hele woord niet meer bestaat. Dat heeft misschien zijn goeie kanten. Het heeft echter ook heel nadelige gevolgen. Ik zie van dichtbij een gezin met twee hele kleine kinderen. In dat gezin wordt overal over “gepraat”. Als de kinderen iets doen wat echt niet door de beugel kan dan gaan ze daarover “praten.” Na zo’n gesprek kunnen de kinderen gewoon verder gaan waar ze gebleven waren want nu weten ze dat het niet mag en is het dus hun eigen beslissing. Ook puber zijn is vandaag de dag wel even iets anders dan toen. Ze “moeten” veel meer om vooral deel uit te blijven maken van de groep. En ouders begrijpen dat volledig en gaan daar blijkbaar volop in mee. Een klein maar bijzonder gevolg daarvan is dat er groepen ontstaan zoals Vroeg op stap. Ouders die proberen om de maatschappij en de politiek zover te krijgen dat de horecagelegenheden vroeger sluiten zodat …. afijn, je snapt het. (De website en de organisatie zijn inmiddels ter ziele).
Begrijpen doe ik het wel en ik gun ze van harte dat het een succes zal zijn. Maar ik denk dan ook terug aan mijn pubertijd. Het kon mijn vader geen ene jota schelen hoe laat de kroegen open waren. Het argument dat anderen wel iets mochten of dat het pas laat op de avond gezellig werd al helemaal niet. En geen rooie haar op mijn hoofd die erover peinsde om die discussie aan te gaan. Een raar piekertje hou ik aan de inhoud van die website over. Het piekertje dat mijn vader de hulp van de maatschappij en de horeca niet nodig had bij de opvoeding van zijn kind(eren). Misschien heeft het nieuwe kabinet wel gelijk en is terug naar de jaren vijftig/zestig op sommige punten zo gek nog niet. Of dat zal lukken betwijfel ik. In ieder geval zijn sommige zaken beslissingen die je zelf neemt. Was het motto van het kabinet JPB niet dat mensen voor zichzelf moeten kunnen zorgen? Dat we niet van alles van de overheid moeten verwachten maar zelf onze boontjes moeten doppen? In dit geval moet ik hem daar gelijk in geven.