En het geschiedde in die dagen dat ik in de tram naar de grote stad stapte, mijn strippenkaart in de gele brievenbus stopte en constateerde dat het stempeltje nauwelijks leesbaar was. Even melden aan de bestuurder dus, die er een handmatig stempeltje overheen zette. Nu had ik twee onduidelijke stempeltjes door elkaar en ik dacht, dit wordt lachen bij een eventuele controle. De controleur zou de koning te rijk zijn bij deze vangst. Twee onduidelijke stempeltjes op één stripje ! In gedachten hoorde ik de man al helemaal leeglopen bij zoveel brutaliteit. “Fraude mevrouwtje” zou hij roepen en timide zou ik hem zijn gang laten gaan. De hele preek zou ik rustig doorstaan en pas op het moment dat hij vol van eigendunk zijn bonnenboekje tevoorschijn haalde zou ik genadeloos toeslaan. Deze ongetwijfeld rasechte Hagenees ging een paar nieuwe Rotterdamse woordjes leren, dat stond wel vast. Ik repeteerde er vast een paar en oefende ook nog wat nieuwe. Nog dagen zou hij terugdenken aan de scheldkarbonade die in mijn hoofd borrelde. En pas als ik helemaal klaar was met hem zouden wij triomfantelijk richting bestuurder lopen om de bevestiging te krijgen van de legale wijze waarop die dubbele stempel daar gekomen was.
En hoera ! De jongens en meisjes van de controle drongen zich, via alle ingangen, de tram binnen. Ik hield mijn gezicht in de plooi en stak heldhaftig mijn dubbele stempel onder de neus van het slachtoffer. Die wees met zijn vinger op mijn dubbele stempel, knikte tevreden en liep verder. Dit was de brutaliteit ten top ! Had ik mijzelf hier helemaal voor op zitten fokken? Had de man dan geen bril op de kop? Het werd me bijkans zwart voor de ogen. Als een dolgedraaide adrenalinebol heb ik de tram verlaten (ik was toch op de plaats van bestemming aangekomen) en zocht natuurlijk een uitweg voor al die agressiehormonen die door mijn lijf gierden. Laat ik het eens modern oplossen, dacht ik, en ramde een argeloze voorbijganger in elkaar om daarna foto’s te maken met mijn mobieltje en de vriendenkring rond te sturen.
Werd het toch nog een leuke dag.
Maandelijks archief: juni 2005
Vakantie
In de top tien van meest stressvolle gebeurtenissen in een mensenleven staan o.a. dood, echtscheiding, verhuizen en vakantie. Vakantie? Ja, vakantie. De Alarmcentrales over de hele wereld kunnen er over meepraten. Derhalve hebben wij de verstandige beslissing genomen om niet te gaan. Na 30 jaar meerdere vakanties en zakenreizen per jaar, de wereld gezien hebbende, hoeven wij even niet. De periode vanaf 1 november 2004 is op de kalender omgeven door een rouwrand en daar gaan wij de vakantie niet aan toevoegen nu we net weer een beetje op poten zijn. Moedig van ons nietwaar want vakantie moet. De buren gaan tenslotte ook en mensen zouden weleens kunnen denken dat je het niet kunt betalen. Tis me wat. Aangezien wij toch al de naam hebben een ietsjepietsje apart stel te zijn voegen wij deze smet op onze naam er met plezier aan toe.
Wat gaan we dan wel doen in de periode van vier weken vrij die morgen een aanvang neemt? De toerist in eigen land uithangen. Je woont tenslotte niet voor niks twee trammetjes van het strand. Met fototoestel zullen wij dierenparken en andere attracties onveilig maken. Vrolijk begeven wij ons tussen de Amerikanen en Japanners om vervolgens van de belevenissen verslag te doen op deze weblog. Mochten we tijdens onze Poemaatje-kijken-dag het dier voor onze lens krijgen dan zijn jullie de eerste die het weten. In de tussenliggende dagen kwakken wij ons op het terras met boek en barbeknoei met of zonder een troep vrienden. Wij gaan onze creatief met klei-creaties bij van dankbaarheid snikkende oude tantes afgeven. We gaan skydiven, basejumpen en parachutespringen in het Omniversum. Tram, trein en bus (auto hebben we niet) brengen ons door het hele land en misschien, heel misschien gaan we nog wel even op Schiphol kijken tijdens één van de drukste dagen van het jaar om vrolijk al die totaal overspannen reizigers uit te zwaaien. Eén vakantietraditie houden wij echter wel in ere.
Als de klok twaalf slaat mag de fles open.
Zaterdagvaders
Je komt ze nog tegen want ze bestaan nog echt. Zaterdagvaders. Van die vaders die hun kroost op zaterdag opnieuw ontmoeten na een week hard werken en dan hun afwezigheid goedmaken door moeder een uurtje rust te gunnen en met hun niet-in-de-hand-te-houden kinderen boodschapjes gaan doen. In de supermarkt zijn ze een ramp maar bij de bakker kunnen ze er ook wat van. Papa staat eerst 10 minuten voor joker in de rij en komt er dan pas achter dat hij een nummertje moet trekken. Hij heeft er slechts 21 voor zich maar ach, het gaat snel. Terwijl de kinderen achter zijn rug de winkel afbreken staat papa trots voor zich uit te kijken. Hij doet dit toch maar voor moeder! Een kwartier en 21 nummers later is papa aan de beurt. Hij heeft een kwartier en 21 nummers na kunnen denken over zijn bestelling maar helaas blijkt dat niet lang genoeg. “Wat zal het zijn?” zegt de geduldigste bakkersvrouw van de wereld. Ze kent haar pappenheimers en weet al precies wat er komen gaat. “Uhhhhhh, wat is dat voor brood?” vraagt papa terwijl hij vaag naar een plank met broden wijst. “Vikorn” krijgt hij als antwoord. “Zitten daar hele korrels in?” wil hij weten. Dat zitten er inderdaad en nu moet de bakkersvrouw opnoemen in welke bruine broden er geen hele korrels zitten. Fijnvolkoren dan maar. De kinderen zien echter hun kans schoon om het niet aanwezige schuldgevoel van paps op te stoken en roepen in koor: “Nee, geen bruin brood hoor!”. Geen bruin brood dus. De volgende vraag zal duidelijk zijn. Wat voor witbrood gaat het dan worden? Het duizelt papa inmiddels en eindelijk doet hij zijn bestelling. Een zucht van verlichting gaat door de winkel. Kinderen zeuren nog een croissantje los en er gaat ook nog een aardbeienvlaai mee naar huis. Want papa trakteert !!
Volgende week zondag is het vaderdag en ook de Zaterdagvaders krijgen hun portie zelfgeprutste rotzooi. Maar ik weet een beter kado. Een broodbakmachine.