George Dubbeljoe Bush is vandaag in Brussel en zal daar een poging doen om weer hele dikke vriendjes te worden met de Europese landen.
Hij wil alle onenigheid en het wantrouwen ontstaan door de oorlog in Irak weer uit de wereld helpen. Hij moet wel want heel langzaam maar zeker wordt Amerika in het nauw gedreven. De Amerikaanse bevolking heeft daar geen weet van en nemen het allemaal niet zo ernstig maar het is een feit.
Achter de schermen van de wereldpolitiek worden grote zaken gedaan op het gebied van olie en gas. Rusland heeft een miljardencontract afgesloten met Japan. China met Zuid-Amerikaanse landen en met Canada (!). Zij stellen hun toekomst veilig en zorgen voor nieuwe vriendjes op het gebied van brandstof en brandstofvoorraden.
Amerika heeft zich wat dat betreft gericht op het Midden Oosten maar het lukt ze niet om die met dichte afspraken aan zich te binden en dus moeten ze geweld gebruiken om de komende generaties aan brandstof te helpen. Het is een onzekere weg want de vijandigheid naar Amerika toe wordt op deze manier steeds groter en zelfs bondgenoten keren zich langzaam af van dit geweld en maken afspraken met elkaar voor de toekomst.
Dat kan Amerika zich niet veroorloven. Als het zo doorgaat zullen zij over 30 of 40 jaar alleen staan en volkomen afhankelijk zijn van landen als China, Rusland, Japan en Europa (wat tegen die tijd ook gewoon één land is) want die produceren met elkaar genoeg om de wereld in leven te houden.
Wat het Midden Oosten zal doen is nog een vraagteken. Straks wordt het nog vrede daar en dat is heel slecht voor de Amerikaanse economie nog afgezien van het feit dat een Verenigd Midden Oosten niet echt een wensdroom is van de US of A.
Dus het is hard werken voor de Amerikaanse president en daarom gaat hij vandaag alvast aan de Europese leiders vragen:
“Wil jij mijn vriendje zijn?”

Mijn moeder was, zeker de laatste 28 jaar van haar leven, heel vaak een moeder die geen dochter zich zou wensen.
Sinds de dood van mijn vader, 28 jaar geleden dus, heeft ze de draad van het leven niet meer op kunnen pakken en alhoewel we veel mooie momenten hebben gehad en leuke dingen hebben gedaan overheerste toch altijd het verdriet en de eenzaamheid die zo intens bezit van haar hadden genomen met alle gevolgen van dien.
Toen ze drie maanden geleden onverwacht en op een uiterst ongelukkig moment overleed heb ik gehuild maar niet te lang.
Dood kan behalve verdriet ook veel rust brengen.
Nu is de steen op haar graf geplaatst en voor het eerst in drie maanden gaan we morgen bij haar kijken.
Ik weet nu al hoe het zal gaan. Onvermijdelijk en onontkoombaar. Want ik ken mezelf.
Een stille en verlaten begraafplaats waar een knisperend winterzonnetje de dag mooi maakt en daar zullen we kijken naar de steen waar voor eeuwig in is vastgelegd dat ze er niet meer is.
Een keihard bewijs in onverslijtbaar graniet.
En dan zal ik huilen zo hard ik kan want ondanks alles was ze ook zo lief en een moeder die iedere dochter zich zou wensen.

Er zijn van die dingen die iedereen weet behalve ik. Dat lijkt soms tenminste zo. Neem nou postzegels. Ouwe postzegels die nog in centen en guldens zijn. In de spullen van mijn moeder vond ik er een hele zooi. Netjes in zakjes en soort bij soort. Nee, ik vertel niet hoe zij eraan kwam. Dat geheim heeft zij meegenomen in haar graf. Aangezien zowel mijn moeder als ik een beetje de genen van haar vader en dus mijn Opa hebben kan ik wel raden waar al die postzegels vandaan komen. Het is allemaal Opa zijn schuld. Dat was een beste hoor !
De zegels in eurocentjes gebruik ik natuurlijk gewoon maar wat moest ik met al die zegels in centen? Geen idee. Tot ik in de rij stond bij het postkantoor en de mevrouw voor mij vroeg of ze haar postzegels in centen nog gewoon kon blijven gebruiken. Mijn mond krulde al in een dom lachje maar voor ik zachtjes nee kon schudden zei de mevrouw achter de balie: “Gebruiken mevrouw. Alle zegels van na 1977 zijn nog gewoon geldig. Wel de waarde goed omrekenen.”
Mijn dag kon niet meer stuk.
Bedankt Ma voor al die postzegels en Opa bedankt voor die ondeugende genen.