Maandelijks archief: januari 2006

Hoeveel zei u?

Jongens en meisjes van Nederland. Wat een geluk ! Wat een stap in de goeie richting ! De MP krijgt een salarisverhoging van 40% en M&S krijgen 30%. Zo gaan we langzaam in de richting van het moment dat we echt goeie mensen kunnen aantrekken in de politiek. Scherpe en verstandige lieden die niet meer hard lachen om de paar grijpstuivers (rond de 9.500 eurootjes per maand) die ze nu zouden krijgen maar een volwaardige beloning voor een zware baan. In eerste instantie was afgesproken dat deze minimale salarisverhoging na de volgende verkiezingen zou plaatvinden. Maar ja, dure kerst geweest hè? Ook net een doosje vuurwerk teveel aangeschaft. Dus doen we het tussendoor. Voordeel daarvan is dat het (stiekumpies en helemaal uit de publiciteit gehouden) zeer waarschijnlijk met terugwerkende kracht uitbetaald kan worden. Want zo gaat dat bij de overheid. Er hoort een salaris bij je baan en op het moment dat dat salaris opnieuw wordt vastgesteld gaat het in vanaf de datum dat je die baan had. Wedden? Nee, je zult er niets over lezen in de krant en niets over horen in het weekpraatje met MP. Maar leer mij de overheid kennen. En die Sven Kokkelman (je weet wel, die journalist die zijn babyface en gebrek aan kritische vragen probeert te verbergen achter zo’n stoer stoppelbaardje) heeft wel wat anders te doen dan de knuppel in het hoenderhok te gooien. Hij weet waarschijnlijk niet eens waar die knuppel zit laat staan dat hij er mee gooit.
Viel er vandaag ook nog iets te lachen in dit land? Jawel, op de markt waar uw euro een gulden waard is was het weer leuk. Een tienermeisje kwam appeltjes kopen voor haar paard. “Maar” zei ze tegen de groentevrouw “ik weet niet wat hij lekker vindt.”
“Wat voor kleur heeft hij?” vroeg de groentevrouw. “Bruin” zei het meisje.
De groentevrouw wees op een appelsoort en zei: “Moet je deze nemen, die vindt hij dan het lekkerst.”
Nederland is wel leuk. Als je maar op het juiste moment op de goeie plek bent.

Mobielterreur

In het openbaar vervoer mag je niet roken. Dat is een goeie zaak. Wat je wel mag in het openbaar vervoer is bellen en dat doen mensen graag en veel en liefst ook nog hard. Dat levert een nieuw Nederlands woord op. Het woord Mobielterreur. Afgelopen zondag in de tram een jongedame van een jaar of twintig:
“Ik zeg, ik zeg, dat hij dat zegt, zeg ik. Jij zei niks maar hij zei wel wat en toen ik dat zei, zei hij dat hij niks gezegd had. Die jongen van AH weet je wel? Ken jij hem? Ik ken hem niet maar zij zei dat ze hem wel kon. Ik geloof wel dat zij hem kent maar ik zeg, ik zeg nog dat jij hem ook niet kent. Nou, die jongen bedoel ik.”
Vele haltes gaat het gesprek zo door en de hele tram mag ervan meegenieten. Al mobielend stapt ze uit op weg naar haar fiets en al mobielend stort ze zich in het verkeer. Het gaat werkelijk helemaal nergens over en kost een klein vermogen. Wat je ook steeds vaker ziet zijn mensen die op het eerste gezicht in zichzelf lopen te praten. Handen in de zakken en babbelen maar. Het lijkt of ze geestelijk totaal het spoor bijster zijn maar bij nader inzien lopen ze te bellen. Een heel groot deel van de mobielgesprekken gaat over het onderwerp: “Waar ben ik of waar ben jij”. Mijn geliefde doet hier af en toe graag aan mee. Hij staat bij de tramhalte en belt dan naar huis. Zo hard mogelijk roept hij dan door zijn mobiel: “Ik dacht iedereen staat hier te bellen om te melden dat ze bij de tramhalte staan dus dat doe ik dan ook maar even. Dus je weet het, ik sta bij de tramhalte.” Ik betwijfel of zijn medereizigers de grap ook kunnen waarderen maar wij moeten er persoonlijk altijd erg om lachen. Zelf heb ik ook een mobiel. Hij zit in mijn tas voor noodgevallen. Het beltegoed is nog hetzelfde als ongeveer een half jaar geleden. Af en toe kijk ik of hij het nog doet en mag hij aan de oplader. Daarna zet ik hem uit en gaat hij terug in zijn veilige schuilplaats. De voicemail van mijn mobiel is meer dan duidelijk: “Spreek vooral niets in want ik luister het niet af.”
Hoog tijd voor een mobielverbod in openbaar vervoer en openbare ruimtes. Waar je niet mag roken, mag je ook niet bellen. Wat een rust !

De Energierekening

Hoest? Nou ja, druk hè? Allemaal klusjes. En tussendoor ook nog even de Eneco bellen.
“Met Ingrid Griffioen, wat kan ik voor u doen?”
Net een lollige bui dus de sfeer zat er gelijk in.
“Nou mevrouw, wij hebben de afrekening over vorig jaar gekregen en die klopt niet.”
“Hoezoooooooooo?”
“Nou mevrouw dat leg ik u uit. Wij hebben meer verbruikt dan vorig jaar en krijgen toch geld terug. Een beetje computerprogramma trapt daar niet in maar die van u wel.”
“Hoe kan dat dan?”
“Nou mevrouw, dat zit zo. U brengt ons alleen het lage tarief in rekening maar het hoge tarief niet.”
“Dan hebt u toch een mazzeltje?”
“Nou mevrouw, dat is een sigaar uit eigen doos want volgend jaar moeten we dan dubbel betalen.”
“Oh ja, dat is waar. Wilt u een nieuwe rekening?”
“Nou mevrouw, dat zou fijn zijn en dan niet het maandbedrag naar beneden svp want dat klopt natuurlijk ook niet.”
“Dit heb ik nog nooit meegemaakt.”
“Nou mevrouw, wij wel want grote bedrijven doen wel vaker hele stomme dingen.”
“Oh ja?”
“Ja.”