Rond middernacht liepen we over de boulevard van Scheveningen samen met drie miljoen andere mensen. Vrolijk van sfeer en waarschijnlijk ook van die tweede fles wijn bij het eten stapten we op de tram naar huis. Samen met nog 75.000 mensen. Halverwege moeten we dan overstappen en dat deden zo’n 30.000 anderen ook. Het heeft wel wat, die drukte terwijl het toch al nacht is. Bij de overstaphalte moesten wij 10 minuutjes wachten en de mevrouw naast ons vond dat een goed moment om een praatje aan te knopen. Het leek in eerste instantie een onschuldig praatje. En ach, dat was het ook. Over haar broer en zus die helemaal in Leiden wonen. Over het feit dat ze geen T-shirt mocht stelen bij de Hema maar dat wel haar portemonnee was gepikt. De boodschap was duidelijk. Ze zag er best goed uit maar haar schoenen waren haar verraders. Grote gaten aan alle kanten. Maar vragen om geld deed ze niet, ze maakte alleen maar een praatje. Na vijf minuutjes liep ze weg en zocht andere toehoorders die misschien wel de knip zouden trekken. Jaren van leven in grote steden hebben ons hard gemaakt wat bedelaars betreft. Toch kunnen we het over het algemeen niet laten. Nee, geen geld. Boterhammen met pindakaas en een lekkere trui in de winter. Dat is veel verstandiger. Maar in het geval van deze vrouw zijn we even onverstandig geweest. Ik liep haar achterna om geld in haar handen te stoppen en direct weerde ze dat af. “Nee joh, dat hoeft toch niet” zei ze terwijl ze het geld uit mijn handen graaide. “Ga ik lekker een pilsje voor halen bij De Engel” zei ze. “Doe dat meid. Geniet ervan, dat hebben wij vanavond ook gedaan.” zei ik. Ze heeft nog een poosje in mijn gedachten rondgedwaald en ergens heb ik het gevoel dat ik haar meer had moeten geven. Ze zag er nog zo redbaar uit. Nog lang niet voor altijd verloren. Helaas heeft het leven in grote steden ook tot gevolg gehad dat we weten dat je je daar lelijk in kunt vergissen. En dus nemen we geen risico meer. Jammer is dat eigenlijk. Dat je zover komt in het leven dat je soms geen risico’s meer neemt.

De computerkamer wordt slaapkamer en de slaapkamer wordt computerkamer. Een deel van de zooi in de computerkamer gaat naar de boekenkamer. Een ander deel van de zooi gooien we in de verkoop. Niet dat dat veel moeite kost want een advertentie is niet eens nodig. En waar we wel voor adverteren loopt geheel uit de hand. Cornette doet deze dagen weinig anders dan boeken inpakken en naar het postkantoor brengen. Laat de erfgenamen de pest maar krijgen. Weg ermee ! Een klein deel van de woonkamer gaat naar de nieuwe computerkamer. De ruimte die vrijkomt zal ingenomen worden door een langgekoesterde droom. Een aquarium. Om dit alles te kunnen realiseren zullen we de bedden een nachtje ofzo op de gang (zo groot als een kamer) zetten en daar slapen. En de schuur moet ook nog leeg en de inhoud naar de vuilstort. Alle lang geleden overleden computers, printers en toetsenborden worden nu eindelijk ook definitief afgevoerd. Hetzelfde geldt voor kleding die meer dan twee jaar niet gedragen is. Weg, weg, weg. Ruimte, ruimte ruimte ! Op het terras zal het e.e.a. veranderen maar dat moeten we nog met de vakantievierende buren overleggen. Dozen met onbestemde zooi die sinds het overlijden van moeder in hoeken staan gaan foetsie. De Lundia moet een klein stukje groter om de zich als muizen voortplantende DVD’s, die zich overal opstapelen, een plekje te geven. Websites moeten bijgewerkt en weblogs geschreven. Een gehackte site moet weer in de lucht geholpen en een Forum geupdate. Om over backups maar helemaal niet te spreken.
Wat een drukte en wat een werk. Daarom is het zo stil bij Cornette. Niet omdat we daar al mee bezig zijn maar plannen maken terwijl je op je terras zit met een glaasje wijn in de hand kost ook veel tijd.
Ech wel.